Η παίκτρια 2: The come back

Εισαγωγή

《Κωσταντινε οχιιιι》ειπα σχεδον ουρλιαζοντας χωρις αποτελεσμα γιατι ηξερα πως αυτο ηταν το ΤΕΛΟΣ!
《Κωσταντινε μωρο μου μιλα μου! Κωσταντινε》ειπα ενω τα δακρυα ετρεχαν σαν ποταμι απο τα ματια μου. Τα ρουχα μου ηταν γεματα απο το αιμα του. Ειχα σκυψει απο πανω του και τα ματια μου ηταν κλειστα. Παρακαλουσα να ειναι ενα ονειρο. Να ξυπνησω και διπλα μου να κοιματε ο Κωσταντινος. Να χαϊδεύω τη κοιλια μου και να αισθανομαι μια πιεση μεσα μου. Να ειμαι στην αγκαλια του και να με φιλαει. Να με τυρανναει με τον δικο του μοναδικο τροπο. Δεν γινετε να εφυγε. Οχι. Δεν γινετε. Τον θελω πισω. Αν δεν μπορει να γυρισει να παω εγω μαζι του.
《Μωρο μου Κωσταντινε μου μιλα μου》ειπα και προσπαθησα να του γυρισω το κεφαλι. Το δερμα του ηταν κρυο και χλωμο. Τοτε δυο χερια με σηκωσαν και με απομακρυναν απο το νεκρο πλεον σωμα του Κωσταντινου
《Οχι ασε με κατω ασε με κατω》τσιριζα και χτυπιομουν. Ηθελα να ειμαι μαζι του οσο πιο πολυ μπορουσα. Ομως ο ανθρωπος που με κρατουσε ηταν τοσο δυνατος
《Ηρέμησε》ειπε ενω νε μετεφερε προς το ασθενοφορο
《Οχι θελω να παω κοντα του》ειπα ενω συνεχισα να χτυπιεμαι. Με εβαλε να ξαπλωσω πανω στο φορειο
《Αιμορραγείς》ειπε και τοτε ενιωσα τον κόσμο να φευγει απο τα ποδια μου. Ολα μαυρισαν γυρω μου.

Οταν ξυπνησα βρισκομουν σ' ενα ασπρο δωματιο. Μονη μου. Ξαπλωμενη σ' ενα κρεβατι. Εκεινη την ωρα μπηκε ενας γιατρος. Κρατουσε κατι χαρτια. Ειχε μια λυπημενη εκφραση και κοιτουσε εμενα και μια τα χαρτια
《Τι συμβαινει; Το μωρο μου. Τι κανει το μωρο μου;》ρωτησα ενω ημουν πολυ κοντα στο να σηκωθω και να φυγω
《Το μωρο σου...》ειπε με μια μικρη παυση.
《Το μωρο σου ειναι στον πατέρα του》ειπε και ενιωθα κατι να σπαει μεσα μου. Αρχισα να κλαιω και να τσιριζω. Εχασα τα πάντα. Το παιδι μου, τον Κωσταντινο. Δεν εχω κανεναν
《Σας παρακαλω δεν μην κανετε ετσι. Κανετε κακο στον εαυτο σας》ειπε προσπαθώντας να με καθησυχάσει.
《Οχι. Θελω να πεθανω. Δεν θελω να ζω μακρυα του.》ειπα ενω σε καθε λιγμο ολοκληρο το σωμα μου τρανταζοταν σαν να με χτυπουσε ηλεκτρικο ρευμα
《Σας παρακαλω. Ηρθε καποιος Ορεστης Στεφανου. Να τον αφησω να περασει;》ειπε και εγω απαντησα θετικα
《Ελενα! Πραγματικα συλ-》πηγε να πει αλλα τον σταματησα
《Γιατι να μου το κανει αυτο ρε Ορεστη. Γιατι να δωσει τη ζωη του για εμενα; Γιατι; Ας πεθαινα εγω καλυτερα. Τωρα ειμαι νεκρη. Ειμαι ζωντανη νεκρη. Ουτε να κρατησω το παιδι του δεν καταφερα》ειπα ενω εκλαιγα. Αυτος μου κρατουσε το χερι
《Ελενα πρεπει να σου πω κατι. Οταν σε εφεραν επρεπε να σωσουν ή εσενα ή το παιδι. Το μωρο ηταν μικρο και δεν ηταν σιγουρο αν θα ζουσε. Οποτε επέλεξαν να σωσουν εσενα 》ειπε
《Οχι! Το μωρο επρεπε να σωσουν!》ειπα ενω συνεχισα να κλαιω
《Θυμασαι τι σου ειπε ο Κωσταντινος πριν πεθανει;》ειπε και τα θυμήθηκα ολα και ξαναεβαλα τα κλαματα.
《Μου ειπε να ειμαι δυνατη. Να παλεψω. Να μην πεθανω και να συνεχισω τη ζωη μου. Μου ειπε πως οταν κλεινω τα ματια μου θα ειναι εκει》ειπα και οι σκηνες περασαν μπροστα απο τα ματια μου
《Και αυτο να κανεις! Να τον κανεις ευτυχισμενο. Σε αγαπουσε τοσο πολυ για να δωσει τη ζωη του για εσενα. Ολα αυτα με την Ξενια ηταν ενα ψεμμα. Σε μισουσε. Εβλεπε την ευτυχια σου και ζηλεβε. Της αρεσε ο Κωσταντινος. Ζηλευε που σε λατρευε. Που ειχες το παιδι του. Που θα ενωνες τη ζωη σου μαζι του. Σε ζηλευε. Απο παντα. Αυτη δεν ειχε ποτε την ευκαιρια να αγαπηθει. Οταν σου ειπε ο Μαθηματικος πως σε γουσταρει ηρθε και ελιωσε. Οταν εγινε το ατυχημα ήρθε και μου τα ειπε ολα. 》οσο μιλουσε δεν πιστευα στα αφτια μου. Πως γινετε αυτο;
《Δεν ξερω τι να πιστεψω. Πραγματικα δεν ξερω. Ειμαι χαλια ψυχικα. Εχασα το παιδι μου. Μονο οι φωτογραφιες και το μονοπετρο ειναι αυτα που εχω απο αυτον》ειπα και κοιταξα το χερι μου. Το μονοπετρο ελειπε. Σηκωθηκα απο το κρεβατι και πηγα στο γραφειο των νοσοκομων. Μπηκα και ολοι με κοιτουσαν σαν να ειδαν φαντασμα.
《Που ειναι το δαχτυλιδι μου;》ειπα χτυπώντας το χερι μου πανω στο τραπεζι
《Ηρεμιστε σας παρακαλω》ειπε η υπευθυνη
《Δεν ηρεμω. Ειμαι τρελη. Έχασα τον ανθρωπο μου και το παιδι μου. Δεν ηρεμω. Θελω το δαχτυλιδι μου》ειπα και σηκωθηκε
《Πειτε μου το ονομα σας.》είπε τρομοκρατημένη.
《Ελενα. Κοντονικολαου Ελενα.》ειπα και αυτη ανοιξε ενα συρτάρι. Απο μεσα εβγαλε ενα κουτάκι που μολις το ανοιξε φανηκε το δαχτυλιδι μου.
《Οριστε》ειπε και της το αρπαξα απο το χερι. Το φορεσα και ηρεμισα
《Σ'αρεσε και πηγες να μου το παρεις! Αυτο ειναι ο, τι μου εχεθ μεινει απο τον ανθρωπο μου. Αυτον που έχασε τη ζωη του για εμενα. Να βρειτε καποιον αλλον να κλεψετε. Σε εμενα δεν περναν αυτα!》ειπα και ημουν πολυ κοντα στο να την δειρω. Βγηκα απο το γραφειο της και πηγα στο δωματιο μου οπου με περιμενε ο Ορέστης
《Μαλακες θα μου εκλεβε το δαχτυλιδι η πουτανα! 》ειπα και ξαπλωσα
《Ποιον σκοτωσες;》ρωτησε φοβισμενα
《Κανεναν. Ακομη》ειπα και με κοιταξε φοβισμένα
《Γιατι το λες αυτο;》
《Γιατι η αλλη πηγε να μου καβατζωσει το δαχτυλιδι. Παμε να φυγουμε. Θα παω στην Αμερικη. Δεν μπορω αλλο. Ολα τον θυμιζουν εδω》ειπα και πηγα να σηκωθω.
《Ενταξει παω να σου ετοιμασω το εξιτηριο》ειπε και εφυγε. Ντυθηκα γρηγορα γρηγορα και ηρθε να με παρει. Στο δρομο ημασταν ησυχοι.
《Μπες μεσα》ειπε και μου ανοιξε τη πορτα. Μολις ειδα τα πραγματα μας λυγισα. Επεσα στα γονατα και αρχισα να κλαιω. Δεν μπορουσα να αντεξω εκει μεσα.
《Ελα παμε να κανεις ενα μπανιο》ειπε ο Ορεστης και με πηρε αγκαλια. Μου εβγαλε τα ρουχα και με εβαλε στο μπανιο. Εγω ακομη εκλαιγα. Θυμαμαι τοτε που ο Κωσταντινος με ειχε βαλει στη μπανιερα και ειχε αρχισει να με βρεχει και μετα τον εβρεξα και γω και καταληξαμε στο κρεβατι. Μου ελειψε ηδη τα χαδια του. Το χαμογελο του. Το άγγιγμα του. Τα παντα.

Αφου τελειωσε το μπανιο με εβγαλε και με σκουπισε. Μου φορεσε εσωρουχα, μια γκρι addidas φορμα και μια μπλουζα κολλητή ροζ.
《Ελα φτανει τοσο κλαμα. Είπαμε το εκανε για εσενα. Μην κλαις.》
《Μου λειπει》ειπα και γραπωθηκα και αρχισα να κλαιω στον ωμο του
《Ελα παμε στο σαλονι》ειπε και με πηρε αγκαλια για να παμε. Τοτε χτυπησε η πορτα.
《Πάω εγω》ειπε ο Ορεστης και ανοιξε την πορτα. Τοτε την ειδα μπροστα μου. Τα ματια της ηταν κοκκινα και φαινοταν ταλαιπωρημενη. Η σκυλισια φατσα της ειχε φυγει και στη θέση της ηταν μια ανθρωπινη
《Ξενια τι κανεις εδω;》ειπα σοκαρισμενη

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

I'm fucking back baby!!!!

Επεστρεψα με καινουριο κεφαλαιο

Ελπιζω να σας αρεσε. Μην ανησυχείτε θα εχουμε πολλες εξελιξεις στα επομενα Κεφάλαια!

Φιλακια
Ελεανα