Nagtatawanan naman kaming dalawa while we were reminiscing the old days.
"Naalala kita, Bells... Noon, patay na patay ka sa akin." Sabi ng mokong sa akin habang sinasawsawa niya yung fries niya sa ketchup.
Binato ko naman siya ng nilukot ko na tissue. "Kapal mo rin eh, no? Eh ikaw nga yung patay na patay sa akin noon eh!"
Hindi naman siya kumbinsido sa sinabi ko. "Eh lagi mo nga akong dinadalhan ng food kapag may practice kami noon eh." sabi niya at tumawa.
I made face naman. "Hanggang ngayon nga patay na patay ka sa akin ngayon eh. Para kang tuko kung makasunod ka sa akin!" I said to him then stood up.
Tumayo rin naman siya. "Where are you going?"
I raised my eyebrows and crossed my arms in my chest. "See? Sinong patay na patay sa akin? Pupunta ako ng CR, sasama ka?"
Napaupo naman siya bigla. I saw him blushed. LOL.
"Sige mag-CR ka na," sabi na lang niya.
Pumunta naman ako ng CR because I need to pee. Pagtapos ko ay tumingin ako sa salamin at nag-ayos ulit ng sarili ko. Then I went back to our table.
"Hindi rin naman tayo nakapag-rehearse kanina. Sayang lang yung effort at time ko na pumunta dun sa gym," angal ko sa kanya with matching busangot face.
He shrugged his shoulders. "Well, it's your fault. May pa walk out-walk out ka pa kasing nalalaman kanina eh."
Lalo atang lumukot yung face ko. Aba't kasalanan ko pa? "Eh kasi ikaw eh! Inaasar mo ko kanina."
Nakatitig lang naman ang mokong sa akin.
Enebeyen... Naiilang ako. Kainis talaga to.
"Bells?" untag niya sa akin.
"Huh?" I said to him and looked away.
"What happened to you these past few years nung nawala ako dito sa Pilipinas?" tanong niya sa akin.
Napainom naman ako bigla ng vanilla iced coffee ko para medyo mawala yung tense ko. "Uh... Ganun pa rin. Katulad lang ng mga nangyayari sa akin dati. Routine lang naman."
He sighed. "Bells, simula nung magkita tayong ulit dalawa... Hindi pa ko nakakapag apologize sayo dahil sa nagawa ko sayo noon,"
I swalloed and raised my chin to look at him. "Mark, matagal na yun... Let's just leave it to the past. Okay na yun. Okay na ko."
He sighed. Hinawakan niya ang mga kamay ko. "I'm sorry. You don't know how much I feel sorry for you. Nasaktan kita noon. You loved me. And you know what? Napakatanga ko pinaasa kita noon. Nung naging kami ni Trish... Doon ko na realized na hindi ko pala siya mahal. Hindi nga kami inabot ng 1 month nun. Kasi... Kasi ikaw pala ang mahal ko... I loved you, Bells. And... I still love you now, kaya nagpumilit ako kina Dad na dito na lang ulit ako mag-aaral because of you."
I couldn't contain my emotions that time. I felt my tears fell down. "Oh... I'm so sorry." papahiran ko sana ang luha ko but inunahan niya ako.
Ngumiti siya. "Bells?"
Tiningnan ko siya. "Huh?"
He smiled. "I hope I'm forgiven now."
I smiled at him. Tumango ako. "Yes..."
