Beauty with the Beast (Cast a Spell Series #1)

XXXVIII

Her

"Traydor 'yang babaeng 'yan!" Aston groaned in pain but my eyes remained on the unconscious Adam on the floor.

My hands were trembling and my feet were stuck on the ground as if something was pulling me deep into the ground, suffocating me to its deepest trench.

Blood . . . they were overflowing. Hindi matigil ang pag-agos ng dugo ni Adam sa sahig kahit na wala na itong malay na para bang nag-uunahan silang umalis sa katawan niya.

This is what you want! You want him death, Arabelle!

"Sunugin niyo na nga 'tong bahay na 'to!" Si Aston kaya napabaling ako sa kaniya.

Nakaakbay siya sa isang kasamahan niya, he looked pale and weak but I could still see the strength of flame on his eyes as he stared at me and Adam.

"Kung ayaw mong sumama sa amin, samahan mo siyang mamatay sa sunog." Malamig niyang wika sa akin.

I was speechless, everything was just too confusing for me. Hindi ko alam kung anong gagawin. Ni wala akong lakas para humakbang dahil pakiramdam ko mahuhulog ako sa sahig dahil sa sobrang panghihina.

Every time the clock tick, more blood flows down from him, every time I waste my time in confusion, he will come closer to death.

Makakawala ka na kung hahayaan mo siya! Wala nang magkukulong sa 'yo sa kuwarto! Wala na ang lalakeng pumatay sa Papa mo!

Maingay ang paligid, rinig na rinig ko ang sigaw at tawanan nila sa baba dahil sa ganoon lang daw pala kadali na sakupin ang bahay niya. Everyone feared him, it was obvious, and they were all happy they were able to defeat him without any problem.

I stared at the almost lifeless Adam, still contemplating what to do.

He kidnapped my father. He kidnapped me. He ruined my heart. He caged me. He trapped me. He killed my father. He's a beast.

But he cooked food for me. He protected me. He comforted me. He hugged me. He kissed me. He embraced my scar. He loved my voice. He loved me. He's my beast.

Humakbang ako papalapit sa kaniya pero dahil sa panginginig ng tuhod ay nahulog ako. Ni hindi ko namalayan ang luhang kumakawala sa mata ko habang pinagmamasdan siyang maputla, walang malay, at duguan.

"B-Bakit? Bakit kailangan mong maging masama?!"

Napakatanga mo, Arabelle! Bakit mo kinakausap ang taong natutulog?

Natutulog?

I panicked. Malapit na siyang mauubusan ng dugo! Dali-dali ko siyang nilapitan at umupo sa tabi niya para matakpan ang umaagos na dugo sa katawan niya. Nanginginig ang kamay ko kaya mayroong nakakawala pa rin. Sa braso, sa tiyan, sa likod, lahat may umaagos na dugo pero ang pinakamalala ay ang tiyan niya kung saan ko siya nasaksak!

Humihikbi ako sa hindi maipaliwanag na dahilan. Dapat iniwan ko na siya! Dapat tumakas na ako! Pero tanga ang puso ko, e! Akala ko matalino ako, bobo pala!

"Anong nangyari?"

Natigil ang hikbi ko nang may marinig na pamilyar na boses. Kaagad kong nilingon ang lalakeng nakaitim. He was panting and sweaty. Isa siya sa mga tauhan ni Adam!

"D-Dalhin mo siya sa ospital!"

"Tatakas ka." Aniya.

"Ano?! Si Ada—"

"Susunugin nila ang bahay kaya itatakas kita! Iyon ang bilin niya sa akin!" Natataranta niyang sabi sabay hila sa braso ko pero nagpumilit ako.

"Si Ada—"