Dişler Ve Pençeler

20. Bölüm

                                                                     

OKUMADAN ÖNCE YILDIZI PARLATMAYI UNUTMAYIN KÜÇÜK KURTLAR 🌟

♬
David kushner - daylinght
Peasant's Throne Lilith Max

İmkânsızlık inanmayanların,

İnanmak kazananlarındır.

Bir göz yaşı damlasının yuvasından kayması çoğu zaman üzüntüden, acıdan kaynaklanırdı fakat o göz yaşı mutluluktan ya da özlemden de kayabilirdi yuvasından. Sanmayın yani acıdandır tüm yaş damlaları...

Mesela çok gülmekten de akabilirdi bir gözyaşı. Derdik ona sevinç yaşı.

Gözlerim acıya dayanamayıp kapanmıştı fakat bilincimin açık olduğunu duyduğum konuşmalardan anlayabiliyordum.

"O artık bir şeyler hatırlamaya başlıyor. Benim bir vampir olduğumu hatırladı." Dedi sevinçli bir ses.

Kiminle konuşuyorsa karşı taraftan ses gelmedi.

"Ama beni hatırlamıyor. Beni en çok üzen şey de bu." Derin bir nefes aldı. "yüz yıllardır o kadar kötü şeyler yaşadım, o kadar acı çektim ki anlatamam. Fakat sanki tekrar bir araya gelişimizle her şey siliniverdi." Bir araya gelmekten kastı beni kaçırıp bu çılgınlığa katması mı? "siz öldükten sonra işittim efsunlu kehaneti." duraksadı,

"Geçmiş olacak geleceğe öncü;
bitmemiş hayatlara bahşedilen,
gecikmiş bir kısır döngü,
bilir elbet geleceklerini,
gergindir karanlığın elçileri;
bitecek elbet ki bu,
amansız, senevat."

Mırıldandığı ezgili sözlerden sonra hiç konuşmayan Vanir'in sesini duydum. "kehanet bizim tekrar geleceğimizi haber ediyordu."

"Evet. Bunu duyduğumda bir nebze de olsa hayata tutunma umudum oldu. Ailemi savaşta kaybetmiştim, halkımı kaybetmiştim ve en acısı sizi kaybetmiştim." Sesi titremişti sonunda ama toparlanıp anlatmaya devam etti. "beni gördükleri anda öldürecek yüzlerce kurt ve büyücünün elinden nasıl kurtuldum bilmiyorum ama yüzyıllar boyunca saklandım. Ta ki biz doğaüstüler geri planda durmaya karar verip insanlıktan uzaklaşana kadar." Burnunu çektiğinde ağladığını anladım.

"Lucia, tamam kendini zorlama devamını sonra anlat." Dedi Vanir. Lucia'dan bir cevap gelmediğinde onu başıyla onayladığını düşündüm.

Kısa bir sessizliğin ardından Lucia'nın bitkin sesi tekrar duyuldu. "onu bir daha kaybetmek istemiyorum."

"Merak etme bu sefer onu kaybetmeyeceğiz."

En son duyduğum bu cümleler olmuştu, geriye kalansa uçsuz bucaksız karanlık.

☾

Sıçrayarak gözlerimi araladığımda başımın dönmesi üzerine kendime gelebilmek için gözlerimi sıkıca kapattım.

En son ne olmuştu?

Ah kaçırılmıştım. Hem de bir vampir ve ne olduğu belirsiz çetesi tarafından. Kafamın karman çorman olduğunu hatırlıyorum. Bir rüya görmüştüm. Hemen ardından ise uyanmış ve rüyamda gördüğüm Lucia'nın gerçek olduğunu öğrenmiştim. Fakat kafamı karıştıran şeyse bana sevdiği bir dostunu tekrar görmüş gibi davranmasıydı.

Ortada bir tek benim göremediğim bir sır vardı ve kimse saklamaya çalışmıyordu. O sır gerçekte sır mıydı tartışılırdı. Nasıl bir şeyin içine düşmüştüm ben böyle? Sıradan olan hayatım bir anda fantastik oluvermişti ve benim tek çıkış yolum buna adapte olmaktan geçiyor gibi görünüyordu.