Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΒΙΒΛΙΟ 1

ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Οι επόμενες μέρες κύλησαν μέσα σε μία γλυκιά θολούρα. Το πρωί, όταν ο Τζάκος και ο Αλέκος ήταν στο γραφείο, περνούσα τον χρόνο μου κυρίως με τον Οδυσσέα, αλλά και με τον Βίκο ή την Θαλασσινή.

Ο Βίκος με πήγε στα εστιατόρια του. Έχει δύο αλυσίδες με πέντε εστιατόρια η καθεμία. Ένα με γαλλική κουζίνα και ένα με ιταλική. Στην αρχή νόμιζα ότι θα ήταν κινέζικη γιατί το όνομα όλων των εστιατορίων είναι "Η Φωλιά Του Δράκου", αλλά έκανα λάθος. Όταν τον ρώτησα γιατί ονόμασε έτσι όλα τα εστιατόρια, είπε ότι ήθελε να τιμήσει το παρελθόν του, αλλά δεν αποκάλυψε τίποτα γι' αυτό. Βασικά, ο Βίκος είναι ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος. Μπορεί να μοιάζει με Άγιο αλλά κάτι υποβόσκει κάτω από την επιφάνεια. Υπάρχει ένα μυστικό στα μάτια του. Θα στοιχημάτιζα στη ζωή μου ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ένα πολύ, πολύ βρώμικο παρελθόν. Όχι απαραίτητα κακό, απλά βρώμικο.

Η Θαλασσινή με πήγε για ψώνια και όχι μόνο. Με πήγε σε κομμωτήρια, σε σαλόνια ομορφιάς και ινστιτούτα μασάζ, αλλά και σε ένα Σπα με ιαματικά νερά. Μου έδειξε έναν άλλο κόσμο. Έναν εντελώς νέο κόσμο που ήξερα ότι ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά. Αλλά μη νομίζετε ότι η Θαλασσινή είναι από εκείνες τις πλούσιες γυναίκες που νοιάζονται μόνο για την εμφάνιση τους και τη μόδα. Καμία σχέση. Είναι μια πολύ έξυπνη νεαρή γυναίκα. Νοιάζεται για τους γείτονές της, ειδικά τα παιδιά, και αγαπάει πολύ τα ζώα. Πολύ συχνά προσφέρει εθελοντικά την βοήθεια της σε καταφύγια αστέγων και ζώων. Κάνει ανώνυμες δωρεές σε ορφανοτροφεία και νοσοκομεία. Και επίσης ξέρει τα πάντα για την τέχνη. Ζωγραφική, λογοτεχνία, ποίηση, μουσική και θέατρο. Όταν της είπα ότι ζωγράφιζα όταν ήμουν μικρή, μου πρότεινε να αρχίσω ξανά και μάλιστα να το κάνω επαγγελματικά. Όχι για βιοποριστικούς λόγους φυσικά, αλλά θα μπορούσα να δίνω τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Θα ήθελα να το κάνω αυτό, να χρησιμοποιήσω ξανά τα πινέλα μου. Σκέφτομαι σοβαρά να μιλήσω στον Τζάκο γι' αυτό. Είμαι σίγουρη ότι θα χαρεί να με βοηθήσει να ξεκινήσω από την αρχή. Άλλωστε αυτός είναι η έμπνευσή μου.

Ο Οδυσσέας και εγώ περνούσαμε τον χρόνο μας κυρίως στο σπίτι. Ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, μιλούσαμε για ώρες. Του είπα τα πάντα για τη ζωή μου. Για τον θάνατο των γονιών μου, τον αγώνα για την επιβίωση, τη γιαγιά μου και όλα τα άλλα. Εκείνος μου μίλησε για τον Αλέκο και τη ζωή του μετά τη συνάντησή τους. Δεν μου είπε τίποτα για την προηγούμενη ζωή του όσο κι αν επέμενα. Με παρακάλεσε να σταματήσω να ρωτάω και υπήρχε ντροπή στα μάτια του. Ντροπή και πόνος. Ο καημένος μου Οδυσσέας. Τι του συνέβη άραγε; Νομίζω ότι έχει να κάνει με την ουλή που έχει στον αντίχειρά του. Ελπίζω ότι μια μέρα, θα νιώσει ασφάλεια μαζί μου και θα μου τα πει όλα.