Yıllardır peşindeydi genç kızın...
Sonunda onu bulmuştu ama o daha küçük bir kızdı.
Bırakmak zorundaydı genç adam. Alırsa üzülürdü güzel bebeği. Koparamazdı tüm acılarına rağmen ailesinden.
Onu istiyor muydu?
Hem de deliler gibi istiyordu...
Am...
Demir sahnede elinde mikrofonu tutuyordu ve dikkatli gözleri beni süzüyordu.
Onu bu şekilde karşımda sapasağlam görmek içimde tarifsiz bir huzura sebep olmuştu...
İlahi sesinin kulaklarıma dolmasıyla, istemsiz gülümsedim. Tanrım sonunda onu görmüştüm. Geçen iki haftada ara ara kalbime giren sızılar, ona bir şey olduğunu düşünmeme sebep olsa da, o iyiydi.
"Bu akşam burada olduğunuz için teşekkür ederim! Saygı değer cemiyet bireyleri, maskenizin altından yapmış olduğunuz gizli bağışlar için teşekkür ediyor, gecenin tadını çıkarmanızı diliyorum. " dedi ve alkışlar eşliğinde sahneden inmeye başladı.
Gözler hala onun üzerindeydi.
Ama onun gözleri bana kilitlenmişti...
Yanımdaki Emir'in varlığını bile unutmuş, tüm odak noktamı Demir haline getirmiştim.
Herkes masalarında duruyorken benim kazık gibi, salonun ortasında dikilmem bir anlığına utanmama sebep oldu.
Arkada klasik bir müzik başlamış, maskeli çiftler yavaş yavaş geniş piste doğru yürümeye başlamıştı.
Ben hâlâ yaşadığım şeyi idrak etmekte güçlük çekerken, Demir'in devasa bedeni önümde durdu.
Şimdi nefeslerim hiç olmadığı kadar hızlanmış, kalbim ağzımda atıyordu. Demir'siz geçen iki haftadan sonra onu bu şekilde karşımda görmek beni heyecanlandırmıştı...
Büyük kemikli ve damarlı ellerini, ince belime uzatarak belimin iki tarafından tutup hızla bedenlerimin birbirine çarpmasına sebep oldu!
