ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ဖူးသေလာက္ပဲ၊ ဟုခ်န္းကေျပာသည္။
စခန္း၏ အေျခအေနကေတာ့ ဖ႐ိုဖရဲပင္ျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း ရန္သူဆယ့္သံုးေယာက္ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး တစ္ေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒီဘက္တြင္ေတာ့ ဂ်ဴဂ်င္းအပါအဝင္ ရဲေဘာ္ငါးေယာက္အား ဆံုး႐ွံဳးခဲ့ရသည္။ ေသးငယ္ေသာစခန္း၏ပံုစံက တစ္ဆင့္ထပ္၍ က်ံဳ႕ဝင္သြားခဲ့သည္။ နက္႐ွိဳင္းေသာေတာအုပ္၏ အတြင္းဘက္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္၌ ရဲေဘာ္တို႕အား ေျမျမႇဳပ္ခဲ့သည္။ မထူးဆန္းေတာ့သလို ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ားကို ဖံုးအုပ္လိုက္ၾကေသာ္လည္း အားလံုးက ေလးေဆးတည္ၿငိမ္ေနၾကသည္။ မင္ေဆာ့သည္ ဂ်ဴဂ်င္းအားျမႇဳပ္ထားေသာေနရာမွ အေတာ္ၾကာၾကာ မခြာႏိုင္ခဲ့ေပ။ တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္ဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း ခင္မင္မႈဟူသည္မွာ တိုင္းတာ၍မရႏိုင္ေသာ ခံစားခ်က္ပင္။ ဒီေနရာတြင္ ပထမဦးဆံုးႏွင့္ ကံမေကာင္းလွ်င္ ေနာက္ဆံုးလည္းျဖစ္ႏုိင္ေနေသာ တစ္ဦးတည္းေသာသူငယ္ခ်င္း၏ အဆံုးသတ္နားခိုရာျဖစ္သည္။ မင္ေဆာ့သည္ တြဲခုိစျပဳလာေသာ မ်က္ရည္စတို႕ကို မနည္းခ်ဳပ္တည္းလိုက္သည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးေနေသာ ခ်န္းကို ေက်းဇူးတင္လွသည္။ အတန္ၾကာၾကာ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္ မင္ေဆာ့ တိုးတိတ္စြာေမးလိုက္မိသည္။
" မင္းတို႕...ဘာလို႕ စစ္တုိက္ေနတာလဲ"
တကယ္တမ္းေတာ့ အစကတည္းက ေမးသင့္ေနေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ခ်န္းက မင္းေဆာ့အား တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္၍ ေအာက္သို႕မ်က္လႊာခ်သြားခဲ့သည္။ ဘယ္ကစ၍ ဘယ္အထိေျပာျပရမလဲ စဥ္းစားရခက္ေနခဲ့သည္။ အေဝးတစ္ေနရာမွ တည္ၿငိမ္သာယာေသာ ေလႏုေအးတုိ႕ တိုက္ခတ္လာသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြင္း၍ ငွက္မ်ားက ဆူညံစြာတြန္က်ဴးလိုက္သည္။ ခ်န္းက ခက္ခက္ခဲခဲပင္ စကားစလာသည္။
"အဲဒါ...လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေပါ့။ တ႐ုတ္မွာက လူမ်ိဳးစုေတြမ်ားတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရတဲ့ လူမ်ိဳးစု သိပ္ရွားတယ္။ ငါ့လိုမ်ိဳး...အင္း...ဂ်ိဳေဆာင္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကံေကာင္းသြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕က ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလိုမ်ိဳး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ လိုခ်င္လို႕ တုိက္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို႕က လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ိဳးစုအေနနဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္႐ံုသက္သက္ပဲ။ ထပ္႐ွဳပ္ေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေတာအုပ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္နဲ႕လည္း ပတ္သက္ေနၿပီး၊ ဟိုဘက္ကေန ငါတို႕ကို အသိအမွတ္မျပဳေပးတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဒီေတာအုပ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ငါတို႕လက္ထဲေရာက္လာမွာမို႕လို႕ပဲ"
YOU ARE READING
Rainy Spell
Fanfictionမိုးနှောင်းရာသီ နိဂုံးချုပ်စပြုခဲ့လေပြီ.... မိုးေႏွာင္းရာသီ နိဂုံးခ်ဳပ္စျပဳခဲ့ေလၿပီ....
