kurnaz vezirin prensesi | ayber

eşeklik ettim özür dilerim

yeniden nihayet kvp bölümü getirdimm! gerçekten çok uzun ve güzel bir bölüm oldu, nasıl yazılacağından emin olamadığım özür sahnemizi önceden tasarlamak istedim. bölümde +18 yerler bulunmakta uyarımı yapayım, keyifli okumalar dilerim 🫏🧸

korkulu ve titrek nefesi yeniden dudaklarından çıkarken zor güç yutkundu kızıl çocuk. aybike onu terk etmişti. berk aybike'nin olmadığı bir hayat düşünemezdi ki. imkansızdı bu. aybike kızılın her şeyiydi, en değerlisiydi, tek varlığıydı. en çok da nefesiydi ve nefesi olmadan ne yapacağını bilmiyordu şimdi. alt dudağını öfkesini kendinden çıkarmak isterce ısırıp acıyan gözlerini kırpıştırdığında dolu gözlerini sildi.

haklıydı biriciği, çok haklıydı. yalan söylememeliydi ona. iki senedir sevgililerdi ve aybike bu mükemmel süreçlerinin daha çok başlarında da ne olursa olsun birbirlerine yalan söylememeleri gerektiği gerçeğini ona yine böyle güzel gözlerini, gamzeli gülüşünü ondan mahrum ederek hatırlatmıştı. ve berk'in aybike'ye yalan söyleyişinin ilki değildi bu.

daha önce de bu yüzden aybike'nin ona çok kırıldığı hatta ayrılma noktasına bile gelmek üzere olduğu olmuştu ama bugünkü kadar şiddetli bir kavga geçmemişti hiç aralarında. bana yine yalan söyledin, demişti. sevgilisinin görmeye bayıldığı gözlerinde çok büyük bir hayal kırıklığı vardı bunu söylerken. yüzünü düşürüp başka bir şey demeden yanından kalkmıştı, berk yutkunmakta bile güçlük çekerken korku dolu gözlerle onu izleyip yanına gelerek kolunu yavaşça tuttuğunda gitmesine engel olmuştu. kendini açıklamak zorundaydı, sebebini bilmeliydi. babasının onu manipüle ettiğini, o kızla tabi ki de baş başa yemeğe çıkmadığını ve o babasıyla restorandayken gelip yanlarına oturduğunu.

aybike, güzelim benim, ne olursun dinle beni bir kere. gitme böyle yalvarırım. kendine çevirdiği genç kızın gözlerinde gittikçe büyüyen hayal kırıklığı göz yaşlarına karıştığında berk de buğulu gözleri ardından bakıyordu. ona bağırıp çağırmasını, göğsüne yumruklar atmasını bekliyordu ama aybike hiçbirini yapmamıştı, çok sakindi.

babamla restorandaydık gerçekten babamla yemek yiyorduk biz. sonra o kız geldi yanımıza babam da bize katıl falan dedi, başka hiçbir şey yok yemin ederim. boştan yere yine canını sıkmaman için söylemedim sana. aybike. bakma bana öyle lütfen.

göğsünde birleştirdiği kollarını berk severken dişlerini sıkmıştı kız. yanağından bir yaşın süzülmesine izin verdiğinde de derin bir nefes almıştı. ağlayan kızılın gözlerine bakmıştı tekrar.

en çok neye üzülüyorum biliyor musun, demişti. biz, ikimiz, diğer çiftler gibi birbirine başkası yüzünden asla yalan söylememiştik. senin bana daha önce söylediğin yalanlar da hep ailelerimiz yüzündendi, aramızdaki fark yüzündendi, annelerimiz yüzündendi. sende ne değişti bilmiyorum. sen bana dün akşam bir kız yüzünden yalan söyledin berk.

son cümlesi berk'in kalbinin sıkışmasına sebep olup kendini açıklamak için yeniden bir şeyler söylemeye başlamasına yol açmıştı ama aybike kolunu berk'ten çekip gitmişti. ne kadar konuşmayı denediyse de o gün yüzüne bile bakmamıştı genç kız. berk odasında oturmuş sabah yaşanılan bu olayı düşünürken nefesi daralıyordu yine. kıvırcığının saçlarına dokunmadan, onun gözlerinde kaybolmadan bir gün bile geçiremezdi ki.

aybike dile getirmemiş olsa da sözleriyle, ses tonuyla belirtmişti ne demek istediğini. ayrılmıştı berk'ten. bunu aklına getirince yatağında oturmaya devam edemeyen kızıl ayağa kalktı hemen. odanın içinde volta atmaya başlaması da hiçbir işe yaramamıştı, aybike'ye gitmek zorundaydı. çok seviyordu çünkü, ondan kopamazdı, kaybedemezdi onu. yanına gitmesi onun için bir seçim değil zorunluluktu adeta. başka seçeneği yoktu.