Wondering What Went Wrong - Career Series 1 (COMPLETED)

Chapter 32

Naging abala si Rafael ng mga sumunod na araw. Minsan ay sa opisina kami nagkikita o kaya ay uuwe lang siya kapag kukuha ng gamit.

I get it. He waited for her mom for almost 6 years. Hindi rin naman madali iyong gano'n, walang kasiguraduhan kung kailan siya gigising or gigising pa ba siya.

Naiintindihan ko na kung bakit nando'n ang atensyon niya. I'm not complaining, namimiss ko lang talaga siya. Halos hindi na rin kami nag-uusap, lagi siyang nagmamadaling umalis.

Napabuntong-hininga ako bago sumandal sa swivel chair na gamit ko. Ilang araw na akong hindi makatulog ng maayos. Lagi rin akong gutom at nahihilo. Siguro dahil napapabayaan ko na rin ang pagkain ko.

"Wife," Dinilat ko ang mga mata ko nang marinig ang boses ni Rafael. Ni hindi ko narinig ang pagbukas niya ng pinto. Tatayo sana ako nang mabilis siyang lumapit at yumakap sa akin.

"W-what's wrong?" Nagtataka kong tanong. Ramdam ko ang pagod niya habang nakayakap sa akin. "Rafael?" Hindi siya kumibo, mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. "I'm always here." Saad ko habang mahinang tinatapik ang ang likod niya.

"I miss you," Emosyonal niyang sabi. Mabagal siyang kumalas ng pagkakayakap sa akin. Nakayuko pa rin siya habang nakatitig sa mukha ko.

"Me too." He cupped my cheeks and caught my lips swiftly, his hand held my face and he angled his head to kiss me deeper. His palms heated the skin along my jaw has they cupped my face, my lips parted more when he sucked my lower lip one more.

Pareho kaming nahihirapan sa position namin kaya hindi na ako nagulat nang walang kahirap-hirap niya akong buhatin sa mesa.

"D-did you lock the door?" Tanong ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. Humigpit ang pagkakayakap ko sa likod niya nang simulan niyang alisin ang butones ng damit ko.

"Yeah." Nahihirapan niyang sagot. Kusang gulaw ang kamay ko nang sagutin niya ako. Tapos ko na rin naman ang trabaho ko.

Tuluyan akong napayakap kay Rafael nang matapos kaming dalawa. Parang kanina lang ay namimiss ko siya tapos ngayon ay nandito siya sa harapan ko. Abala siya sa pagbutones ng damit ko. Panay irap pa ako dahil hindi kami matatapos kung maya't maya ay nagsisimula na naman siya.

"Anniversary na natin sa isang araw. Akala ko pa naman ay madadala kita sa Paris." Malungkot niyang sabi.

Kumunot ang noo ko, "Seryoso ka pala do'n sa Paris?" Mabilis siyang tumango. Akala ko kasi ay nagbibiro lang siya. "But, it's okay. We can celebrate our anniversary naman sa bahay? After works or pagka-bisita mo sa mama mo." Dagdag ko. Ngumiti siya sa akin.

"Yeah. But, I have good news, Mrs. Valeria." Nakangisi niyang hinawakan ang kamay ko. Kasalukuyan pa rin akong nakaupo sa table habang siya naman ay nakaupo sa swivel chair. "Nagsasalita na si Mama. Kapag medyo okay na siya, ikukuwento kita sa kaniya at ipapa-kilala." Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ang likod ng palad ko.

"I want you to meet her, Mrs. Valeria. She's nice, magkakasundo kayo." Nakangiti lang ako habang nakikinig sa kaniya. "But for now, sa anniversary muna ang atensyon natin, hmm? May importante rin akong sasabihin." Malambing niyang sabi.

"Bakit hindi mo sabihin ngayon? Bakit kailangan sa anniversary pa?" Mahina siyang natawa sa naging reaksyon ko.

"Mas maganda kapag sa mahalagang araw ko iyon sinabi." Matamis siyang ngumiti habang hawak pa rin ang kamay ko. Isang araw lang naman iyon, malapit na ang anniversary namin kaya willing naman ako maghintay.

Marahan akong tumango kahit ang totoo ay excited na talaga akong dumating ang araw na iyon. Wala akong idea sa kung ano ang sasabihin niya pero, may parte sa akin na parang magandang balita iyon para sa aming dalawa.