That Campus President is my Fiance (CAMPUS SERIES #1)

Chapter 22

Chapter 22💍

Kyianna’s POV

Paglabas ko ng University Brew Cafe, bumungad si Luhence nakasandal sa kotse niya na parang bida sa commercial ng luxury cars.

His crisp white polo fit him perfectly, with the sleeves casually rolled up. Parang effortless ang lahat sa kanya, pero alam kong calculated ang bawat galaw.

At ‘yung cologne niya? Grabe. Parang sinadyang pampahina ng defenses ko. The kind of scent na kahit ang pinaka-masarap na frappuccino sa loob ng cafe ay wala nang panama.

“Ay, dumating din ang bida,” sabi ko, sinadyang i-roll ang eyes ko kahit parang gusto kong tumambling sa kilig.

Ngumiti siya yung tipong ngiti na laging may kasamang konting yabang.

“Missed me, sisiw?”

“Late ka na nga, feeling mo pa. Wala akong pake,” sagot ko, kunwari deadma.

Pero ang totoo? Kanina pa ako naiinip, iniisip kung darating pa ba siya o hindi.

Binuksan niya ang pinto ng kotse para sa akin.

"Busy saving the world, sisiw. You wouldn’t understand.”

Napataas ang kilay ko habang tumatawa nang pilit.

Ang yabang talaga ng taong ‘to.

“Ang kapal ng mukha mo.”

Sumakay ako sa kotse, pilit iniwasan ang tingin niya. Nang makasakay na siya, sinimulan niyang paandarin ang makina.

Napatingin siya saglit sa akin bago mag-focus sa kalsada.

“Admit it, you couldn’t wait to see me.”

“Admit ka diyan, mukha mo,” sagot ko, crossing my arms. Pero deep inside, alam kong natamaan ako sa sinabi niya.

Gusto ko nga siyang makita, pero hindi ko siya bibigyan ng satisfaction na malaman ‘yun.

“Look at you,” he teased, his smirk growing wider.

“You’re blushing again.”

“Ano? Hindi ako blushing!” Tumaas ang boses ko nang bahagya, sabay iwas ng tingin sa bintana.

Pero ramdam ko na namumula talaga ako. Ang init ng pisngi ko!

“Right,” sabi niya, hindi naniniwala.

“You know, sisiw, you’re cute when you’re lying.”

Napapikit ako saglit para pigilan ang sarili kong batukan siya.

“Luhence, tumahimik ka na lang, pwede?”

“Hmm, no,” sagot niya, parang batang pasaway.

“You’re fun when you’re mad.”

Napakagat ako sa labi para hindi sumabog.

Gusto ko nang tapusin ang usapan, pero wala namang panalo sa taong ‘to.

Kaya tumahimik na lang ako, pinipilit huwag pansinin ang mga banat niya.

Habang tumatakbo ang oras, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Cassy.

Dapat ko bang itanong? O baka lalo lang ako magmukhang interesado sa past niya?

Pero ang totoo, hindi ko na kaya.

“Luhence…” tahimik kong simula, nag-aalangan.

“Hm?” tanong niya, binabagal ang takbo ng sasakyan sa isang stoplight.