Bazı Ruh Eşi Sorunsalları

Bölüm 18: Parazit

Not: Alaz'ın açısından okuduğumuz son bölüm olacak şimdilik - bir sonraki bölümde günümüze geri dönüyoruz:)

—

Herkes onun Asi'ye olan sevgisini fark etmişti, ancak Asi bu durumdan bir haber olduğu için onun hareketlerini ve duygularını fark etmiyordu. Bu, onun için tatlı bir işkenceydi, sevdiği kişinin ona olan derin bağlılığını görmemesi. Kabul, Alaz bu acı çekmeden de değişik bir keyif alıyordu.

O günü çok net hatırlıyordu. Elleri Asi'nin çıplak ellerine değdiği anda, Alaz vücudunun birden fazla parçaya bölündüğünü ama aynı zamanda milisaniyelik bir hızda geri toplanıp eskisinden daha güçlü bir şekilde birbirine tutunduğunu hissetti - vücudundaki kıvılcımlar hızlanmış, kalbi daha hızlı atmaya başlamış, renkler daha güzel gözükmeye başlamış, kalbi büyümüş ve başka yeni bir güzel dünyanın kapısı açılmış gibiydi. Bu aldığı nefes - ki aldığı şey buysa bu bile nasıl farklı olabilirdi? Daha demin Asi ile kavga ettiği kağıt parçası ve şu anda midesinin hemen sol üstünde hissettiği yanma olmasa Alaz yaşadıklarına asla inanmazdı.

Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı, sonrasında titreşimleri hissetti - Yaman'ın bahsettiği o bağ bu muydu? Uzun zamandır titreşimini hissettiği şeyi, şimdi canlı kanlı hissediyordu işte... o an bir şeyin onu çekiştirdiğini hissediyordu; ayakları kendiliğinden hareket etmeye başladı nereye gittiğini bilircesine - varlığını hissettiği o görünmez ip, artık görünmez değildi ve onu gitmesi gereken yere çekiyor gibi duruyordu. Zaten hep gitmesi gereken yollar ona çıkmıyor muydu? Alaz bu savaşta mağlup olduğunu çok önceden kabul etmişti, şimdi ise karşısında tuvalette saklanmış o kıza bakıyordu işte.

Sanki ruhu, onun ruhunu tanımış ve onları sessiz bir anlaşma ile bağlamıştı. Asi'nin gözlerindeki karışıklık ve rahatsızlık, kendi duygularını yansıtıyordu, ancak Alaz, kendi çalkantısını ona göstermemeliydi. Korktuğunu anlayabiliyordu, mühendislik fakültesi tuvaletine kaçması da bunun başlı başına göstergesiydi. Bir tarafı mutluluktan dans etmek isterken, diğer tarafı Asi'nin içerisinde bulunduğu karmaşadan dolayı acı çekiyordu. Hem mutlu olup hem acılar içerisinde kıvranmak böyle bir şey miydi?

Ona ulaşmak, her şeyi anlatmak istedi, ama geri durdu. Bu doğru zaman değildi. Bunun yerine, onun duygularını anlamaya çalışarak gözlemledi. Asi'nin rahatsızlığı belirgindi ve onu böyle görmek Alaz'ı üzdü. Onu rahatlatmak, her şeyin yolunda olduğunu söylemek istedi, ama geri durdu. Bunun yerine, Alaz, ne kadar işe yaramayacağını bilse de Asi'nin planını kabul etti – bu durumu saklayacaklardı. Saklamayı kabul etmesine ek olarak, Asi tarafından kendisine hediye edilen yeni bir kesiği olmuştu – işte bu pek saklanabilecek gibi durmuyordu.

Öyle de oldu. Akşam yemek masasına oturduğunda tatsızdı, başının döndüğünü hissediyor, avuçları terliyordu. Annesinin ona seslendiğini solunda oturan Çağla'nın hemen tabağına bıçağı bile vurana kadar farkına varmamıştı. Bu küçükken geliştirdikleri sinyallerden biriydi - yemekte ikisinden birine seslenip diğeri duymuyorsa bıçağı ile çaktırmadan diğerinin tabağına vuruyorlardı. Birinin kaçmaya ihtiyacı olduğu anlarda ise diğeri Feriş'e soda getirip getiremeyeceğini soruyordu. Bu ve benzeri küçük efektif yöntemlerle ikizler birbirinin arkasını hep korumuştu.

"Efendim?" diye sormuştu Alaz, kime neye edendim dediğini bilmeden - konuşma için olta atmak yeterliydi.

"Oğlum o suratının hali ne? İki dakika hasarsız kalamıyor musun?" diye bir yandan söylenirken annesi diğer yandan da doktor çantasını getirmesini istiyordu çalışanlardan. Babası, Alaz'a gözüyle " önemli bir şey var mı sorusunu sormuş" Alaz'ın sessiz baş sallaması sonrası eşine dönüp "genç çocuklar olur böyle şeyler" demeyi tercih etmişti. Babasının annesini kandırma çabaları takdire şayandı doğrusu çünkü Alaz, bağdan ruh eşlerinin birbirlerinin halan söylediklerini anlayabildiğini biliyordu - babası karşısında oturmuş, Alaz'ı korumak için beyaz yalan söylerken Alaz, yine kendini yan evde olduğunu bildiği, bağın çaresizce çağırdığını bildiği Asi'yi düşünürken buldu kendini.