Αγάπη για πάντα

9. Ματαίωση

Δέσποινα τι κάνεις εδώ; 

Μπορώ να περάσω; του είπε με μάτια υγρά...

Ναι, ναι, φυσικά κορίτσι μου έλα μέσα της είπε ο Γεράσιμος και έκανε στην ακρη. Είδε την τσάντα της Δέσποινας στο χέρι της αλλά δεν ρώτησε κάτι, θα την άφηνε να του εξηγήσει...η Δέσποινα μπήκε και κάθησε στον καναπέ, παγωμένη και χωρίς να ξέρει τι να πει...ή μάλλον τι να πρωτοπεί...

Ο Γεράσιμος μπήκε στην κουζίνα και έβαλε νερό να βράσει γρήγορα, της έφτιαξε ένα τσαγακι και της το έδωσε αφού κάθησε δίπλα της.

Η Δέσποινα ήπιε μια γουλιά και σαν αυτό το ζεστό υγρό να την επανέφερε στην πραγματικότητα. Γύρισε, κοίταξε τον Γερασιμο, κρεμάστηκε από τον λαιμό του και άρχισε να κλαίει. Γιατί ήξερε κατά βάθος ότι όσο και να αντιστεκόταν ο γάμος με τον Γαλατη θα γινόταν, γιατί δεν μετρούσε τι ήθελε η ίδια, γιατί κάνεις δεν την επαιρνε στα σοβαρά, γιατί μια φορά στη ζωή της ήθελε κάτι τόσο πολύ και δεν την άφηναν να το χαρεί. Ο Γεράσιμος απλως την κρατούσε στην αγκαλιά του και της χάιδευε την πλάτη, την άφησε να βγάλει όλο της το παράπονο...σε λίγο τα κλάματα σταμάτησαν και η Δέσποινα ηρέμησε κάπως, ήπιε μια δυο γουλεις από το τσαι της, βγήκε απο την ασφάλεια της αγκαλιάς του Γερασιμου και τον κοίταξε. 

Δεν θα μου πεις συγχαρητήρια; 

Συγχαρητήρια; Γιατί; Τι έγινε; 

Η Δέσποινα αντί για απάντηση τέντωσε το αριστερό της χέρι και του έδειξε το δαχτυλίδι των αρραβώνων. 

Δέσποινα; Τι είναι αυτό; 

Μόλις με αρραβώνιασαν με τον Γαλατη.

Τι; Τι λες Δέσποινα; πετάχτηκε όρθιος ο Γεράσιμος.  

Ήρθαν όλοι στο σπίτι μετά βαιων και κλάδων και...αρραβωνιαστήκαμε. Σε δυο εβδομάδες παντρεύομαι, του είπε και ρούφηξε τη μύτη της.

Πότε έγιναν όλα αυτά αγάπη μου; Πώς; ρώταγε και ξανά ρώταγε ο Γεράσιμος, δεν μπορούσε να το πιστέψει, πώς τα έκανε όλα αυτά ο Βλάσσης; 

Δεν ξέρω, δεν μου είπαν τίποτα, προφανώς τα συμφώνησαν οι γονείς μας και σε μας δεν πέφτει λόγος. 

Και με την τσάντα πού είχες σκοπό να πας; 

Γερασιμε; Δεν θέλω να τον παντρευτώ, δεν θέλω. Πάμε να φύγουμε από δω, τώρα, πάρε μια τσάντα και εσυ και πάμε να φύγουμε. 

Πώς να φύγουμε Δέσποινα μου; Πού να πάμε, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά πώς θα ζήσουμε;