Caro Pov
Ik en Vince zijn naar het huis van zijn ouders gereden. Zodat we hier iets kunnen bestellen. We hebben besloten om pizza te bestellen. "Vince bestel jij?" "Ik wil dat wel doen maar zeker dat jij dat niet wilt doen?" " Ja, ik vind bellen met vreemden echt niet leuk, ik durf dat op een of andere manier niet." "Oké, dan bel ik wel." "Jij wilt toch een pizza polo zonder vlees eh." "Ja, dat klopt."
Vince pov
Zonder vlees omdat ze vegetarisch is, als ik met haar samen zou zijn. En als we samen zouden wonen, zou ik dit doen. Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik doe het voor haar. Maar nu pizza bestellen. Eerlijk ik vind dat ook niet zo leuk maar ja, ik heb al omdat groene knop gedrukt. En ja hoor daar ging het deuntje al.
"Met de pizzahut."
"Goedeavond, u spreekt met meneer dubois."
"Ik zou heel graag twee pizza's bestellen."
"Omg, meneer Dubois?" Komt eruit de telefoon. Ik heb het op de spieker staan dus Caro kan het ook horen, ik zie aan haar gezicht dat ze haar lach bijna niet meer kan inhouden.
"Ja dat ben ik, maar ik zou graag pizza's bestellen."
"Aja, sorry meneer."
"Ik zou graag een pizza polo ZONDER vlees hebben en een pizza Sirena."
"Oké, dat is genoteerd."
"We zijn erover een halfuurtje."
"Oké."
Echt ik krijg het van die mensen. Snap ik maar ja, je moet er mee leven zeker. Ik vrees er ook voor. Maar dan gebeurd het. Caro komt naar me toe gelopen, en daar staan we in een knuffel. Die al snel verandert in een kus. Ik was al vergeten hoe zacht haar lippen waren. Haar lippen die ik op mijn lippen wou voelen al sinds het moment dat we op het bankje zaten net voor het afstuderen. Vince ik... maar al snel drukte ik haar lippen terug op die van mij.
Caro pov
Eindelijk was die kus er weer. De kus die ik al heel lang mis. Ik wou zeggen tegen vince dat ik van hem hou maar al snel drukte hij zijn lippen terug op die van mij. Na een tijdje stopten we met kussen. "Caro, ik hou van jou!" "Ik ook van jou!" "Maar we moeten nu wel wat dingen regelen." "Je hebt gelijk." "Maar misschien na het eten?" "Ja misschien best." En daar op het juiste moment komt de pizza bezorger aan. Had die nog lang weg gebleven zou het echt gênant worden. Maar nu ga ik eten want ik sterf van de honger. Samen gingen we naar de voordeur om de pizza's aan te nemen en te betalen. Maar daar dacht de bezorger anders over. "Zou ik misschien een foto met jullie mogen?" "Ja, hoor" antwoord ik voor Vince zijn neus afbijt. Nog eventjes poseren, en klik. "Oké, bedankt en smakelijk!" "Dankje!" "Sorry Vince zijn ik lachend hij zag er zo vriendelijk uit." "Het is je vergeten," waarna hij mij een kusje gaf. En vanaf dat moment, denk ik terug aan het moment dat ik samen met hem op het bankje zat. En hij mij bijna in de vijver heft geduwd. (S4 afl2) Daardoor moest ik lachen. En dat heeft hij door. "Waarom ben je aan het lachen?" "Ik dacht terug aan iets." "En wat is die 'iets'?" "Weet je nog dat wij samen op het bankje aan de vijver zaten." "Toen zei jij net als daarnet 'het is je vergeven'." "Dat moment tovert ook een glimlach op zijn gezicht." "Toen waren we nog niet afgestudeerd!" "Inderdaad, maar misschien moeten we gaan eten?" Je hebt gelijk." We genieten van onze pizza, en daarna gaan we al zaken bespreken die nodig waren...
