MANTIKAM

19 bölüm

Aşk bir vişne, iç iç kişne!

Bölüm şarkıları

1 Gibi gibi

2 Hata mı dansa kaldırdım

3 Uyku

4 Ankarayla bozuşuruz

5 Cevapsız sorular

3 HAFTA SONRA;

Olaylardan üç hafta geçmişti, herşeyi silmiştim. Yaşadım felaketi, Ömer'in beni terk etmesi. Artık hiç birşey umrumda değildi. Bilerek Ömer'i görmemek için erken gidip geç çıkıyordum. Ege ile samimiyetimiz vardı ama ege akıllı bir çocuktu, babasından hiç bahsetmezdi.

Bir gün erken gittim için öğretmenler odasında çayımı içiyordum, kapı çalınca kapıya yönelmiştik. İçeri Ömer girdinde kaşlarımı çatıp ona bakmıştım. Gözleri ilk bana değmişti.

Bir kaç dakika birbimize baktıktan sonra gözlerimi ondan çekip çayıma bakmıştım. Türkçe öğretmeni olan Nazan hoca, "Ömer hoşgeldin, gel içeri" dedinde Ömer içeri girip kapıyı kapatmıştı.

Ömer Nazanın yanına gidip oturmuştu, onlara hiç bakmayarak, önümdeki kitabı okuyordum. İster istemez kulak misafiri olmuştum.
Nazan, "Ne zaman dönüyorsun Rusya'ya?" Dedinde bakışlarım durgunlaşmıştı.

Rusya? Gitmek mi? Ömerler gidiyor mudu? Ömer bir iç çekip, "İki hafta sonra döneceğim. Ege zeynep'lerde kalıcak. Okulu bitince onu alıcam" dedinde gözlerimi kapatmıştım. Nazan, "Neden? Kaç yıldır Türkiyedesin. 3 yıldır tanıyorum seni. Durduk yere nerden çıktı bu Rusya?" Dedinde Ömer'e bakmıştım. Koltuğa yaslanıp bana bakmıştı.

"Bir kadın var Nazan. Gitsem, kovar. Gitmezsem, yaşayamam." Demişti Ömer, Nazan meraklanmıştı."Rusyada mı?" Dedinde Ömer kafa sallamıştı. "Hayır burda, zaten burda olduğu için gidiyorum. Çünkü tüm yollarım ona" dedinde Ömer'e bakmaya devam ediyordum.

Sandalyemden kalktımda Nazan,"Gidiyor musun canım?" Dedinde ona gülümseyip kitabımı kapatmıştım. "Evet sınıfa çıkacağım" diyip odadan çıkmıştım.

5/A sınıfına çıkmış masamda öylece düşünmeye başlamıştım. Neden gidersinki! Bu kadar mı cesaretin yoktu? hastaneden çıkana kadar kapımda bekledin? Hiç mi sevemedin Adnan?

Kapı açılınca öğrencilerden biri geldiği için kapıya bakmamıştım. Ama yanıma yaklaşınca gözlerim gelen kişiye bakmıştı. Ömer gelmişti.

Masama kadar gelip beni süzmüştü, "Vedalaşmayacak mısın?" Dedinde ona gülmüştum. "Vedalaşayım Ömer? Beni hastane odasında ağlayarak bırakan adamla vedalaşayım" dedimde Ömer kolumdan tutup beni kendine çekmişti.

Bir anda çekince, dudaklarımız birbirine değip çekilmişti. "Gitmedim! Kapında uyudum kalktım. Ama sırf sen istemiyorsun diye görünmedim!" Dedinde ona bağırarak, "Neden gidiyorsun o zaman?" Dedimde susmuştu.

"Gidiyorum çünkü" dedinde sözünü keserek, "Çünkü ne? Çünküsu yok! Sen korkagın tekisin sadece!" Dedimde Ömer bağırarak, "Ben korkak değilim! Eğer olsaydım şuan burda olmazdım! Yanımda olmanı istemiyordum çünkü içim acıdı. İçim yandı. Tek değil ki bu oruspu çocukları! Biri biter başkası başlar Buglem! Ben bir kez daha sana onları yaşatamam!" Dedinde susmuştum.

Ömer, "Ben seni bulana kadar neler düşündüm biliyor musun?" Dedimde kafamı yana sallamıştım. Bana biraz daha yaklaşıp, kafasını boyuma göre eğmişti. "Bilmiyorsun. Çünkü ben çaresizligimi kimseye göstermem" dedinde gözlerine bakmıştım.