Deel 36

116 3 2
                                    

Caro's pov

Door de uitspraak van Camille heeft mij aan het denken gebracht. Ze zij dat ik professioneel moet gaan zingen. En eigenlijk vind ik dat wel leuk. Zo heb ik vroeger redelijk veel nummers geschreven waarin ik mijn gedachten kwijt kon. Zeker in de periode dat mama ziek was.  Ook schreef ik veel gedichten, maar muziek was toch net iets meer mijn passie. We zijn eigenlijk nog altijd karaoke aan het doen maar zelf ben ik niet meer aan het opletten tot dat Emma mijn naam noemt. "Caro, ga jij geen nummer meer zingen." "Euhm ja, ik wil misschien nog wel een nummer zingen." "Zet 'samen staan we sterk' maar op." "Oké!" En daar begin ik, nu ga ik vooral focussen op plezier maken en op mijn techniek want ja misschien is muziek maken wel echt iets voor mij. Het nummer heb ik al bijna uit gezongen, en ik heb echt plezier gemaakt. Al weet ik niet of ik tegen die druk tegen kan, ach Caro zet het uit je hoofd het is echt niks voor jou. "Wow Caro, jij moet echt gaan zingen!" Die gedachten schud ik van mij af, want nee ik doe het niet. "Maar zullen we nu die slaapmaskertjes gaan maken, want het is al laat." "Voor mij helemaal prima." "Kom dan." Zegt Vince. "We zullen anders wat snoepjes in potjes doen, dan kunnen we dat tijdens het knutselen eten." "Top idee Yemi, ik help wel." Zeg ik tegen Yemi. Samen gaan ik en Yemi naar de keuken, want ondertussen weet ook ik waar alles in de keuken staat. Mijn enige probleem is dat ik net te klein ben om die te pakken. "Yemi, neem jij die uit de kast want ik ben te klein." "Aha ja tuurlijk, onze uki puki." Lacht Yemi mij uit. Maar uitlachen kan je dat niet echt noemen. Ik hou van hem, niet zoals van Vince maar op een andere manier. Hij is en zak ook altijd mijn beste vriend zijn. Niemand snapt onze band, iets wat ik prima vind want ook zelf snap ik het niet zo goed. Bij elk probleem kan ik bij hem terecht, iets waar ik Yemi ontzettend dankbaar voor ben. "Aarde aan Caro!" "Caroo, carotje?" "Oei sorry Yemi ik was even verslonden door mijn gedachten." "Aha, dat is niet erg, kom we gaan terug."

Ik blijf Bij jouWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu