Godfather And Florist | Hyunlix [Omegaverse] ✓

22. Bölüm: "Bakmazdım."

⋆｡˚ ❀ * ࿐ ࿔ ˚:⋆ ✧･ﾟ

Hyunjin'in tepkisizliği maalesef ki birkaç gün daha devam etti.

Bu birkaç gün bile rutin haline gelmişti herkes için.

Geceleri tek refakatçi kalabiliyordu, bu da Felix'ten başkası değildi elbette. Gündüzleri ise odası sevdikleriyle dolup taşıyor, insanlar sırayla Hyunjin'le konuşup kendine getirmeye çalışıyordu.

Bakım zamanı geldiğinde Felix sakince odadan çıkıyor, bitene kadar sabırla dışarıda bekliyordu.

Ama ne zaman ki Hyunjin terlese nemli bir havlu alıp vücudunu zarifçe siliyordu.

O gün, Felix'in isteği üzerine Jeongin yeniden açılıp çalışmaya başlamış çiçekçiden bir buket Anemon çiçeği getirdi.

Herkes gidene kadar çiçek öylece masanın üstünde durdu.

Herkes gidip Felix ve Hyunjin odada baş başa kaldığında Felix hafifçe ağlamaya başladı.

"Seni çok özledim Hyunjin..." Dedi hafifçe hıçkırarak. "Öyle çok özledim ki... Sesini duymayı, yeniden bana gülümsemeni görmeyi o kadar istiyorum ki... Özlem olduğunu bilmeseydim şu göğsüme saplanan acının, bir bıçak saplandığını söylerdim. Lütfen artık konuş benimle... Lütfen bir kere göz kırp, bir kere elimi tut, bir kere daha saçıma çiçekler tak..."

Hafifçe masaya yöneldi.

Buketten bir tane çiçek kopardı.

Ayaklarını sürüyerek yorgun bedenini Hyunjin'in yatağının yanına getirdi.

Hafifçe elini tuttu, çiçeği Hyunjin'in parmaklarının arasına yerleştirdi.

Biraz kendisi eğildi, biraz da Hyunjin'in elini kaldırdı. Sanki o saçına takıyormuş gibi çiçeği kaküllerinin arasına yerleştirdi.

Hyunjin'in elini bıraktığı anda yatağa geri düşmüş, Felix ise hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.

Sandalye falan aramadı, direk olarak yere çömeldi.

Yüzünü elleriyle sımsıkı kapattı, sesli bir şekilde hıçkırarak ağlamaya başladı.

"Hemen yanımdasın ama seni özlüyorum!" Diye bağırdı. "Lütfen bir şey yap artık! Bir tepki ver n'olursun!"

Felix'in bağırışlarına gece vardiyasında olan bir hemşire yetişmişti. Felix'in yanına eğilip elini sırtına koydu. "İyi misiniz?" Diye sordu hıçkırıklarla ağlayan oğlana.

"Çok zor..." Diye sayıkladı Felix. "Hemen yanımda ama sanki çok uzakta. Ona uyanması için yalvarmak çok zor!" Bir anda kafasını kaldırıp şiş gözlerle hemşireye baktı. "Neden uyanmıyor? Neden sesi çıkmıyor?! Parmağını bile kaldırmıyor!"

"Efendim, ona biraz daha zaman tanımanız gerekiyor..."

"İstemiyorum! Kaç gün oldu tanrı aşkına! Beni sevdiğine inanmıyorum artık! Eğer sevseydi dayanamazdı..." Sesi gittikçe düştü. "...dayanamazdı ve gözlerini açardı. O da yalanmış demek... Hiç inanmayacağım artık ona! Beni sevdiğine inanmayacağım artık..."