Dilinde tüy bitti bülbülün bu bahçe bağda
Yana yakıla gül diye ötüp durur konduğu dalda
Mecnundan aşağı kalır yanı olmadı gülün
yanında
Güle sorsan halden bir haber zannımca
Dövmedi mi sonra vura vura dizini
Büyük lokma yiyen gülün kendisi
Aşka düşmüş gül bülbül lal olunca
Kendi elleriyle kendine batırdı dikenlerini
Hadi taşlar beğen sende vuracak başını
Gülden ders almaz mısın aç artık kalp kapını
Bülbül dalından sen dünyadan düşersin
Ebedi yere konar göç edersin
Ne çöl Mecnundan arda kalan
Ne o delinen dağdır aslolan
Çölün mahareti Mecnundandır Mecnundan
Dağın itibari varsa Ferhattandır Ferhattan
Sanma Ferhat delmedi o dağı
Sanma Mecnun düşmedi çöllere
Sanma pişmedi hepsi de
Sanma gül de yanmadı bülbüle
Asiye gül teslim edilmez bilesin kurtlar sofrasında
Ağzını vara yoğa açanı diyardan ederler bu diyarda
Sanma maşuğu mecnun etmeden can verir aşık
Mecnun çölde gerek Ferhat dağında
