୨୧
Eunseok'un büyükannesinin ısrarları üstüne ona karşı çıkamayan Wonbin hiç beklemediği bir anda kendini evlerinde bulmuştu. Şimdi ise salondaki koltukta oturmuş Eunseok'un yüzündeki yarayı açıklamaya çalışıyorlardı.
Eh Wonbin biraz mahcup hissediyordu bu yüzden de.
"Ne oldu da kavga ettin sen bakayım?"
"Kavga etmedim büyükanne. Bizimkilerle oyun oynarken oldu." Kaşlarını kapatmak için düzelttiği saçları yeterince onu ele vermiyormuş gibi gözlerini odada gezdirmeye başladı.
"Ben salak mıyım çocuğum? Niye yalan söylüyorsun bana?"
"Yalan-"
Burada araya girme ihtiyacı hissetti Wonbin. "Efendim, ben açıklayayım rahatsız olmazsanız." Çünkü Eunseok uzun süredir değişik bahaneler sıralıyordu ve artık inandırıcı olmamaya başlamıştı.
Onay aldığında devam etti. "Okulda benimle uğraşan birisi vardı, Eunseok hyung da haksızlık yapılmasını istemedi ve olaya karışmış oldu."
Yani bir nevi öyle olmuştu.
"O yüzden küçük bir itişme yaşandı ancak onun bir suçu yok gerçekten. Siz endişelenmeyin diye anlatmak istememiştir eminim." Koltukta oturuyor olduğu için eğilebildiği kadar eğildi saygısını göstermek amacıyla.
"Sizden özür dilerim."
Eunseok Wonbin'in olayı hafifletip bir yandan da özür dilemesini izledi sessizce. Büyükannesi karşısında oturduğu için itiraz edemese de bakışlarını üstünden çekmedi.
"Ha şöyle, açıklasanıza bana her şeyi. Sanki kızacağım size çocuklar." Ayağa kalktı ve yeleğini düzeltip Eunseok'u kolundan tutarak kaldırdı. "Senin yüzünden çocuğa düzgünce selam bile veremedim Eunseok!" Eunseok birden ayağa kaldırılması ile şaşkınca ayakta kalırken babaannesi de Wonbin'in yanına oturdu.
"Ay sen ne saygılı, ne tatlı birisin öyle! Eunseok'un yanında görmemiştim seni hiç." Ayakta kalan torununa baktı sonrasında. "Eve hep diğer delileri getiriyor."
"Biz yeni tanıştık efendim, ondan bahsetmemiştir size."
Yaşlı kadın karşısındaki çocuğun tatlılığına dayanamıyordu gerçekten. Uzun ama şekilli saçları ona şirin bir görüntü katıyordu.
"Ay Eunseokie! Ben çok sevdim bu şekeri. Adın neydi bakayım senin?"
Wonbin sıktığı avuçlarını açtı biraz rahatlaması ile. "Wonbin efendim."
"Efendim demene gerek yok tatlım kendi babaannen gibi davranabilirsin bana." Karşısındaki kadının cümlesi ile bir boşluğa çekilmiş gibi hissetti Wonbin.
Bir babaanne nasıl hissettirirdi ki?
Bu duyguya sahip olmaması kalbini acıttı bir anlığına ancak iyi niyetle söylenmiş bir şey olması onu endişelendirmedi.
Gözlerini kırpıştırdı sadece onaylarcasına, ne cevap vereceğini bilememişti. Eunseok da bunu fark etmiş olacak ki yanlarına gelmiş Wonbin'in çantasını eline almıştı.
"Biz üstümüzü değiştirelim."
Onlar kalkıp Eunseok'un odasına çıkarken babaannesi de masayı hazırlamaya başladı. Hazırladığı yemekleri masaya güzelce yerleştirirken Wonbin Eunseok'un odasına gireceği için oldukça heyecanlıydı.
