Bela Paratoneri /TEXTİNG ✔️[Bitti]

2.3

Gece uyumayıp sabah kalkamamaktan nefret ediyorum.

...

3 Sene Önce Soyhan;

Etraf sessiz ve soğuktu. Kış varlığını hissettiriyor insanın iliklerine kadar işliyordu. Yıldızlar geceyi aya bırakmış gibi gözüküyordu. Ay, tüm ihtişamıyla parlıyordu. Etrafta in cin top oynuyordu. Kimsecikler yoktu: Ada hariç.

Ada yine her zaman ki gibi yurttan kaçmıştı. Genelde abur cubur almak için kaçardı ama bu sefer farklıydı. Bu sefer bir şey ya da bir kişi için kaçmıştı. Siyah hırkasının şapkasını takmış bir ajan misali arkadan takip ediyordu. Her zamanki yerlerine deniz kenarına gidiyordu. Bir kaç dakika sonra deniz kenarına varınca önünde ki kişi kayalıklara oturdu ve denizin ötesinde ki boşluğu seyre daldı. Çok uzak değil ama çokta yakın olmayan bir taşa oturdu.

Önünde ki kişi onun varlığını fark etmiş olacak ki boğazını temizleyerek "Niye beni takip ediyorsun?"dedi. 

"Bu gün hayatın altüst olmadı mı?"dedi Ada kendine sahip çıkamayarak.

"Evet."dedi. Bu gün hayatı altüst olan bir tek Barçın değildi. Ada da onun yıkılışına altüst olmuştu.

"Bence bu gün hiç bir zaman yapmadığın bir şeyi yap ve birine derdini anlat."dedi Ada. Barçının ona kendisini anlatmasını istiyordu.

"Tanımadığım birine mi?"dedi Barçın alayla gülerek. Ada boğazında ki yumruyu göndermeyi başarınca konuştu "Çocukluk aşkın var mı?"dedi. Barçın başını olumsuzca salladı.

"B-benim vardı. İlk aşkımdı sonuçta her doğum gününe giderdim. Beni fark etmesi için peşinde pervane olurdum. O hep sosyal biriydi benim o zamanlar sayamayacağım -Daha doğrusu matematiğimin yetmediği-kadar arkadaşı vardı."dedi Ada. Burnunu çekti ve devam etti." Yani seviyordum."dedi.

Barçın merakına yenik düştü ve sordu "Sonra ne oldu?"dedi.

"Sonra o öldü."dedi Ada. Gözünden düşen damlayı sildi. "Kanser oldu. Beni fark edip etmemesi umurumda değil. O çok hayat doluydu."dedi Ada sesinin titremesine engel olamayıp.

"Ona karşı duyguların peki?"dedi Barçın.

"Duygularımda onunla birlikte gömüldü."dedi Ada.

"Neden kendimi sana anlatmamı istiyorsun?"dedi Barçın.

"Çünkü bazen insan duvara bile olsa birine bir şey anlatma ihtiyacı duyar."dedi Ada. Sert esen rüzgardan dolayı saçları  savruluyordu Ada'nın.

"Ben duvara bile anlatsam duvar çürür."dedi ama hiç yapmayacağı bir şey yaptı ve anlattı."Ailem öldü kız kardeşim, Babam, Annem bu gün ailem başkasının yuvasını kurarken kendi yuvalarını toprağa gömdü."dedi kalın tok sesiyle. Barçın o gün ilk defa göz yaşlarına engel olamadı ve ağladı. Hayatı boyunca sadece çocukken ağlamıştı.

Ada dışarı çıkmadan önce aldığı eşarbı Barçının omuzlarına bıraktı. Ve kendi için aldığı fıstıklı çikolatayı Barçına uzattı. Yüzü karanlıktan dolayı gözükmüyordu.

"Çikolata insan mutluluk getirir. Ve Barçın ne olursa olsun insanlardan yardım almaktan çekinme."dedi Ada. Sonra arkasını dönüp uzaklaşırken Barçının sesini duydu.

"Kimsin sen?"

"Öylesine biri."dedi Ada.

"Öylesine bir olamazsın."dedi Barçın ama ada çoktan uzaklaşmaya başlamıştı.

...

Bu bölümde içim gitti ya.

Size kısa bir not:

OKULDAN NEFTER EDİYORUM.