Unexpected Grace

Chapter 25

PIA

11:40 ay nakabihis na kami lahat, syempre same t-shirts ulit kami. Naka red t-shirt kami na may design na rabbit, since year of the rabbit ngayon. Syempre sa labas padin ang tambay namin, pero nandito sa bahay ang mga pagkain.

Lumabas na kaming lahat, pag labas namin ay may nakahandang dalawang pabilog na malalaking table at may mga upuan din doon. Malapit lang naman dahil nasa dulo nga kami, malawak ang space dito dahil dalawang bahay lang ang nandito. Kaya naman dito na nag handa ng mga table.

Syempre yung mga minors ay doon sa bahay nila kuya Junie. Samantalang kaming mga adult ang dito sa labas. May naka set nang camera dito para ma film ang mga ganap.

Kanya kanya kami ng torotot at nag aabang na sa labas. Nalabas yung malaking flat screen TV nila kuya Junie kaya kitang kita dito saamin ang nasa screen non. Nag co-count down na ang lahat.

11:50, time really fly so fast. Grabe parang kahapon lang ang lahat. Taong 1980 nag umpisa ang lahat, 1999 nang makilala ko si Peter, 3rd year college siya that time with a course of Civil Engineering. We're just friends but then he court me and then we became couple.

Naging masaya ang pagsasama namin, lumipas ang buwan at taon na nanatiling matibay ang relasyon namin. May away at tampuhan pero ayun ang naging dahilan ng mas matibay na relasyon namin.

After 6 years, year 2005, we are about to celebrate our 6th anniversary in Batangas. And that day, mag po-propose si Peter saakin, but then destiny and worlds cruelty played with us. Ang aksidente na dahilan ng pagkawala ng pinakamamahal ko—ay nangyari.

Habang nasa durog na sasakyan kami at parehong hindi makagalaw, sinikap ni Peter na kuhanin yung nasa bulsa niya. Nakita kong naglabas siya ng pula na box at inabot niya saakin yun.

"Merry me in our next life, Pia." that was the last word I heard from him.

Akala ko hanggang doon nalang yun, akala ko magkasama din kaming mawawala, pero nang magising ako ay nasa isang kwarto na ako, sa hospital. A girl who named Jezabelle save me. Pero after kong magising ay umalis na din siya, at never ko siyang nakita pa.

Months have passed pero walang pamilya na pumunta saakin, they never look for me, or even try to look for me. Sumakay ako ng taxi, nang makarating ng Pampanga—kung saan ako talaga nakatira, i used my key para makapasok.

Dahan dahan, sinigurado kong walang kahit na anong tunog na magagawa ang mga galaw ko. I managed to enter my own room, kinuha ko lahat. Kinuha ko lahat ng gamit na importante saakin, nag mamadali pero nag iingat ako dahil hinihintay ako ng taxi sa baba, at hindi ko din sila pwedeng magising.

I was crying the whole ride, dahil naaalala ko lang ang lahat ng nangyari. I lost my mommy, my tita Permie, my dada, and now...my Peter. Wala nang dahilan pa para mabuhay.

"Life is a gift from God, we should appreciate it. No matter how difficult and painful the situation is. There is no test that God has given us that we cannot handle, just trust and believe in yourself, and you will definitely get through it all, I promise.

Kill yourself to escape the problem? you are funny! Many people dream of a long life, those are the people who are sick and dying. For real, I am also one of those people who have been tested by time. At that time I wanted to give up, I was crying almost every night, I could barely eat because I was crying all the time.