မင်္ဂလာဆောင်ခန်းမ၌ လူတွေဆုံနေပြီဖြစ်သည်။ သတိုးသမီးက လည်းအဆင်သင့်ဖြစ်နေသည်။ သတိုးသားဖြစ်သူကအခုထိပေါ်မလာသေးပါ။
"သမုအတ္တညိုရော..."
"အန်တီသမီးသွားရှာလိုက်ပါ့မယ်"
"အော်..အေ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ ပွဲကစတော့မယ်"
သတိုးသမီး သမုကိုရှာဖို့ထွက်လာသည်။ နေရာအနှံရှာနေပေမယ့်သတိုးသားကိုမတွေ့ပါ။နောက်ဆုံးတစ်နေရာဖြစ်သည့် အဝတ်လည်းခန်းမှာမရှိရင် ဘယ်နေရာမှာမှမရှိပါ။
နှင်းပွင့်လွှာ ထိုအခန်းကိုဖွင့်မည်အလုပ် အခန်းထဲကစကားသံတစ်ချို့ကြောင့် လက်များတုန်ရည်သွားရသည်။
"ကောင်းစစ်ရာ ငါ့ကိုမကူညီနိုင်တော့ဘူးလား ငါ့ကိုဒီကနေအမြန်ဆုံးခေါ်သွားလိုက်ပါလားကွာ မင်းကငါ့သူငယ်ချင်းမဟုတ်ဘူးလား ငါ့ကိုကူညီပေးစမ်းပါကွာ"
"မင်းအဲ့လိုလုပ်တော့ ဘာရမှာလည်းကွာ လူကြီးတွေမျက်နှာပျက်ကုန်လိမ့်မယ်လာပါသွားရအောင်ကွာ"
ကောင်းစစ်က သမုကိုလက်ကနေအတင်းဆွဲခေါ်လာရသည်။ နှင်းပွင့်လွှာကတော့ ဆွံ့အလျက် ခန်းမထဲကိုသာ ပြန်ပြေးသွားသည်။ဒီတခါတော့ တကယ်ကိုစိတ်ပျက်မိသည်။ သူမှာတော့ ချစ်လိုက်ရတာ။ သူကတော့နည်းနည်းမှအလေးမထား။တကယ်ကိုမကောင်းတဲ့လူပါပဲလား။
ခန်းမထဲမှာ မကြည်မသာမျက်နှာဖြင့်ရပ်နေသည့်သမု။ စိတ်တို့ကအလုံးဆုံရှုပ်ထွေးလျက်။ အကုန်လုံးကို ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်ချင်သည်။
ဖာသာ "သတိုးသား မှသတိုးသမီးကိုသစ္စာရှိရှိပေါင်းသင်နိုင်ပါသလား"
"နေပါအုံးရှင့် ကျွန်မပြောစရာတစ်ခုရှိလို့"
ဖာသားရှိကမိုက်ကိုယူပြီးစကားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။နှင်းပွင့်လွှာစကားကြောင့် သမုနှင်အတူ အားလုံးက ကြောင်အလျက်ကြည့်နေမိသည်။ နှစ်ဖက်မိဘတွေက ပြုံးနေရာကနေ နှင်းပွင့်လွှာကို အာရုံးစိုက်ကြည့်လာကြသည်။
"ရှင်တိုပဲစဉ်းစားကြည့် ကိုယ့်ကိုမချစ်တဲ့သူနဲ့လက်ထက်ကမယ့်ခံစားချက်က အဆုံးစွန်နာကျင်ရတယ်မလား။ ကိုယ့်ဘက်ကသာ သူကိုချစ်နေတာ။သူဘက်ကတခြားတစ်ယောက်ကိုချစ်နေတာလေ။ မိဘတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်လို ဒီလက်ထက်ပွဲကိုလက်ခံခဲ့တယ်ဆိုပေမယ် ကျွန်မသူကိုတကယ်ချစ်တာပါ။ဒါပေမယ့် သူဘက်မချစ်ရင်တောင်နည်းနည်းလေးတော့ အလေးထားစေချင်ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်မတို့လက်ထပ်လည်း ဒီအိမ်ထောင်ရေးက ရေရှည်တည်တံ့မှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့တာကြောင့် ဒီလက်ထပ်ပွဲကို ကျွန်မဘက်ကနေဖျက်သိမ်းပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေလည်းသမီးကိုခွင့်လွှတ်ပါ"
