İrfan Can Kahveci - Fenerbahçe Sağ Kanat Oyuncusu
getting better feelings
Üstümdeki formanın belini düzeltirken onu görecek olmamın heyecanını yaşıyordum. Kapısından destek alarak taksiden çıktığımda şoför arabadan çıkmış tek koltuk değneğimi bana uzatmıştı. Ona teşekkür ettikten sonra yardım etmeyi teklif etti, nazikçe gerek olmadığını söyleyip geri yolladığımda şimdi karşımdaki stadyumla baş başaydım.
İrfanla bir süredir hali hazırda ilişkimiz vardı, ama bir türlü sağlamlaşamıyorduk. Hep bi yalpalanmalar, dökülmeler meydana geliyordu. Üstünden 1 ay geçen bir kaza atlatmıştım. O bu süreçte beni çok boşlamıştı. Bazı geceler beni unutup gelmediğini hatırlarım, idmanlarını hiç aksatmazdı.
Ben belki de bu ilişkide biraz hassastım. Açık yara gibiydi ilişkimiz, havanın bile acıttığı. Alıngan ve onurluydu, bir şey sorulmamalıydı. Biraz saklanmalı ama tamamen kapatmak olmazdı kapıları.
Onun geleceğimden haberdar olmamasını istemiştim. Hala ayağımın üstüne basarken zorlandığımdan bunu bahane edip evden çıkarmıyordu beni. Ayrıca sürpriz yapıp aramızdaki bazı soğuk esen rüzgarları yıkmayı planlıyordum. Normalde akşam birlikte yemek yiyecektik, öyle konuşmuştuk.
Diğer insanların aksine değneğimle yavaş yavaş stada girerken staftan gördüğüm tanıdık yüzle gülümsedim. Yanına gidip kendimi gösterdiğimde beni beklemediği ağzının açık kalmasından belli olmuştu.
''Selin! Hoş geldin!''
''Hoş buldum ya. Bu kadar mı şaşırdın?''
''Söylememişlerdi ya ondan.''
''Ben demedim zaten, kimseye söyleme. Yardımcı olursun çıkışta bana.''
''Olurum olurum, B kapısında duracağım. Çaldır beni götürürüm. Bu arada çok geçmiş olsun tekrardan.''
''Çok sağ ol. Kaçtım ben!''
Onunla vedalaştıktan sonra stadyuma girip koltuğumu aramaya başladım. Normalde İrfan beni VIP'lerde oturturdu ama eğer orda olursam beni görür diye locaya yakın sakin bir yerden koltuk almıştım. Ben yerleşirken sahaya çıktılar ve maç başladı.
Güzel bir galibiyetle maçın normal süresi bittiğinde uzatmalara geçilmişti. Ben arkadaşımı arayıp aşağıya indiğimde bilmediğim bir kalabalık koridorda onu bekliyordum. İçerisi çok karışıktı, hala çözememiştim.
Kalabalığın arasından çıkan oyunculara baktım, gözüm İrfan'ı bulduğunda onu hiç tanımadığım bir kadınla geldiğini gördüm. Kolu kadının omzunda gülüşerek konuştuklarına şahit oldum. O kadar dalmışlardı ki önümden geçerken bile beni fark etmediler.
''Akşam gel. Bilardo döndürürler, seversin sen.'' Kadının konuşmasından sonra İrfan'ın da onayladığını duyunca tüm kanım çekilmiş, kalakalmıştım.
Koridordaki kalabalığın, kargaşanın aksine dümdüz durdum. Beni fark etmemişti bile, üstelik başka bir kadınla akşama plan kurmuştu. Yaşadığım şok üstümden atılmazken kendi halime baktım. Tek kolumda değnek ile bir şeyleri düzeltmek için gelmiştim ben buraya. Belki ilişkimize iyi gelir diye sürpriz yapmak, onu kendime ısındırmaya çabalıyordum. Gözlerimin dolmasına izin vermeden olabildiğimce hızlıca çıkışa gittim.
Kalabalığın arasından sıyrıla sıyrıla geçmeye çalışırken beni gören arkadaşım hızlıca çıkmaya çalıştığımı fark etmiş bana seslenmeye başlamıştı. Ondan da kaçarak kalabalığa karışmıştım. Bir şekilde stadyumdan uzaklaştığımda taksi bulmak için yol kenarında ilerliyordum. Staddan ne kadar uzak, o kadar iyi hissettirmişti.
