Küçüklüğümden beri her köşesi zambaklarla dolu acı tatlı bir yerdi burası. İki çam ağacı ile başlayıp geniş bir tepe ile son buluyordu. Tepenin üzerinde mahallenin aksine manolya çiçekleri vardı, her zaman zambaklardan daha çok onları sevmiştim. Ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
9.Bölüm
Tezgahın üzerinde tekrardan çalmaya başlayan telefonum ile içerde müşteri olduğunu kendime hatırlatarak küfretmeden uzanıp reddettim aramayı. Serpil ablanın ilaçların hepsini poşete attıktan sonra bayram yaklaştığından kızları için bir avuç da akide şekeri ekledim içine. Bunu görünce bana tatlı bir gülümseme sundu. Aynı şekilde karşılık verip poşeti uzattım.
"140 TL, abla." Dedim o cüzdanından bana ikiyüz uzatırken. Para üzerini verirken bir yandan da tekrar çalmaya başlayan telefonum elimi saçlarımdan geçirmemi sağladı. Hay benim bugün diyen dilimi eşşek arısı soksun!
"Kim arıyor böyle ısrarla?" Diye soran Serpil abla dudaklarını imaylakıvırdı. Uzanıp Nuri Amca'nın onaltıncı aramasını bir daha reddettim.
"Çocuklara söz verdim geçen gün, sizinle maç yapacağım diye." Dedim düşündüğü gibi bir şey olmadığını belli etmek için kaşlarımı kaldırırken. Uzun bir süre daha aşk hayatım ile gündeme gelmek istemiyordum. Lakin yaşım dolayısıyla mahalleli sağolsun beni romantik sayfaların içine çekip duruyorlardı. "Hasan babasının telefonunu aşırmış, o arayıp duruyor."
İlgisini çeken bir konu olmadığı için yüzündeki heyecanlı ifade soldu. "Evde kalacaksın." Dedi aniden. Gözlerimi büyüterek ona attığım inanamaz bakışlara omuz silkti. "İnsan bir tane bile sevgili yapmaz mı ya? Koluna birini takar öyle döner dedik hala tık yok sende. Kız biraz etrafına bak, gör," Bunu derken sağ omzunun üzerinden gözlerini karşıda kalan cafeye çevirmiş, bir kaç saniye birini arar gibiincelemişti. Gözlerim kısıldı usulca. Umarım düşündüğüm kişi değildir.
Tam o esnada tanıdık Volvo cafenin önüne yanaştı. Her zamanki yerine park etti. Sürücü koltuğunun açık camından gözlerim onu seçerken, neden heycanlandığımıanlamayarak olduğum yerde dikeldim.
Alpaslan abi arabadan indiği esnada,"Ne nimetler var etrafında." Diye devam etti Serpil abla. Hala gözlerini oradan çekmemişti.
Beklenen son gelmeden tekrar bana bakmasını sağlamaya çalıştım ama geç kaldığım için Alpaslan abi gözlerini buraya doğru çevirdi. Serpil ablayı atlayarak önce beni buldu yeşilleri. Aşağı kaydıkça muhtemelen üzerimdeki beyaz önlük hoşuna gitmiş olacak ki gülümsedi gururlu bir ifadeyle. Elimde olmadan bende gülümsedim. Gamzeleri huzurumaserildiğindemimiklerimi kontrol etmek fazlasıyla zorlaşıyordu.
