Η παίκτρια 2: The come back

Κεφάλαιο 2

Μολις εκλεισα τα ματια μου αντι να ειναι ολα μαυρα ηταν ασπρα και φωτεινα. Εβλεπα φιγουρες να πηγαινοερχονται. Καποια στιγμη εβλεπα δυο φιγουρες. Η μια ενος αντρα και η αλλη μιας γυναικας. Ο αντρας κρατουσε κατι ομως δεν μπορουσα να καταλαβω τι. Συνεχισαν να ερχονται προς το μερος μου. Ολα ηταν τοσο ασπρα και ηρεμα. Καπως ετσι πρεπει να ηταν ο παραδεισος. Αν και με τοσα που εκενα λογικα στην κόλαση θα πηγαινα. Οι δυο φιγουρες περπατουσαν με σταθερο βημα προς το μερος μου και εγω σηκωθηκα και αρχισα να περπαταω προς αυτους. Οι πληγες δεν υπηρχαν πια και μεσα μου υπηρχε ενα συναισθημα γαληνης. Οσο κοντευα μπορεσα να τους διακρινω. Ηταν η μητερα μου και ο Κωσταντινος ο οποιος κρατουσε ενα μωρο νε δακρυα στα ματια. Ετρεξα να τους αγκαλιασω ομως αυτοι αποτραβηχτηκαν.
《Τι συμβαινει;》ρωτησα ενω τους κοιτουσα. Ειχαν ολοι δακρυα στα ματια και η συμπεριφορά τους ηταν ψυχρη
《Τι σου ειπα εγω Ελενα! Δεν σου ειπα να μην ερθεις; Να μην πεθανεις; Δεν με ακουσες Ελενα》ειπε ο Κωνσταντίνος θυμωμενα
《Γιατι κοριτσακι μου ομορφο γιατι; Δεν επρεπε να το κανεις αυτο. Το πεπρωμενο σου ειναι διαφορετικο》ειπε η μαμα μου με δακρυα στα ματια
《Ποιο ειναι το πεπρωμενο μου;》ρωτησα απελπισμενα. Ηθελα να παρω μια απαντηση. Το γιατι; Γιατι να μην ειμαι και εγω μαζι τους και να ειμαστε μαζι για παντα
《Αυτο δεν μπορω να στο απαντησω Ελενα. Θα το βρεις μονη σου αλλα μονο αν ακολουθήσεις την καρδια. Μονο αυτη ξερει τα σωστα βηματα》ειπε η μητερα μου και ακουμπησε απαλα το χερι της στην καρδια μου
《Κωσταντινε τι μωρο ειναι αυτο που κρατας;》ρωτησα ενω τα ματια ολων μας επεσαν στο μικρο κοριτσακι που κρατουσε ο Κωσταντινος στην αγκαλια του. Ειχε ισια μαλλακια και καστανο δερματακι. Τα ματακια της εμοιαζαν με του Κωσταντινου και η μυτουλα της ηταν ιδια με τη δικια μου
《Το μωρακι μας! Ειναι εδω. Μαζι μου. Μην ανυσηχεις ειναι καλα. Ομως βλεπεις αυτα τα δακρυα στα ματακια του》ειπε και εδειξε τα κατακόκκινα απο το κλαμα ματακια του μωρου
《Αυτα τα ματακια κλαινε οταν κλαις εσυ και γελανε οταν γελας εσυ. Αν θες το μωρο σου να χαμογελαει πρεπει να χαμογελας και εσυ》ειπε και πλησιασα το μωρακι. Τα ματια μου ετρεχαν δακρυα χαρας και το μωρακι αρχισε να γελαει και να κουναει χαρουμενα τα ποδαρακια και τα χερακια του
《Ομως Ελενα θα πας πισω. Θα παλεψεις. Μην τολμησεις να το ξανακανεις ποτε γιατι δεν θα μας ξαναδεις》ειπε και τοτε ολα μαυρισαν και τα ματια μου ανοιξαν φανερωνοντας ενα δωματιο γεματο μηχανηματα. Εξω ακουγονταν φωνες. Ειχα ξανα τον ελεγχο του σωματος μου. Γιατροι ετρεξαν αμεσως στο δωματιο και αρχισαν να μου κανουν εξετασεις.

Σε λιγες ωρες με μετεφεραν σε ενα κανονικο δωματιο και μπηκε αμεσως ο Ορέστης
《Γιατι το εκανες αυτο ρε Ελενα!》ειπε και εγω απλα κοιτουσα τον ασπρο τοίχο
《 Ελενα ξες ποσο πολυ ανησύχησα;  Γιατι το εκανες αυτο ε;》ρωτησε και εγω συνεχισα αμίλητη να κοιταω τον ασπρο τοιχο
《Μιλα μου σε παρακαλω!》ειπε
《Γιατι εκοψες τις φλεβες σου μου λες;》συνεχισε να ρωταει και εγω κοιταξα τους καρπους μου. Ηταν και οι δυο τυλιγμενοι με μια ασπρη γαζα
《Εχασες παρα πολυ αιμα. Κοντεψες να πεθανεις;》ειπε και γυρισα αποτομα το κεφαλι μου προς αυτον. Τα ματια μου ηταν ηδη βουρκωμενα
《Γιατι δεν με αφησες;》ειπα και αρχισα να κλαιω
《Εκτελω τις εντολες του Κωσταντινου. Να μην σε αφησω να παθεις τιποτα.》ειπε και γυρισα ισια το κεφαλι μου και συνεχισα να κοιταω τον ασπρο τοιχο
《Σε 1 εβδομαδα μπορεις να βγεις.》ειπε ενω εγω δεν γυρισα ουτε το κεφαλι μου να τον κοιταξω
《Φευγω. Οτι χρειαστείς παρε με τηλεφωνο》ειπε και εφυγε. Δεν μιλησα. Στεκομουν σαν μια κουκλα. Δεν ενιωθα τιποτα. Ενα κενο υπηρχε στη θεση της καρδιας μου. Κακο πραγμα να θες να πεθανεις και να μην μπορεις.

Οι μερες περνουσαν. Ουτε κοιμομουν ουτε ετρωγα. Ο Ορεστης ερχοταν καθημερινα και μου μιλαγε μα αδικος κοπος. Ηταν σαν να μιλαγε σε μια πλαστικη κουκλα. Σε ενα αντικειμενο. Η μερα που μπορουσα να φυγω εφτασε. Ο Ορεστης τα κανονισε ολα. Πηγαμε στο σπιτι. Ουτε ξεσπασμα ουτε τιποτα. Πηγα στο δωματιο μου και ξαπλωσα. Απλα ξαπλωσα. Σκεφτομουν τροπους να πεθανω ομως ο Κωσταντινος μου το ειχε ξεκαθαρίσει. Απαγορεύοταν να πεθάνω.

Οι μερες περνουσαν. Με το ζορι ετρωγα και κοιμομουν. Ημουν ολη την ημερα με ενα βιβλιο στο χερι. Ξεμαλλιασμενη και με μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια. Δεν μιλουσα. Μονο ανεπνεα. Μονο.

♥☆♥☆♥☆♥☆♥☆

Γεια σας και πάλι!

Επεστρεψα με νεο κεφαλαιο.
Δεν ειναι κατι το σπουδαιο το ξερω ομως πρεπει να υπαρχουν και αυτα τα μικρα βαρετα κεφαλαια για να βγάζει νοημα.

Τελος παντων επλιζω να σας αρεσε και περιμενω να πατησετε το αστερακι και να μου πειτε τη γνωμη σας.

Ψηφος+σχολιο=επομενο

Φιλακια Ελεανα