Sonsuz Sevda

15. BÖLÜM

Keyifli okumalar dilerim herkese lütfen vote ve yorum yapmayı unutmayın hepinize kucak dolusu sevgiler gönderiyorum ❤️

( aslında bu kitabı kaçış olarak yazmıştım ama bu kitabı aslında benim için çok özel kişilere armağan etmek istiyorum. Bir kaç ay önce bir okuma gurubuna girdim ve orda çok güzel dostlar edindim, zamanımın çoğu onlar ile geçti kah beraber güldük kah beraber ağladık... Ama maalesef ki içlerinden biri ailevi sebeplerden ötürü bizi bırakmak zorunda kaldı. İsmi rüya... Rüya canım ciğerim aslında hepsi öyle ama rüyanın gitmesi bizi çok üzdü onu unutmamak ve onu hep hatırlaya bilmek için neyse uzatmadan konuya gelecek olucak isem bu kitap o güzel insanlar için onlar ile kurduğum dostluklar için bu kitap ( salçalı makarna gurubu ve canım rüyamın kurduğu rüyayı bekleyenler gurubuna armağan ediyorum hepiniz iyi ki varsınız)

Karan sevdiği kızı uyandırmamak için sessizce kapıyı açtı ve kendini odadan dışarı attı, yine gördüğü rüya uyutmamıştı. Son zamanlarda bu rüyayı çok sık görür olmuştu. Her zaman ki yerine çıkıp oturduğun da bu sefer yanında alkolü yoktu ama aklın da ki kadın onu sarhoş etmeye yetiyordu.

Karan cebinden sigara paketini çıkarıp içinden bir dal sigara çıkardı ve dudaklarına koyup ucunu yaktı, sigarayı yakar yakmaz ciğerlerine büyük bir duman çektikten sonra dumanını dışarı üfledi. Bir süre tek başına oturdu ama aklında ki kadın bir kez olsun çıkmıyordu özellikle geçmişte ki hali.

" anlaşılan aklında ki seni yine uyutmamış gadaşım" Karan begümün söylediklerini duymazdan gelip kenara kaydı, Begüm karanın bu haline gülümseyip ona ayrılan yere oturdu. Bir süre ikiside konuşmadı, Karan son dumanı içine çektikten sonra başını göğe kaldırdı ve dumanı gök yüzüne üfledi. Dumanı üfledikten sonra gözlerini kapatıp yutkundu, gözlerinin önüne kademin gülüşü geldiğinde yüzüne masum bir gülümse oturdu.

Begüm karanın gülümsemesini fark edip " anlaşılan yine o var ha" dediğinde Karan gözlerini açıp begüme baktı " bir kez olsun aklımdan çıkmadı ki" begüm bakışlarını karandan çekti ve şehirin ışıklarına baktı. İkisi yine bir süre sustuğun da sessizliği bozan bu sefer Begüm oldu " Karan kademe ne zaman söyleyeceksin gerçekleri geçmişini" diye sordu.

Karan başını yere eğdi ve nefesini dışarı verdi " bilmiyorum onu incitmekten korkuyorum" demesi üzere Begüm elini karanın omzuna koydu, begümün omzuna elini koyması ile Karan bakışlarını ona çevirdi " o seni incitti Karan farkındasın değil mi?" dedi Karan başını sallamakla yetindi

Begün bir süre karanın yüzüne baktı, Karan gerçekten acı çekiyordu hemde fazlasıyla " peki kademe geçmişini söyleyecekmisin" diye sordu. Karan sessiz kalarak başını iki yana salladı
" yapamam" dedi fısıldayarak, Begüm karanın üstüne gitmek yerine sustu çünkü Karan sandığından daha fazla bağlanmıştı kademe.

Karan artık Kademi düşünmekten nefes alamayacak hale geldiğinde hızla ayağa kalktı ve demirden yapılma korkuluklara gidip derin bir nefes aldıktan sonra verdi. Begüm ise karanı öylece izliyordu " peki neden evlendin Karan Kadem ile geçmişte sana acı çektirdi, senden vazgeçti, sen ise vazgeçildiğin halde hayla onun için herşeyden vazgeçek miş gibi bakıyorsun" demesi üzere Karan öfkeyle begüme dönüp " o bana acı çektirdi diye bende ona mı çektireyim istiyorsun Begüm" dedi ve mutluluktan uzak bir şekilde güldü

" Kadem benim hem ölümüm hem yaşamım anlıyormusun o benden vazgeçmiş olabilir ama ben ondan vazgeçmem. Ben sırf onun için tedavi olmaktan vazgeçtim" kollarını iki yana açtı ve acıyla " bu hastalıklı halime sebep olan Kadem" dediğinde kolları iki yana düştü ve hiç bir şey demeden önüne döndü. Begüm karanın sırtına bir süre baktı, Karan son zamanlarda eskisi gibi daha da öfkeli ve sinirli olmaya başlamıştı.