୨୧
"Son zamanlarda kendini nasıl hissediyorsun?" Wonbin psikoloğunun sorduğu soru ile derin bir nefes aldı. Her ay geldiği seanslardan birisiydi sadece ama çok iyi biliyordu ki en son geldiği kişiden oldukça farklıydı.
"Buraya son gelişimden sonra oldukça fazla şey yaşadım." Saçı toplu olmasına rağmen bir şeyle uğraşmak için saçını düzeltmeye çalıştı.
"Sungchan'dan ayrıldım." Kadının yazı yazdığı kalemin duraksayışını izledi Wonbin. "Bir gün bana çok kötü davrandı. Benim yüzümden kötü olduğunu ve onu kötü etkilediğimden bahsetti." Güldü o anı hatırlayınca. "Maçı benim yüzümden kaybetmiş."
"Bu adımı atmanda ne sana yardımcı oldu peki Wonbin? Böyle bir karar vermek küçük bir şey değil."
"Eunseok." Kadın not almaya devam ederken anlatmaya devam etti. "O gün Sungchan ile tartıştığımız sırada kavga ettiğimiz için yanımıza gelmişti. Beni rahatsız edip etmediğini öğrenmek için."
"Sonra ne oldu?" Wonbin'in uzun zamandır psikoloğu olan kadın hiçbir seansında bu yüzünü görmemişti Wonbin'in. Oldukça şaşkındı.
"Sonra, tartışmayı ayırdı ve Sungchan gittikten sonra bana bir cümle söyledi." Dolan gözlerini kırpıştırdı.
"Gözlerin her şeyi ele veriyor dedi bana." Başını yana yatırdı yaşları yanaklarından aşağı süzülürken. "Doğru değil mi? Dışarıdan bakınca çok acınası görünüyorum? Ya da görünüyordum?"
"Wonbin." Uyarırcasına girdi araya psikoloğu.
"Hayır, hayır. Ben Sungchan'a muhtaçmış gibi davranıyordum. Neden? Etrafımda kimse olmadığı için ona sığınıyordum çünkü. Bana nasıl davrandığına önem vermiyordum."
Bağdaş kurdu oturduğu koltukta. Saatini kontrol etti bir yandan da. Buradan sonra arkadaşlarıyla yemek yiyecekti sonuçta.
"Sungchan'dan ayrıldım ve bunu Eunseok sayesinde yaptım. O bana bir şeyleri fark ettirdi çünkü." İçini yiyip bitiren konuya geldi sırası.
"O günden beri Eunseok ile zaman geçiriyoruz. O ve arkadaşlarıyla." Kadının mutlu olduğunu belirten gülümsemesini gördü ilk defa belki de.
"Arkadaşlar edinmişsin."
Güldü bir yandan ağlarken ve yaşlarını silerken. "Eunseok sayesinde. Beni çevresine kabul etti ve bana hep yardım etti."
"Tanışalı uzun bir süre olmadı ama bana hep destek oluyor. Düşsem kaldırıyor, ağlasam sırtımı sıvazlıyor ve beni nasılsam öyle kabul etmeye çalışıyor."
Titrek bir nefes aldı. "Ama ben çok korkuyorum."
"Uzun zamandır kendimi kimseye dürüstçe açmadım ve ilgiye o kadar açım ki bu mutluluk bana fazla geliyor." Parmaklarını çekiştirdi gerginlikten.
"Ben duygularımı kontrol edemiyorum, evet mutlu olunca hiçbir zararım olmuyor kimseye ama o kadar kolay üzülebiliyorum ki Eunseok'u bıktırmaktan çok korkuyorum."
Anlayışla başını salladı kadın. "Böyle hissetmeni sağlayacak bir hareketi mi oldu sana?"
"Hayır hayır!" Ellerini salladı onaylamadığını vurgularcasına.
