Kabanata 20

14 0 0
                                    

𝐘𝐀𝐒𝐇𝐀𝐍𝐀 𝐄𝐙𝐑𝐀 𝐏𝐎𝐕 :

   "I still can't see anything! But it's still okay!" Mahinang sambit ko habang may pilit na ngiti sa mga labi ko.

Ayoko lang na mas malungkot pa sila kong ipapakita ko kung gaano ako kadisappoint ngayon.

  Kasi sa totoo lang umasa naman talaga ako. Pinilit kong kinumbinsi ang sarili ko na huwag nang umasa pero hindi ko nagawa dahil na rin sa pagiging positibo ng nga taong naka paligid sa akin.

  Kaya ngayon nagsisigaw na ako sa aking utak. Sigaw na punong puno ng sakit at pagkadismaya. Durog na ako sa disappointment pero hindi ko pwedeng ipakita yun sa kanila.

  Lalo na kay Blade dahil alam ko kung gaano din siya nadisappoint ngayon.

  Kinapa ko na lang ang kamay ni Blade at hinawakan yun ng mahigpit.

  "It's okay Blade.. Ayos lang ako,sanay naman na akong ganito kaya hueag na kayong nag alala sa akin.." Sambit ko sabay ngiti ng matamis sa kanya

  "I know you're not so stop pretending that you are love."

Napailing na lang ako sa sagot niya. Ramdam kong galit siya pero pinipigilan niya.

  Parang ayoko nang payagan siyang umalis sa tabi ko dahil nag aalala ako sa pwede niyang gawin kapag wala ako sa tabi niya.

  "Blade.. Relax I swear I'm fine nothing to worry,hmm??" Hinawakan ko siya sa pusngi at banayad na hinaplos yun.

  Ito na lang ang paraan ko para kumbinsihin siya nang kumalma na..

  Naramdaman ko naman ang paghawak niya sa kamay kong nasa pisngi niya.

  "I don't know love.. I'm sorry.. Sorry for what happened.."

Hindi na lang ako sumagot at yumakap na lang ako sa kanya.. Dinig ko pa ang buntong hininga niya bago yumakap sakin pabalik..

  "Ahemm.. Guys maiiwan muna namin kayo aah,bili lang kami ng food!," dinig kong sambit ni Miya

  "Sige beb.  Alam mo na ang gusto ko." Sagot ko na lang bago humiwalay ng yakap kay Blade.

  "Anak lalabas lang ako aah,babalik din ako."

"Sige ma. Balik agad."

   Pagkalabas ni mama ay tanging tunog na lang ng aircon ang naririnig namin ni Blade.

  Tumahimik na kasi siya pero ramdam ko na parang may nakatitig sakin.. Wala namang ibang tao dito kundi siya..

  Ano na naman kaya ang iniisip niya???

"Love wala bang nagbago sa paningin mo??" Tila paninigurado pa niya.

  Parang hindi siya makapaniwala na hindi naging successful ang operation.

"Meron."

"What do you mean?? Anong nabago??"

"I can see light.  Medyo lumiwanag ng kunti ang paningin ko pero wala pa ring maaninag na kahit na ano."''

"Damn it!" Mahinang mura niya pero dinig ko naman

  Hinayaan ko na lang siya ng vigla niya akong yakapin.

"I'm really really sorry.. Sorry love.."

Tinapik tapik ko na lang siya sa likod niya habang patango tango.

  "Ayos lang ako.. Malay mo bukas biglang magbago at makakita na ako.." Hirit ko para matahimik na siya sa kakasorry niya

"I hope so love.. Sana nga, I would be happier if that's happen."

MY UNSEEN LOVE ONETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon