"အကို ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတယ်"
သျှားထက်ပြောမည့်စကားများကို ခေတ်သွေးသိနေသည်။ သူနားမထောင်ချင်ပါ။ နားထောင်ဖို့လည်း သူ့မှာခွန်အားမရှိပါချေ။
"အင်း မပြောပါနဲ့ ငါသိပြီးပြီ"
"ငါကယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲလေ...
ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
အပြုံးနှင့်သာပြောနေရတာ။ မျက်ဝန်းနက်နက်ထဲမှ မျက်ရည်ကြည်လေးတွေကဝေ့တက်နေသည်။
"ဘာလို့မလိုရမှာလည်း သူအဲ့လိုလုပ်..."
(ဟန်ဆောင်ပြုံးရသည်ကလွယ်မနေဘူး)
"တော်ပါတော့ကွာ ငါလည်းဘာမှမဖြစ်ဘူး"
မျက်ဝန်းထဲကမဖက်ရည်များကိုမကျမိအောင်ထိန်းကာ ပါးချိုင့်နှစ်ဖက်နစ်ဝင်သွားသည်အထိ ပြုံးထားမ်ိသည်။သျှားထက်ကတော့ နားမလည်နိုင်သည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်သည်။
"ထားလိုက်ပါ မနက်စာစားရအောင် မင်းလည်းအလုပ်မသွားဘူးမလား"
"အင်းမသွားတော့ဘူး"
သူတို့နှစ်ယောက်အရင်အတိုင်းမနက်စာစားကြသည်။ထမင်းစာပွဲခုံတွင်တိတ်ဆိတ်လျက်။သမုရှိရင် ထိုထမင်းစားဝိုင်းလေးကဆူညံနေအုံးမည်။အခုတော့ခြောက်ကပ်ကပ်နှင့်ပင်။
ဒေါက်~~~ဒေါက်~~~ဒေါက်
"ရတယ် ငါသွားဖွင့်လိုက်မယ်"
သျှားထက်မမယ်အလုပ်ခေတ်သွေးကသူဘဲထလိုက်မယ်လို့ပြောကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
"ဟင်"
တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အသက် ငါးဆယ်ကျော်လောက်တော့ရှိမည်။သို့သော်သူမသည် အဝါအောင်ပါတိပ်ကိုသာဝတ်ဆင်ထားလျက်။နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာလဲ ခပ်ရဲရဲနှုတ်ခမ်းနီကိုဆိုးထားသေးသည်။
"အထဲဝင်ပါအန်တီ"
ခေတ်သွေးထိုအဒေါ်ကြီးကိုရိုသေစွာပဲအထဲကိုဝင်ဖို့ခေါ်လိုက်သည်။ထိုအဒေါ်ကြီးကခေါင်းတစ်ချက်ညိပ်ကာအထဲကိုလိုက်ဝင်လာသည်။
"ဘာသောက်မလည်းအန်တီ"
"ရတယ် ဒီကိုသောက်ဖို့လာတာမဟုတ်ဘူး စကားပြောချင်လို့လားတာ"
