LOVE IN İMPOSSİBLE _DAZATSU

" Kalbimi Sarıyorsun... "

Bugün 5 Mayıs

Doğum günün kutlu olsun Atsushi!

(...)

At. Dazai-san, aşağı inmene yardım etmemi ister misin?

Dz. Çok güzel olur. Teşekkür ederim.

Böyle deyip yanımdaki adamın koluna girdim ve birlikte aşağı inmeye başladık. Hastaneden çıkalı 1 aya yakın bir zaman geçmişti. Başlarda yürürken çok zorlansa da şimdi daha iyi.

Bu süreçte onunla elimden geldiğince ilgilenmeye çalıştım. Her akşam yatmadan önce sargılarını değiştirip merhemlerini ben sürüyordum. Bana ona yaptığım iyiliklerin karşılığını asla ödeyemeyeceğini söylüyor ama önemli değil. Bu hâle gelmesinde benim de suçum var....

Ayrıca biz galiba sevgili olmuştuk...

Ben de onu seviyordum ama bunu sadece hastane odasında açıkça söylemiştim. O günden beri bu konuda pek konuşmamıştık.

Bunu başta diğerlerinden gizli tutuyorduk ama diğerlerinin Dazai'yi görmek için geldiği bir akşam yemeğinde bardağını yere düşürünce ona kendi içmediğim bardağı vermiştim. O da bana " Teşekkür ederim canım... " demişti. Herkes şaşkınlıkla bize bakıyordu. Sevgili olduğumuz resmen belgelenmişti...

Dz. Teşekkür ederim Atsushi.

At. Rica ederim Senpai.

Masaya geçip birlikte kahvaltı yaptık. Kenji durmadan saçma sapan espriler yapıyor ben de gülüyordum. Dazai, Junichiro ve Naomi de halimize...

Masayı kaldırdıktan sonra Chuuya Senpai'ler geldi. Biraz sonra da Ranpolar gelicekti.

At. Hoş geldiniz Senpai.

Ch. Hoş bulduk canım. Naomi al, kurabiye yapmıştım. Ranpolar gelince yeriz. Dazai nasıl?

At. Neyseki daha iyi oldu. Şu an odasında. Bir dakika- Sargıları değiştirmeyi unuttum! Hemen geliyorum.

Hızlıca yukarı çıktım ve çalma gereği duymadan Dazai'nin odasına girdim.

Keşke çalsaydım...

Dazai üzerindeki tişörtü ve sargıları çıkarmıştı. Şu anda sadece altında siyah pantolonu vardı.

Tanrım... Çok ateşli...

Gövdesindeki yaralara rağmen acayip seksi görünüyordu. Karın ve kol kasları vardı... Onu böyle görmekten utanmıştım ama çok da pişman değildim. Bana doğru dönünce istemsizce kafamı başka yere çevirdim.

Dz. Sonunda geldin. Kendi başıma yapıcaktım az kalsın...

At. Üzgünüm, unutmuşum...

Bunu söylerken hâla başka yere bakıyordum.

Dz. Atsushi?

At. Efendim?

Dz. Utandın mı sen?

At. Ha- Hayır!

Dz. O zaman bana bak.

At. Şey...

Ben farkına varmadan arkama gelip omzumdan tutarak kendine çevirdi. Göz gözeydik...

Dz. Utanılacak bir şey yok Atsushi. Hem neden şimdi utanıyorsun? 3 haftadır sargılarımı sen değiştirmiyor musun?

Haklıydı. Neden şimdi? Ne olmuştu bana birden? Galiba onu böyle görmeyi beklemediğim içindi.