សិស្ស​ប្រុស 🔞

ភាគទី ៥

សិស្ស​ប្រុស
ភាគទី ៥

មិនប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយឡានទំទើបក៏បើកមកដល់តំបន់មាត់សមុទ្រ គ្រាន់តែមកដល់ភ្លាមខ្យល់ត្រជាក់ក៏បក់ចូលក្នុងឡាន ធ្វើ​ឱ្យ​យីសុីនអើតក្បាលចេញមើលទេសភាពដ៏ស្រស់​ស្អាត​នៃមហាសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយ​ ឃើញហើយទុក្ខកង្វល់ក៏រលាយបាត់បន្តិចម្ដងៗនៅសល់តែស្នាមញញឹមយ៉ាងស្រស់នៅលើផ្ទៃមុខដ៏ផូផង់។
«ស្អាតទេ?» នាយកម្លោះឃើញនាងញញឹមញញែមយ៉ាងនេះក៏សួរ។
«ស្អាត! ស្អាតខ្លាំងណាស់!​ ខ្ញុំ​ធ្លាប់តែឃើញតាម​ social media»
«អូនមិនធ្លាប់មកលេងសមុទ្រទេហេស៎?»
«មិនធ្លាប់ទេ» មែនហើយ​ នាងមិនដែលបានឃើញសមុទ្រទេ គឺតាំងពីតូចដល់អាយុប៉ុននេះនាងខំតែរៀន ពេលធំបន្តិចនាងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើការផងរៀនផង ដល់ពេលមានការងារធ្វើក៏គិតតែពីធ្វើការ មិនដែលមានពេលដើរលេងសប្បាយនឹងគេទេ​ ព្រោះ​នាងជាក្មេងកំព្រាត្រូវឪពុកម្ដាយបោះបងចោលរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាតាំងពីតូច។
/ងឺត/
«ដល់ហើយលោកប្រុសតូច» បានបន្តិចឡានក៏បានឈប់នៅចំពីមុខកូនផ្ទះតូចប្រណិតមួយពណ៍ស។
«មកដល់ហើយអូនសម្លាញ់»
«ឯងឈប់ហៅខ្ញុំបែបនេះបានទេ?»
«ហេតុ​អី?»
«យើងអាយុច្រើនជាឯងដល់ទៅប្រាំមួយឆ្នាំ​ ហើយម៉្យាងទៀតយើងជាគ្រូរបស់ឯង ឯងមកហៅយើងបែបនេះវាមិនសម»
«តែអូនលែងជាគ្រូរបស់បងតាំងពីយប់មិញឯណោះ»
«ឯង...» យីសុីនលើកដៃចង្អុលមុងគេ តែនាងនិយាយមិនរួចទើបដាក់ដៃចុះទាញខ្សៃរក្រវ៉ាតឡានចេញរួចរុញទ្វារដើរចេញ​ ឯគេក៏ចុះពីឡានផងដែរហើយក៏និយាយទៅកាន់កូនចៅ
«ឯងទៅវិញចុះ​»
«បាទលោក!» បន្ទាប់ពីនិយាយរួចកូនចៅរបស់លីនស៊ានក៏បើកឡានចេញទៅបាត់។
«ផ្ទះនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?» នាយកម្លោះដើរទៅក្បែរនាងតូចហើយក៏និយាយទាំងញញឹម
«វា​ស្អាតណាស់» យីសុីនតបគេវិញទាំងភ្នែកសម្លឹងមើលផ្ទះនៅពីមុខ មើលទៅវាតូចល្មម​ តែស្អាតឃើញហើយចង់រស់នៅទីនេះតែម្ដង។
«តែអូនស្អាតជាង»
«.....» សម្ដីរបស់គេធ្វើឪ្យនាងតូចអៀនដល់ថ្នាក់ថ្ពាល់ទាំងសងឡើងក្រហម
«ឯងនាំខ្ញុំមកទីនេះធ្វើអី?» កំពុងតែអៀនសុខៗនាងក៏នឹកឆ្ងល់ហើយក៏សួរគេ
«ចង់ដឹង?»
«ត្រូវហើយ! ឯងនាំខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីអី?»
«នាំមករំលោភទេដឹង!»
«ឯងនៅតែអាក្រក់» នាងតូចជ្រួញចិញ្ចើមសម្លក់គេថ្មែរហើយក៏ដើរថាចូលទៅក្នុងផ្ទះ
«មិនយកកូនសោរទេហេស៎ ចង់ទម្លុះជញ្ជាំងចូលឫយ៉ាងម៉េច?»
«បោះមក» នាងនិយាយទាំងគម្រោះគំរើយ
«ចូលមកយកខ្លួនឯង»
«ហឺយ!!» នាងដកដង្ហើមធំទាំងធុញទ្រាន់ហើយក៏ដើរទៅជិតគេលាដៃយកកូនសោរ​
«ឪ្យមក!»
«ចង់បាន?»
«ឯងឡប់ឫយ៉ាងម៉េច ក្រែងហៅយើងយកសោរហេស៎? អ្ហាយ៎!!» នាងតូចត្រូវភ្ញាក់ទាំងបុកពោះពេលគេចាប់លើករាងកាយនាងបីឡើង។
«ធ្វើស្អីនឹង? ដាក់យើងចុះ!»
«អត់ចង់!» លីនស៊ាននិយាយទាំងញញឹមមើលមុខនាង។
«ឆ្កួតទេហេស៎! គេមើលមកមិនល្អទេ»
«មើលៗទៅ​ ឪ្យគេដឹងថាអូនជារបស់បង» ​គេញញឹមចុងមាត់ហើយក៏បីនាងដើរទៅចាក់សោរចូលក្នុង។
«ល្មមដាក់ចុះហើយ»
«ថើបសិនមក»
«មិន!»
«ចឹងក៏មិនបាច់ចុះ»
«ចាំមើលឯងបីយើងបានយូប៉ុណ្ណា» នាងនៅតែផ្គើនមិនព្រមធ្វើតាមគេ​
«ស្រាលយ៉ាងនេះបីមួយជីវិតក៏បាន» គេនិយាយទាំងញញឹមកំហូចដាក់នាង​ ធ្វើឪ្យថ្ពាល់យីសុីនចាប់ផ្ដើមក្រហមទុំដូចផ្លែប៉េងប៉ោះ​ ហើយគេក៏បីនាងដើរមើលផ្ទះ។
«ហីយ៉ា!» យីសុីនដកដង្ហើមធំទាំងធុញទ្រាន់ នេះគេចង់ផ្ចាញ់ផ្ចាល់នាងខ្លាំងណាស់ហេស៎?​ ទើបមិនព្រមដាក់នាងចុះសោះ​ នេះជិតកន្លះម៉ិងហើយណា។
«នែៗៗ! លោកចង់ធ្វើស្អី?»
«ប្ដូរខោអាវ»
«ដាក់ខ្ញុំចុះសិនទៅ»
«ថើបសិនមកចឹង»
«ក្មេងនេះ!» នាងសម្លក់គេទាំងហួសចិត្ត ឪ្យក៏ងើបទៅថើបថ្ពាល់គេទាំងមិនពេញចិត្ត។
«ល្មមដាក់ចុះបាននៅ?»
«នរណាឪ្យថើបថ្ពាល់?»
«ហើយស្អីទៀតហើយ?»
«...» គេមិននិយាយតែធ្វើមាត់ស្រួច នាងឃើញហើយកាន់តែហួសចិត្ត។
«ក្មេងឆ្កួត!» គ្មានជម្រើសនាងក៏ងើបទៅថើបមាត់គេទាំងរឹងខ្លួន តែក៏ត្រូវបើកភ្នែកធំៗពេលគេយកដៃរុញក្បាលនាងឪ្យប្អឹបបបូមាត់ខ្លាំង​ នាយកម្លោះចាប់ផ្ដើមប្រើអណ្ដាតរាវចូលពេញក្រអូមមាត់នាងតូចក្រេបយករសជាតិពីបបូរមាត់ទន់ ផ្អែម​ឈ្ងុយ​ ដូចស្ករគ្រាប់។ បន្ទាប់ពីបឺតមាត់នាងរហូតឪ្យយីសុីនស្ទើតែដាច់ខ្យល់ទើបគេព្រមដោះលែងបបូមាត់តូចឪ្យមានសេរីភាព។
«ដាក់ខ្ញុំចុះ....អ្ហាយយ៎!»
/ព្រូស/
នាងនិយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ផងក៏ត្រូវស្រែកចាចទាំងភ័យបុកពោះពេលត្រូវកម្លោះពាលបោះរាងកាយនាងទៅលើពូលមួយទំហឹង។
«ណែ៎! ឯងចង់ធ្វើស្អីទៀតហើយ»
«សាកគ្រែថ្មី»
«នេះកណ្ដាលថ្ងៃត្រង់....អ្ហឹម!» គេមិនខ្វល់ចាប់ថើបនាងម្ដងទៀត​ បន្ទាប់ពីថើបបបូរមាត់នាងអស់ចិត្តគេក៏បង្អូសមកកញ្ចឹងករថើបគ្រញិចទាំងគ្រឺតខ្នាញ់ បន្សល់ទុកស្នាមក្រហមៗនៅលើករនាងបន្ថែមទៀត។
«ចុះបើថ្ងៃត្រង់វាយ៉ាងម៉េច?» គេលើកចិញ្ចើមម្ខាងសួរទៅកាន់នាង។
«ឯងឆ្កួតឫយ៉ាងម៉េច មិនចេះខ្មាស់គេទេហេស៎?»
«ខ្មាស់នរណា?»
«គឺ....»
«គឺ?​ គឺអី?» លីនស៊ានញញឹមយ៉ាងស្រស់តែស្នាមញញឹមរបស់គេធ្វើឪ្យនាងបាះរោមខ្ញាក
«ចេញទៅ! កុំឆ្កួតកាមពេក»
«អត់ចង់! បងនឹងរំលោភអូនគ្រប់ពេលវេលា គ្រប់ទីកន្លែង»
«អាក្មេងឡប់ មុននិយាយឯងមានគិតទេ?» នាងជ្រួញចិញ្ចើមសម្លក់គេហួស់ចិត្តនឹងពាក្យដែលគេនិយាយ។
«គិត! បើបងមិនគិតម៉េចនឹងអាចនិយាយចេញមកបាន»
«អា...នែ៎!» មិននៅអែអង់គេក៏ចាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់នៅលើខ្លួននាងចេញរហូត​ននលគក​ បន្ទាប់មកក៏ដោះសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួនចេញគ្រវាត់ទៅម្ខាង។
«ចេញទៅចេញទៅអាក្មេងឡប់!» នាងតូចយកដៃវាយទ្រូងគេខ្លាំងៗតែគេមិនសូម្បីតែរង្គើ ដោយសាតែនាងរើពេក​ នាយកម្លោះក៏ចាប់ដៃទាំងពីររបស់នាងព័ទ្ធទៅលើ។ លីនស៊ានសម្លឹងមើលរាងកាយនាងតូចទាំងញញឹមពេញចិត្ត គេសម្លឹងមើលស្លាកស្នាមធ្មេញដែលគេបន្សល់ទុកលើរាងកាយសខ្ជីរបស់នាងទាំងមានភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯង គេមិននឹកស្មានថាគេខ្លាំងយ៉ាងនេះសោះត្រឹមតែមួយយប់​សោះស្នាមគ្រប់កន្លែងទៅហើយ។
«ឯងខ្លាំងមែនអាលីន!​ មិនសរសើរមិនបាន!» អត់អ្នកសរសើរគេក៏សរសើរខ្លួនឯងទាំងភាពជឿជាក់ពេញខ្លួន។ ធ្វើឪ្យអ្នកដែលកំពុងតែនៅក្រោមទ្រូង​ ឮគេនិយាយហើយសែនហួសចិត្តរកពាក្យមកថ្លែងលែងចេញ។
«ឯងមានបានលេបថ្នាំទេ?» អត់មិនបាននាងក៏និយាយបញ្ជោះគេទាំងហត់ចិត្ត គេនេះរោគចិត្តហើយជឿជាក់ទៀតគួរឪ្យចង់ទះមែន។