Yazılmamış Hikayeler

Kan, Yemin ve Tekila Part 2

Günaydınnn...

Aslında pek de günaydın mı emin değilim ama belki birazcık keyfiniz yerine gelir diye düşündüm.
Okumanız ve sevmeniz dileğiyle.

Bir tanemmm senden habersiz kelimeler getirdim yine sana. Bilme, ziyanı yok. Elbet bir gün okursun.

"Şuraya bir cümle koydum. Bırak, acımızı birileri duysun.
Hem zaten şiir niye var?
Dünyanın acısını başkaları da duysun!"

Bölüm 2: Tekila Kokan Tespitler...

Asi, bir nefes kadar kısa süren şaşkınlığının içten içe kendisini günlerdir bu ana hazırlamış olmasından kaynaklandığını biliyordu. Ancak gözlerinden korku okunan genç kızın ve hala gerildiğinde bunu bir insan gibi nefes alışverişine yansıtan Denzi'in buna ana pek hazır olmadığı anlaşılıyordu. En azından Tolga sakin ve o ne yapması gerektiğini bilir, diye düşündü, Elif'i sakinleştirebilmek adına onunla göz teması kurarken.

"Eeee kimse bizi içeri almayacak mı?" diye sordu köken vampir yüzündeki gülümseme hala yerindeyken buna zıt bir sabırsızlıkla. "Yoksa bunun için illa sizi tehdit etmem mi gerek?"

"Eminim bizimle her ne konuşmak istiyorsan bunu oradan da yapabilirsin?" diye cevapladı Tolga şansını zorladığı orada bulunan herkes biliyordu ama ses tonu yaptığı bu değilmiş gibi dostça ve ılımandı.

"Kalbimi kırıyorsun Tolga ve bu da elimin altında duran cadının boynunun kırmayı istememe sebep oluyor, beni anlıyorsun değil mi?"

Asi kesinlikle sonradan dışa vurmak için sakladığı bir dehşetin aksine adamın Elif'in boynundaki kolunu bir mengene misali sıkılaştırıp kızın nefes alışını kesmesini büyük bir sakinlik ile izledi ancak bakışları Tolga'ya çevrildiği an koca bir endişeyle kaplandı ve adamı da bir anlık duraksamaya iten şeyin o endişe olduğunu gördü.

"Ya da şöyle yaparız." Dedi Tolga aceleyle. "Sen içeri gelir bir şeyler içerken bizimle konuşursun ve Elif'de parti için elbisesini almaya evine gider."

"Kardeşim haklı Alaz, içeri gelsene." Dedi Deniz her zamanki gibi alaycı bir tutum ve en az alayı kadar açık bir gerginlikle. "İçine mine karıştırılmış oldukça iyi bir viskimiz var. Yalnızca Köken misafirler için."

Alaz Soysalan sanki bunun için burada değilmiş gibi kısa bir an düşündü sonra da kollarının arasındaki Elif'i bir bez bebek gibi yere bıraktı. Bir saniye sonra Alaz az önce kumral vampirin olduğu yerde duruyordu ve Asi'de öksürük krizine girmiş cadıyı kollarının arasında tutuyordu.

"Eeee bana ne ikram edeceksiniz?" diye sordu köken vampir gözleri oldukça eğlendiğini belli eden ışıltılı parıltılar ile süslüydü. Asi kollarının arasında tuttuğu cadı ile ormanın içine dalmadan önce hafifçe başını sallamakla yetindi.

On dakika sonra Arkanlar'ın küçük mutfağında sinirden deliye dönmüş bir şekilde havuç doğruyordu. Günlerdir sağlam tutmak için çaba gösterdiği planlarının ergen bir cadı tarafından sekteye uğratılmış olması canını fena halde sıkıyordu ve bu Asi'ye birkaç metre ötedeki salonda oturan aptal ergenler için derin bir öfkenin yanında neden bu denli koruma iç güdüsü ile dolu olduğunu hatırlatıyordu. Onlar bir avuç çocuktan başka bir şey değillerdi ki. Başlarına bir insan ömrü gibi kısa bir sürede anlamlandıramayacakları tuhaf olaylar gelmiş, bunların hiçbirini istemeyen çocuklardı. Korkuyorlardı. Asi, korkularının kokusunu buradan bile alabiliyordu. Gerçekçi olmak gerekirse alsa yenemeyecekleri bir adama karşı, kendilerinden başka kimse için önemi olmayan bir savaş veriyorlardı. Elindeki bıçağı tezgaha bırakıp onlara şöyle bir baktı. Elif korkudan çekilmiş rengi ile geniş kanepenin bir köşesine sinmiş Rüya ise en yakın arkadaşına sıkıca sarılmıştı. Cesur endişeli gözlerle onlara bakıyor bir yandan da her an kendisinden bir şey istenecekmiş gibi kanepenin ucunda oturuyordu. Çınar ise dışarıdan gelecek bir tehlikeye her an hazırmış gibi camın önünde öylece dikiliyordu. Can'ın yukarıda oldukça karamsar bir müzik dinleyip bir şeyler çizdiğini buradan duyabiliyordu. Asi onların yerinde olsa çoktan vazgeçmiş olurdu doğrusu. Çünkü her şeyin ötesinde bugün Alaz'a koz vermelerinin sebebinin Elif olmadığını görebiliyor, içten içe bunu biliyordu. Elif'in o an orada olması köken vampir için hoş bir tesadüften başka bir şey değildi büyük ihtimalde. Sadece kendilerine izin verilmiş gibi hissediyordu. Alaz sadece bir şeyleri bekliyor ve bu bekleyiş sırasında da onlara kazanabilecekleri inancını vererek kaçmalarının, saklanmalarının önüne geçiyor gibi duruyordu. Aklından geçen bu fikirlerle bir an için durdu. Dudaklarında aptallıklarının utancını taşıyan ufak, alay dolu bir gülüş oluşurken tezgahın diğer ucunda ki telefonuna sarıldı. Aradığı numarayı bulup tuşlamadan önce salondaki çocuklara baktı.