2000'li yılların başında, Anadolu'nun bir şehrinde geçecek olan hikayemiz doğduğu gibi teyzesinin kolları arasına verilen Serap'ın ve büyüdüğü evin beyi olan Sinan'ın hikayesini ele almaktadır.
...
Yaş farkı ve yetişkin içerikli unsurlar mevcuttur.
Yarın gelir desem de fazla bekletmek istemedim ve attım. Umarım severek okuyacağınız bir bölüm olur. 🎀💗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Benim maks kolaj yeteneği 🥲) ...
"Rahat etmen için buraya geldik."
Etraftan alamadığım bakışlarımı Sinan'ın sesiyle ona doğru yönelttim. Merkeze gideriz diye düşünmüştüm fakat o daha da uzak bir yere getirmişti bizi. Yine kalabalık hakimdi ama buradaki insanların giyimleri biraz daha şıktı. Tedirgin bakışlarımı yakaladığı için rahatlamam adına gülümsemişti.
"Sorun yok Serap."
Dakikalar önce gelmiştik buraya. Küçük bir yerdi ama çok güzeldi. Kahvaltıcıymış sadece burası, Sinan öyle demişti. Ben daha çok bir çay bahçesinde ufak bir şeyler atıştırırız diye düşünsem de geldiğimiz yerin camına yapıştırılan resimler düşündüğümden de fazlası olacak diyordu. Benim yüzümden gerilmemesi için yüzüme bir tebessüm kondurmaya çalıştım ama başarısız oldum. Buraya, oturduğum bu sandalyeye, önümdeki masaya, dışarıda yürüyen insanlara yabancı hissediyordum kendimi.
"Beğenmediysen kalkalım."
Aceleyle başımı iki yana salladım. Daha şimdi ne yemek istediğimizi söylemişti gelen garsona. Kalkarsak ayıp olurdu!
"Yok, yok! Çok güzel burası. Beğendim."
Kollarını masaya yaslayıp öne doğru eğildi ve fısıldadı.
"Bugün sen ne istersen o olacak. Huzursuz hissettiğini fark ettiğim en ufak an bile olmayacak. Şimdi bana doğruyu söyle."
İçimden kendime kızarken Sinan'ı nasıl ikna ederim diye düşündüm. Çocukluk yapıyordum. Ona, oturduğumuz yerden huysuzluk yapıp kalkıp gitmek istiyormuş gibi hissettirmiştim. Bana her şey yabancı gelebilirdi şu an ama tümünün üstünü çizen de Sinan'ın varlığıydı. Bu yabancı olduğum yer onun sayesinde bildiğim en güzel yer oluyordu.
"Gerçekten. Karnım gurul gurul ve tek isteğim şu an yemek yemek."
Başını memnuniyetle sallayıp gülümsedi. Masada duran eli benimkini kavradığında gözlerim irice açılmıştı. İstemsizce camdan dışarıya baktığımda sesli gülüşünü işitmiştim.
"Bizi tanıyan tek bir insanın bile olduğunu düşünmüyorum Serap. Lütfen bugünü aklında bir şey olmadan geçirelim. Keyif alalım istiyorum."
Çabasını görmezlikten gelip kendi kuruntularım yüzünden onun da keyfini çıkarmak istemiyordum.
"Tamam. Bugüne engel olmayacağım, söz!"
Duydukları ile kaşları çatılır gibi oldu. Ne güzel, ağzımdan her çıkanla sinirlendirebiliyordum adamı. Harika.
