Yazılmamış Hikayeler

Ateş, Duman ve Kül Part 3

Herkese merhabalar..

Hayatımın kontrolü Asi ve Alaz'ın elinde olduğu için bir haftada 3. bölümü atıyorum ama bildiğiniz gibi hayat bazen böyledir.  

Bununla birlikte ilk iki bölüme göstermiş olduğunuz ilgiden dolayı çok teşekkür ederim. Bu dünyaya ait dördüncü, son ve en uzun olacak bölümden önce daha kısa biraz geçiş biraz da hikayenin geri kalanından uzak kalmasını istediğim için bu bölümü yayınlıyorum. 

 Daha önce de dediğim gibi bu hikayeyi mutlu olmak için yazıyorum o yüzden hiçbir zaman okunma ya da oy alma gibi bir gailem olmayacak ama Asi ve Alaz üzerine konuşmak beni keyiflendireceği için hep olduğu gibi okuyucularımdan yorumlarıyla yanımda olmalarını rica edeceğim. 

 Ayrıca bilmenizi isterim ki, bölüm sonu paralelliği derseniz o da var ;)

Herkese iyi okumalar ve ekran süreci sürekli artan Alaz ve Asiler dilerim. 

.........................................

Üzerindeki straplez, kot bluzu sürekli çekiştirmek istiyordu Asi ya da belinin saran taş kemerle oynamak. Saçları da onu bunaltıyordu ancak son iki şarkısını söylemek için sahneye çıkmadan hemen önce bu huzursuzluğunun sebebinin üzerindekiler olmadığını bilecek kadar kendisini iyi tanıyordu. Onu bu denli huzursuz eden aklından bir türlü çıkmayan düşünceleri ve hemen çaprazındaki masada oturan adamın kendini mahkum ettiği yalnızlıktı.

Geçen hafta Çağla'nın onları bir araya getirmek için oynadığı oyundan sonra nasıl olmuştu bilmiyordu Asi ancak aralarına sanki camdan bir duvar örülmüştü. Dudakları birbirinden ayrıldıktan sonra ve hemen ardından bir kez daha birleşirken Asi, Alaz'nın gözlerinden süzülen birkaç damla yaşı görmüştü. Uzanıp adamı göğsüne çekmek, giderek kaybolan öfkesinden bütünüyle kurtulurken saçlarını okşamak istemişti ancak henüz ikisi de nefeslerini dahi düzene sokamamışken Alaz evden çıkıp gitmişti. O güne kadar Asi, bunun bir terk ediş yeniden bir arkasını dönme olduğunu düşünürdü ama tam da o gün biraz heves biraz hezeyan biraz da daha önce anlayamamış olmasına duyduğu hayıfla adamın aslında kaçtığı şeyin ne olduğunu anlayabilmişti. Ötelenmiş, unutulmuş, kaybolan bir abinin yerini doldurmaya çalışırken kendi yerini kaybetmiş bir çocuktu Alaz, kendi yerini kaybetmiş ve sonra bir daha o yeri hiç bulamamıştı. Hırçın, hoyrat ve çoğunlukla kendisine karşı bile acı*asızdı. Şimdi adamın kendisine karşı olan duygularından eminken yaşadıkları her şeyi baştan düşünüyordu Asi. Alaz'a biraz haksızlık ettiğini düşünüyor biraz da kızıyordu. Tamam insanın sağlıklı bir zihinle düşünmesine engel olacak kadar sıkıntılı bir geçmişi vardı ve belki aşık olduğu kadın Asi değil de bir başkası olsa bunu anlar, onu daha az yorar ve belki de ödün vermek konusunda yada fedakarlık yapmak, biraz daha ılımlı olurdu. Ama sonuçta o da Asi'ydi. Gül bahçelerinde büyümemiş, en az Alaz kadar zor şeyler yaşamıştı. Zaten çok yüksek duvarları vardı değil onları yıkmak tuğlaların arasından bakmak için bile cesaretini toplamak zorundaydı.

Ama şimdi görebiliyordu. Nihayet tüm bu kaosun içinde görmesine sebep olan şeyin kelimeler olduğunu biliyordu. O kadar öfke, tensel temas, bakış ve hatta ölüm içinde gözlerini açan şeyin iki cümle olmasına şaşırıyordu Asi ama onlar o kadar az konuşmuşlardı ki, birbirlerini o kadar az dinlemişlerdi ki.. Bunun için çok kızıyordu hem kendisine hem Alaz'a.. Eh bu süreçte bazı şeyleri Çağla ile paylaşmanın da zihnini toplamak konusunda etkisi olduğunu inkar edemezdi. Bir kez daha baktı artık bütün bütün kendisine ait olan taburede oturan adama. Dünyanın geri kalanı ile en ufak bir bağlantısı bile yokmuş gibi duruyordu. Dirseklerini bara yaslamış, başını hafifçe kadehine doğru eğmişti. Son bir haftadır devam eden şekilde iletişime bütünüyle kapalı duruyordu ve Asi, adamın kaç kadeh içtiğini merak ediyordu. Cesaret bulmak istercesine hiç dokunmadığı az alkollü kokteylinden büyük bir yudum aldı. Cesur, Yaman, Çağla ve Rüya ile aynı masanın etrafında dikilirken Alaz'ın bu denli uzakta olmasında canını sıkan bir şeyler vardı.