Rainy Spell

[1]

[Zawgyi]

အုပ္ဆိုင္းထူထည္းေသာ ေတာအုပ္အတြင္းသို႕ ဝသန္မိုးမ်ား သြန္းက်လာသည္။ တထီးတည္း သီးျခားျဖစ္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္ႏွင့္ ေျခာက္နာရီရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္ဆံပင္မ်ားအား ပိုင္ဆိုင္ေသာမင္ေဆာ့သည္ ယခုေတာ့ ေခ်စရာအစာပင္ မက်န္ရွိေတာ့ေသာ ဗိုက္အား တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထုိင္ရာမွထလုိက္သည္။ စဲခ်ိန္မေပးပဲ ရြာခ်ေနေသာမိုးေၾကာင့္ နစ္ေနေအာင္ ရႊဲစိုေနေသာ တီရွပ္သည္ နဂိုကအျဖဴေရာင္ျဖစ္ခဲ့သည့္ သဲလြန္စကိုရွာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ေလာက္သည္အထိ ညစ္ေပေနခဲ့ၿပီး ရႊံ႕ေစး၊ သစ္ရြက္အပိုင္းအစမ်ားျဖင့္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ညစ္ေပေနေသာ ေဘာင္းဘီသည္လည္း ပိႆခ်ီ၍ ေလးလံသလို ခံစားေနရသည္။ ေျမႀကီးထဲမွ ေရမ်ားစိမ့္ထြက္ေနသကဲ့သို႕ပင္၊ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကိုလွမ္းလိုက္တိုင္းတြင္ ေျခရာဗြက္အိုင္ငယ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ မင္ေဆာ့သည္ သတိမလစ္သြားခင္က အျဖစ္မ်ားကို မနည္းစဥ္းစားယူလိုက္ရသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံက ဘယ္ဘက္ကို ပ်ံသြားတာပါလိမ့္။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ပင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ တ႐ုတ္ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းသြားေနၾကေသာ လမ္းေၾကာင္းမွမသြားခ်င္၍ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးႏွင့္ခရီးထြက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းကိုေရြးခဲ့မိျခင္းသည္ ျပႆနာအားလံုး၏ဇာစ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္းေဒသအား ျဖတ္သန္းသြားခ်ိန္၊ မင္ေဆာ့စီးလာေသာကား၏ဘရိတ္ေပါက္သြားျခင္းမွ ဇာတ္လမ္းစေပေတာ့သည္။ ညည္းညဴ၍ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ကားျပင္လိုက္ဦးမယ္ဟုေျပာေနၾကေသာ ေဒသခံလူႏွင့္လမ္းျပတို႕အား ေနာက္တြင္ထားခဲ့ၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေတြ႕ေနရေသာ သဘာဝ႐ႈခင္းတို႕အား လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနလိုက္သည္။ အဆံုးအစမရွိ က်ယ္ျပန္႕စြာျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေတာႀကီးဂႏိုင္ႏွင့္ ကန္ေရျပင္တို႕က အျခားကမာၻတစ္ခုကဲ့သို႕ပင္ ရင္သက္႐ႈေမာဖြယ္ လွပေနခဲ့သည္။ ဒါသည္လည္း ခရီးသြားရျခင္း၏ ညိႈ႕ဓာတ္တစ္ခုဟုခံယူကာ မင္ေဆာ့သည္ မေက်မနပ္ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္၍ အနီးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဓာတ္ပံုမ်ား႐ိုက္ကာ လွည့္ျပန္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ လမ္းေၾကာင္းကိုပင္ ခန္႕မွန္းရန္ ခက္ခဲေသာေနရာ၌ တစ္ခါမွမၾကားဖူးခဲ့ေသာ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ဖြယ္ရာ အသံနက္ႀကီးကိုၾကားလုိက္ရသည္။ ရွည္လ်ားေသာ ကေတာ့ပံုစံျဖင့္ပ်ံသန္းလာေသာ အေျမာက္သည္ စီးလာေသာေကာက္႐ိုးတင္ကားေဟာင္းႏွင့္အတူ လမ္းျပ၊ ထို႕ေနာက္ေဒသခံလူတို႕အား တရြတ္တိုက္သြားခဲ့သည္။ အံုးခနဲျမည္ေသာ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္တၿပိဳင္တည္းပင္ မင္ေဆာ့၏ေခါင္းေနာက္ဘက္သို႕ ျပင္းထန္ေသာတစံုတရာက အားျပင္းစြာ ဝင္ေဆာင့္ခဲ့သည္။