Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΒΙΒΛΙΟ 1

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Γεια σας! Το όνομα μου είναι Μαρία Αυγέρη, αλλά από μικρό κορίτσι όλοι με φώναζαν Μαίρη οπότε έμαθα να ακούω μόνο σε αυτό. Προσαρμόστηκα δηλαδή γιατί, όπως έλεγε ο μπαμπάς μου, είμαι ένας χαμαιλέοντας και μπορώ να προσαρμοστώ σε οποιαδήποτε συνθήκη και φυσικά να επιβιώσω.

Δεν ξέρω. Ίσως και να είχε δίκιο. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο ή για να το πω καλύτερα δεν ήμουν τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που τον γνώρισα. Εκείνον. Τον Γοητευτικό μου Πρίγκιπα. Τον επίγειο Θεό που μπήκε στην ζωή μου και την έκανε αληθινό παράδεισο. Τον Τζάκο μου.

Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή καλύτερα. Όπως σας είπα, με λένε Μαίρη Αυγέρη και είμαι είκοσι έξι ετών. Κάποιοι λένε ότι είμαι όμορφη, αλλά όταν κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη βλέπω απέναντι μου μια συνηθισμένη κοπέλα με μακριά κατάμαυρα ίσια μαλλιά, μικρή μύτη με μία ελαφριά κλίση προς τα πάνω, λεπτά χείλη και λίγο έντονα ζυγωματικά. Άφησα τελευταία τα μάτια γιατί είναι το μόνο χαρακτηριστικό μου για το οποίο είμαι πολύ περήφανη. Αυτά είναι απολύτως συμμετρικά, μεγάλα, με μακριές βλεφαρίδες και ένα όμορφο βιολετί χρώμα ολόιδιο με αυτό που παίρνει η θάλασσα όταν ο ήλιος βυθίζεται μέσα της κάθε δειλινό.

Η παιδική μου ηλικία ήταν όπως ακριβώς θα επιθυμούσε κάθε παιδί, γεμάτη αγάπη και στοργή, αλλά δυστυχώς τελείωσε μια βροχερή νύχτα του χειμώνα όταν άνοιξα την εξώπορτα και είδα έναν αστυνομικό με βρεγμένη στολή.

"Γεια σου, κοριτσάκι. Υπάρχει κάποιος ενήλικας στο σπίτι;" με ρώτησε. Τα πάντα μαύρισαν γύρω μου και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι η γιαγιά μου να ουρλιάζει και να σωριάζεται στο πάτωμα. Τότε ήξερα. Δυστυχώς, η μικρή φωνή στο κεφάλι μου είχε δίκιο. Οι γονείς μου ήταν νεκροί. Η αστυνομία είπε ότι ήταν ένας μεθυσμένος οδηγός και ότι η βροχή δεν διευκόλυνε τα πράγματα. Το αυτοκίνητο είχε πάρει φωτιά. Ήμουν μόλις δέκα χρονών όταν συνέβη αυτό.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω. Όλοι έλεγαν ότι είχα μεγάλο ταλέντο. Η μαμά μου πάντα έλεγε ότι μια μέρα θα γίνω σπουδαία καλλιτέχνης και ο μπαμπάς μου με έλεγε «μικρή μου Πικάσο». Εκείνο το βράδυ έκαψα όλα μου τα πινέλα στο τζάκι και δεν ζωγράφησα ποτέ ξανά.

Μετά, η γιαγιά μου αναγκάστηκε να πάει στη δουλειά για να μην μείνουμε στον δρόμο και πεθάνουμε από την πείνα. Βλέπετε, δεν πήραμε τα χρήματα της ασφάλειας γιατί ο μεθυσμένος οδηγός δεν συνελήφθη ποτέ. Δεν έχω κανέναν παράπονο από εκείνη. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για μένα. Μου στάθηκε σαν βράχος, παρόλο που ο πόνος για τον χαμό της αγαπημένης της κόρης της κατέτρωγε την ψυχή. Πέθανε επτά χρόνια μετά, την ίδια μέρα με τους γονείς μου. Ναι, ξέρω, ειρωνεία.