Η παίκτρια 2: The come back

Κεφάλαιο 1

《Ξενια τι κανεις εδω;》ειπα σοκαρισμενη
《Ξενια θα ηταν καλυτερκαλύτερο να φυγεις》ειπε ο Ορέστη ς ομως αυτη δεν κουνηθηκε
《Ελενα συγγνωμη. Δεν περιμενα να συμβει αυτο》ειπε και εγω κοντευα να ορμηξω αλλα ο Ορεστης με κρατουσε για να μην τη σκοτωσω γιατι μα το θεο θα την σκοτωνα
《Τι δεν περιμενες ε; Γιατι το εκανες αυτο; Μα βεβαια. Μονο τον εαυτουλη σου. Οι αλλοι να μην ειναι ευτυχισμενοι》ειπα εγω ενω ειχα φυγει απο τον Ορεστη και την ειχα κολλησει στον τοιχο κρατωντας την απο τον λαιμο. Το προσωπο της ειχε κοκκινησει απο το σφυξιμο ενω προσπαθουσε να μου ξεφυγει.
《Ελενα...σε παρακαλω...ασε...με》ειπε οσο μπορουσε
《Εισαι μια πορνη! Μου πηρες ότι αγαπουσα. Ηθελες να με καταστρεψεις. Με ζηλευες. Με θεωρουσες εχθρο σου. Εγω ομως ειχα αλλαξει. Ειχα γινει καλυτερος ανθρωπος μαζι του. Περιμενα το παιδι του το καταλαβαινεις! Ηθελα να κανουμε μια καινουρια αρχη εμεις οι δυο. Ομως το κατεστρεψες!》ειπα ενω αυτη ανεπνεε με δυσκολια
《Το κατεστρεψες》ειπα και την χτυπησα με δυναμη στον τοιχο και την αφησα να πεσει κατω
《Μα...μα τον αγαπησα》ειπε πεσμενη ενω κρατουσε το λαιμο της. Πλησιασα και την σηκωσα απο τα μαλλια
《Αν ελεγες πως τον αγαπουσες θα τον αφηνες να ειναι ευτυχισμενος. Αυτη ειναι πραγματικη αγαπη. Και μαζι σου να ηταν εγω θα τον αφηνα γιατι θα ηταν επιλογη του. Γιατι τον αγαπουσα πραγματικα!》ειπα και την χαστουκισα και απο τη δυναμη του χαστουκιου η μυτη της αρχισε να αιμορραγεί.
《Φυγε! Να μην σε ξαναδω μπροστα μου. Γιατι μα το θεο αν σε ξαναδω θα σε σκοτωσω》ειπα ενω ο Ορεστης με απομακρυνε για να σηκωθει
《Θα σε σκοτωσω! Το καταλαβες; Θα σε σκοτωσω》ουρλιαξα και αυτη αφου σηκωθηκε εφυγε κλείνοντας την πορτα πισω της.
《Θα τη σκοτωνες. Σε φοβηθηκε το ματι μου》ειπε ο Ορεστης και με εκλεισε στην αγκαλια του να ηρεμισω
《Θελω να πεθανω Ορεστη. Γιατι δεν με αφηνετε να πεθανω! Θελω να πεθάνω》ειπα ενω εκλαιγα και τον χτυπουσα στο στερνο
《Οχι. Δεν θα πεθάνεις. Με ακουσες; Δεν θα σε αφησω να πεθανεις》ειπε και με πηρε αγκαλια και με πηγε στο δωματιο. Στο δωματιο μου και του Κωσταντινου. Εκει μου εδειξε αγαπη, ερωτα. Εκει δημιουργηθηκε ενας καρπος που δεν μπορεσε να μεγαλωσε.

Συνεχισα να κλαιω και ο Ορεστης μου χάιδευε τα μαλλια
《Μην κλαις. Σε παρακαλω μην κλαις. Δεν αντεχω》ειπε ενω βρισκομουν στην αγκαλια του
《Και τι να κανω ρε Ορεστη.  Τιν αγαπω. Δεν τον αφησα απο τη σκεψη μου ουτε ενα κλασμα του δευτερολεπτου. Οι σκηνες που ταν στην ασφαλτο με αιματα περνανε μπροστα απο τα ματια μου. Ορεστη ηταν ο μοναδικος για εμενα. Η καρδια μου εχει σπασει. Δεν θελω να ζησω αλλο》ειπα χωρις βεβαια να σταματησω να κλαιω και να τον σκεφτομαι
《Ριξ'το στο διαβασμα》ειπε και τον κοιταξα περιεργα. Εγω μονο το βιβλιο των μαθηματικων ξερω. Τα αλλα ουτε το εξώφυλλο τους δεν εχω δει
《Τι;》
《Αυτο που ακουσες. Εγω σε γουσταρα απο την πρωτη στιγμη που σε ειδα ασχετα που με κορόιδευες. Ετσι εγινα φυτο για να βγεις απο το μυαλο μου. Για να μπορεσω να σε ξεγραψω. Και τα καταφερα》ειπε. Ναι ομως δεν πεθανα!
《Ειναι διαφορετικες περιπτωσεις. Εγω ειχα περασει πολλα μαζι του》
《Δοκιμασε. Καληνυχτα》ειπε και αφου με φιλησε στο κουτελο εφυγε.

Ολες οι στιγμες μας περασαν σαν φωτογραφιες απο μπροστα μου. Ανοιξα το κινητο μου και ειδα τις φωτογραφιες μας. Το χαμογελο του, τα φιλια του, τα χαδια του, αυτος. Χωρις δευτερη σκεψη πηγα στο μπανιο. Ειχαμε κατι ξυραφακια. "Δεν αντεχω αλλο. Θα παω να τον συναντήσω" σκεφτηκα και πηρα ενα.

Στη πρωτη χαραγματια μπορεσα να κρυψω την κραυγη του πονου μου ομως στη δευτερη και στη τριτη οχι. Οι λεπιδες του ξυραφιου εκοβαν το δερμα μου. Δεν ηθελα τη ζωη μου. Οχι αλλο πια. Χωρις τον Κωσταντινο δεν ειχε νοημα. Το αιμα πλεον ειχε κανει μια μικρη λιμνουλα στα γκρι πλακακια του μπανιου. Εκανα το ιδιο και στο αλλο χερι. Ο πονος ηταν αβασταχτος ομως οσο περνουσε η ωρα το σωμα μου μουδιαζε ακομα περισσοτερο. Το αιμα μου ειχε βαψει κόκκινο μεγαλο μερος της πιτζαμας μου και η αιματηρη λιμνουλα στο πατωμα ειχε μεγαλωσε. Η οραση μου ηταν θολη και οι αισθησεις μου ειχαν χαθει μαζι με το αιμα μου. Τα ποδια μου με αφησαν και βρισκομουν ξαπλωμενη στα κρυα πλακακια. Ομως δεν με ένοιαζε.  Θα τον ξανασυναντουσα. Και τιποτα δεν θα μας χωριζε πλεο.
《Κωσταντινε ερχομαι》μουρμούρισα και παρεδωσα το σωμα μου κλεινοντας τα ματια μου

■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□■□

Γειαααααα σας

Επεστρεψα με ενα οχι και τοσο χαρουμενο κεφάλαιο!!

Δεν σκοτωσα την Ξενια ομως εφαγε γερο ξυλο.

Η Ελενα εκανε αποπειρα αυτοκτονίας.

Δεν αντεξα να μην το ανεβασω. Ελεγα να ανεβει σε καμια βδομαδα ομως δεν αντεξα.

Ηθελα να ευχαριστησω την greatallie1 για το δημοψήφισμα (να μπω και στο κλιμα των ημερων ) εναντίον της Ξενιας και την VassiaSarma για την ιδεα της να την πλακωσει στο ξυλο

Ψηφιστε και σχολιαστε για το επομενο

Φιλακια πολλα
Ελεανα_Σι