Yazılmamış Hikayeler

Yaralar, Yarınlar ve Ya Sonralar Part 10

Bölümü bu akşam yayınlamayı planlamamıştım ama hazırdı ve dizi çok kötüydü. Yani neden Alaz Demir ile teselli bulmayalım, dedim. 

Okumanız, beğenmeniz ve yorumlarınız ile yanımda olmanız dileği ile. 

İyi ki varsınız. 

 Asi kendisine dair çok az şeyle övünürdü. Mesela sesi güzeldi, sonra iyi yemek yapardı, okuduğu okul ve bölüm düşünülürse ders konusunda da fena değildi ve hepsinden önemlisi Asi, soğuk kanlı birisiydi. Bununla övünüp dururdu içten içe ama şimdi ikinci kez geldiği bu hastanenin bu kez acil servisinde müdahale odasının önündeki kapıda Alaz ile aynı bekleme koltuğuna oturmuş bakışlarını zemine kilitlemişken bir türlü o soğuk kanlılığı bulamıyordu içinde. Birbirine kenetlediği elleri hala titriyordu ve ağlamamak için ısırıp durduğu dudakları çoktan kanamaya başlamıştı bile, sadece Asi bunun farkında değildi. Asi zaten bulundukları anda çok fazla şeyin farkında değildi. Üzerinde Alaz'a ait kolsuz, yanları oldukça geniş dekolte içeren tişört vardı ve altında kısa bir şort. Çıplak ayaklarına geçirdiği iki numara büyük terlikler bile Çağla'nın sayesindeydi. Yere düşen Ece'ye doğru koşarken ne Alaz ne de Asi sağlıklı düşünebilmişlerdi. Alaz sadece arabanın anahtarını istemişti ve kendi sesleriyle odadan çıkan Çağla'ya Ali'yi uyandırmasını bağırmıştı. Çağla belki bunu ilk kez yaşamadığından belki de o sıcak, neşeli, şımarık kız imajının altında sakladığı ve Asi'nin kendisinde olduğunu sandığı o soğuk kanlılığı gerçekten taşıdığından abisine bağırmadan önce Asi ve Alaz ile birlikte merdivenleri inmiş girişteki portmantodan eline geçen ve plaj terliklerinden büyük olan Alaz'a küçük olanı Asi'ye uzatmış hemen akabinde de daha abisini bile uyandırmaya gitmeden babasını aramıştı.

Acilin kapısına yanaştıklarında Ece hala Asi'nin kucağındaydı ve Asi ağlıyordu çünkü kollarındaki kızın çoktan öldüğünü düşünmeye başlamıştı. Buz gibiydi Ece ve rengi çoktan esmer tenini unutturacak kadar beyaza dönmüştü. Onun kucağından Ece'yi çoktan hastanenin önünde bekleyen Serhan almıştı ve bilmiyordu sonrası Asi. Neslihan ve bir hekim ordusu daha arkalarından koştururken Serhan, Ece'yi bir sedyeye yatırmıştı ve Alaz ile Asi öylece onları takip etmişlerdi. Onlardan neredeyse yarım saat sonra gelmişti Ali'ler. Onlarla birlikte gelen neredeyse herkeste akşamki kıyafetleriyleydi. Asi onların üzerlerini değiştirmek ile uğraştıklarını sanmıyordu, muhtemelen öylece sızıp kalmışlardı. Yine de Asi uzaktan bakan bir çift gözün o gece asıl dağıtan kendileri olduğunu sanacağını biliyordu. Alaz'ın üzerinde bir tişört bile yoktu ve hemen yanında oturmuş birbirlerine kenetlediği ellerini dizine yaslayarak öne doğru eğilmişti.

Serhan tam müdahale odasından çıkarken koridorun başında olanca telaşı ile belirmişti Ali, dizi kanadığı için babasına koşan ufak bir oğlan çocuğu gibi koşmuştu babasına ancak yanlış bir zamanlamaydı. Serhan Soysalan, Asi'nin muhtemelen bir daha hiçbir zaman şahit olamayacağı bir şekilde otokontrolünü kaybetmiş yarı öfke yarı hayal kırıklığı taşıyan bir sesle bağırmıştı oğluna.

"Sen neredesin?" diye sormuştu. "Kardeşlerin sana emanet demiştim!" diye devam etti sitemle. "Ece sana emanet demiştim. Sen onun abisisin. Sen onun doktorusun!"

Her kısa cümleden sonra uzun nefesler almamış olsa daha kırıcı konuşurdu muhtemelen Serhan ama bu kadarı bile Ali'ye yetmişti.

"Baba ben..." demişti ama hemen sonrasında kendisini açıklamayacağına kanaat getirince odaya girmek için bir hamle yapmıştı. Aynı sert tavırla reddedilmişti ardından.

"Şu haline bak." demişti Serhan hayatında belki de ilk kez oğluna karşı bu kadar yargılayıcı bir ses kullanarak. "Leş gibi alkol kokuyorsun."

Ali üstelememişti sırtını duvara vermiş öylece yere çökmüştü hemen yanına da Rüya. Sevgilisin başını göğsüne çekmiş beklerken ona destek olmaya çalışıyordu. Serhan arkasına dahi bakmadan terk etmişti koridoru Asi adamın nereye gittiğini bilmiyordu ama beş dakika sonra yanlarına gelen hastane görevlisinin birbirinin kopyası iki kapşonluyu Asi ve Alaz'a uzatmasında adamın payı olduğunu biliyordu.