Yalan geçmişle kurulan hayatlar...
Birisinin galibiyeti ikisinde mağlubiyeti olacak.
Galip mi olmak isteyecekler yoksa mağlup mu?
Karanlığın ortasında iki kişiydik. İki silah...
Biri benim başıma, diğeri onun başına dayalı. Gözlerine baktım, hep yap...
Savaş'ın ellerinde tuttuğu küçük kağıt parçası endişeli iki çift gözün odağı olmuştu. Bu iki kişinin de dili lâl...
Kimliği belirsiz bir düşman her köşeden sıkıştırmaya başlamıştı onları, özellikle de Savaş'ı...
On beş yıldır gönderilen notlar için on beş tane iç içe kutu...
Bu düşman her kimse son dakikaları beklemişti, karşısındaki kişiyi yıkmak için son çeyrekte devreye sokmuştu planını.
Gözleri birbirlerini bulduğunda Cihangir konuşmak için dudaklarını araladı ancak Savaş tam o anda eliyle durması gerektiğini belirtti. Cihangir'in dudaklarını konuşmasına izin vermeden mühürlemişti.
Savaş Saygın Dağlı'nın bakışlarında Cihangir'dekine nazaran endişe ve korku yoktu. Daha çok bir hayal kırıklığıydı onunki...
Kimeydi bu hayal kırıklığı?
Belki de hayata...
''Beni yalnız bırak.'' Kısık sesli çıkan cümlesi oldukça netti.
''Ama ab-''
Cihangir'in konuşmasına fırsat vermeden tekrar devam etti. ''Kızların yanına git, hiç bir şey belli etme, bu akşam nasıl olması gerekiyorsa öyle olacak. Benim biraz kendime gelmem lazım. Kısa bir işim olduğunu belirtirsin.'' Söylediklerinin tartışmaya açık olmayacağı cümlelerinin netliğinden anlaşılabiliyordu.
Cihangir kararsız adımlarıyla abisinin dediğini yaparak odadan ayrıldı.
Savaş'ın notu okuduğu ilk andan itibaren gözlerinin ardında canlanmaya başlamıştı anıları. Onun bu karanlık dünyaya bulaşmasına neden olan anıları.
Anılar ne garip şeydir... Bazen insanın en büyük yarası, bazen de en büyük yâridir.
