Tune of Rapture (Echoes #2)

Chapter 1

Chapter 1

Waterfalls

I grabbed the jacket and draped it over my shoulders. Lumabas ako ng condo, dala-dala ang bagahe kung nasaan ang mga damit ko. I stepped into the elevator and checked my reflection there.

I had on a white cap, white t-shirt, with the jacket slung over my shoulder, denim loose pants, and white shoes. I had a bag hanging on my shoulder. And one more thing, airpods in my ears.

I glanced at my face. Ang kulay brown kong buhok ay kita sa likod ng sombrero. Bagsak iyon kaya sumisilip sa aking mata. I licked my pouty lips, making them even pinker. Normal ang kulay ng labi ko dahil maputi ako.

Tumikhim ako at inayos ang sombrero.

Nang tumunog ang elevator ay lumabas na ako at dumiretso sa parking lot.

I got into the dark red Toyota. As I left the parking lot, it was still dark outside. It's the crack of dawn but I'm already on my way to Laguna. Kapag mas maagang umalis dito, mas maagang makakauwi.

I don't want to stay long in Laguna. We still have a basketball game. Titingnan ko lang naman ang lupa roon at babalik na rito sa Manila.

And yeah, when I come back, I'll be bringing a cat with me.

"Huwag mong kalimutan ang kuting, Yazid." bilin sa akin ni mommy.

Pag katapos niya akong ipag impake, umalis na ako para sa condo matulog. Before I left, she reminded me about the cat, just in case I forget. She didn't specify the breed. I'll just get a street cat. They're easier to take care of.

Hmm, I like stray cats. Mahilig kasi ako magnakaw. Magnakaw ng pusa.

Wala nga lang nag tatagal dahil tamad ako mag pakain, kaya pinupunta ko na lang sa ampunan ng mga pusa kaysa mamatay.

"Nasaan ka na, iho?" tawag sa akin ni mommy habang nasa byahe.

Naka loud speaker siya dahil nag mamaneho ako. Pasikat pa lang ang araw nang nasa mahabang kalsada na ako. Ito ang maganda kapag umaalis ka ng maaga, wala masyadong traffic.

"Wala pa, mom." sagot ko.

Narinig ko ang ingay ng mga kasambahay sa background niya. Tinanggal ko ang sombrero dahil pawis na ang buhok ko. Gamit ang isang kamay ay sinuklay ko iyon paatras. I also played with my lips while the other hand was on the steering wheel.

"Nasaan ka na?" tanong niya.

Kumunot ang noo ko. "I don't know. I just following the map here in the car."

"Naku! Baka maligaw ka!"

Ang OA naman nito.

"Ask dad for the exact address of the ranch so I can head straight there," ani ko.

"Sandali!" sigaw niya at rinig ko ang taranta niya sa pag baba ng hagdanan.

Ngumuso ako para pigilan ang tawa. She ended the call and said she'd just text me the address. I turned the music back on the speakers. It had only been three songs when it stopped again because of a call.

I sighed and answered it.

"Hindi niya rin daw alam, iho." malungkot na bungad ni mommy.

Niloloko ba ako ng dalawang 'to? Paanong hindi alam? Siya ang bumili ng lupa tapos hindi niya alam ang kung nasaan mismo? Ano 'yon basta sa Laguna? If I get lost here, what will they do?

Kaya ayokong umalis, eh.

"Hahanapin ko na lang?" I sarcastically asked.

"Ipapasundo ka sa isang trabahante, iho. Hintayin mo na lang."