Yattığımız Yataklar, Battığımız Bataklar / Aslaz

17. Tanıyacaksın Gerçek Beni

Selam,

Çocuklarımızın normal bir üniversite gününe davet ediyorum sizleri ❤😊

İyi okumalar. Dilerim seversiniz.

Yorumlarınızı eksik etmeyin.

Sevgiler

-------

Üniversite kampüsünün içinde Yaman ile beraber yemekhaneye doğru yürüyordu Asi. Ailesine kavuştuktan sonra da birbirlerine ayırdıkları zaman çok değişmemişti. Başlangıçta artık eskisi gibi yakın olup yine her şeylerini birbirleri ile paylaşamayacaklarından korkmuştu ama Yaman biraz bocaladıktan sonra ona özenle vakit ayırmayı ihmal etmemişti. Bu buluşmalarda Asi ona hayatında normal giden, gitmeyen ya da fikrini almak istediği konuları açıkça bahsederdi. Yaman da ona her zamanki sahiplenici duygularıyla kafasına en uyan şekilde destek olurdu.

Asi'nin bahsetmekten çekindiği tek konu Alaz ile olan inişli çıkışlı ilişkileriydi. Hem kardeş olmaları hem de aralarındaki bozuk bağları daha da kötü etkilememek için ondan pek bahsetmez Yaman'ın kendi yargılarını oluşturmasını beklerdi. Aralarının iyi olması için mümkün olduğunca Alaz'ı över ve birbirlerine şans vermelerini temenni ederdi. Hoş, Alaz üstten ve iğneleyici konuşmalarını o kadar ulu orta yapıyordu ki, onu aklamak pekte mümkün olamıyordu. Yaman da böyle anlarda ona uyuyor ve genellikle konuşmalarını atışmalarla tamamlıyorlardı. Onun bu konuda hassas olduğunu bildiği için Yaman da Alaz hakkında kızı sıkıştırmazdı. Ama herkesin beraber olduğu ortak anlarda gözünün Alaz'ın üstünde olduğunu fark ederdi Asi. Yaman, sanki onun bir eksikliğini, bir hatasını arıyormuş da bulmak için fırsat kolluyormuş gibi gelirdi. Eski korumacı alışkanlıkları nedeniyle böyle davrandığını bildiği için artık bu durumu kafaya takmamaya karar vermişti genç kız.

Ellerinde tuttukları yemek tepsilerini dörtlü bir masanın, ikili kısmına karşılıklı oturarak yerleştirdiler. Sabahın erken saatlerinden beri süre gelen yoğun ders programından kurt gibi acıkmıştı Asi, hemen çorbasını içmeye koyulmuştu.

Onun bu halini göre Yaman tebessümle sordu.

"Yavaş kızım, kahvaltı yapmadın mı yoksa yine?"

"Bugün saatleri düzgün ayarlayamadım, o yüzden o kısmı pas geçmem gerekti." diye cevapladı dudak bükerek.

Huzursuzca iç geçirdi Yaman. "O yanındaki hayta ne işe yarıyor o zaman, niye seninle ilgilenmiyor?" dedi sorgular bir tonda ve çorbasını yudumluyordu.

Yaman'ın Alaz hakkında onunla konuştuğu nadir anlardan biri olduğu için aldığı soruyla afallamıştı, yutmak üzere olduğu yemeği boğazına kaçmıştı. Bir iki kere peş peşe öksürdü. Yaman'ın uzattığı peçeteyi alırken, kendine gelmeye çalışıyordu.

"İyi misin? Dur, bak al su iç. Tamam ya bir şey demedik Alaz'a." dedi kızın karşısında şaşkınlıktan düştüğü durumu gördükten sonra, sorduğuna pişman olmuştu ama kız kardeşinin iyi olduğunu öğrenmesi gerekiyordu.

"İyiyim şimdi iyiyim sağol..." dedi suyunu içmiş kendini toparlamıştı. "...ona kalsa sürekli bir şeyler yiyelim diye ısrar ediyor zaten, ben zor dizginliyorum." dedi. Gerçekten de Alaz yemeğe çok düşkündü, beraber oldukları anlarda Asi'nin denemesi için farklı farklı siparişler verir, hepsinin tadına bakmasını isterdi. Bu kadar yemek yemesine karşın her zaman fit ve formda olmasını yıllardır yaptığı sporlara ve yoğun basket maçlarına borçlu olmalıydı.

"Sen bunu bir de evde gör, her akşam aynı terane adama yemek beğendiremedikleri için ayrı bir menüsü var farklı yemek yapıyorlar. Onu bile böyle tırtıklayarak yiyor. Mesela dün akşam mantı yapmışlar, hemen burun kıvırdı ya herif. Neymiş hamuru onu bayıyormuş. Değişik bir çocuk olduğunu söylemiş miydim?" dedi hafifçe gözlerini kısıp gülüyordu.