សិស្ស​ប្រុស 🔞 (ចប់)

ភាគទី ២៥

សិស្ស​ប្រុស​
ភាគទី ២៥

សម្លេងក្មេងស្រីជំទង់ហៅឈ្មោះយីសុីនឮៗតែមិនឮពេក។
«អេ...យុនជីតើ! ជុងហាវឯងឆាប់ទៅបើកទ្វារឪ្យនាងចូលមក»​ យី​សុីននិយាយឡើង។
«បាទ» និយាយហើយក៏ដើរទៅរកទ្វារតែក៏បកត្រឡប់ក្រោយវិញ។
«ភ្លេចអីមែន?» យីសុីន
«សោរ» ជុងហាវដើរទៅយកកូនសោរចេញកូនក្រឡដែលគេបានទុកមុននេះហើយក៏ដើរទៅរកទ្វារវិញដោយភ្លេចថាលើខ្លួនកំពុងស្លៀកអី ធ្វើឪ្យយីសុីនឃើញហើយក៏យកដៃវាយក្បាលខ្លួនឯងតិចៗទាំងអារម្មណ៍ស្ដាយបើនាងដើររកតែបន្តិចក៏ឃើញហើយ។
(ក'សុីនអើយក'សុីនមិនគួរសោះ) នាងនិយាយក្នុងចិត្តដោយដកដង្ហើមធំ។
/ក្រាក/
«...» គ្រាន់តែបើកទ្វារភ្លាមគេក៏នឹកឃើញថាលើខ្លួនមានខោអាវមនុស្សស្រីទើបប្រញាប់បិទវិញតែត្រូវយុជីទប់ជាប់មិនឪ្យបិទ។
«ឯងជានរណា?»
«...» គេមិននិយាយអ្វីទាំងអស់នៅតែព្យាយាមទាញទ្វារបិទ។
«យើងសួរថាឯងជានរណា? ម៉េចក៏មកនៅផ្ទះបងសុីនបែបនេះ?»
(ហេតុអ្វីស្រីម្នាក់នេះកម្លាំងខ្លាំងម្លេះ?) ជុងហាវនិយាយក្នុងចិត្តទាំងអារម្មណ៍អៀនផងស្លន់ផងធ្វើអីមិនត្រូវក្នុងចិត្តគេពេលនេះមានតែពាក្យថាបិទទ្វាៗៗ។
/ឌឹប/
«អូយ!!»
«ជុងហាវ!!» លីនស៊ាននិងលីនស៊ានបន្លឺឡើងដំណាលគ្នាខណ:ដែលជុងហាវត្រូវនាងក្រមុំទាត់មួយជើងធ្វើឪ្យនាយកម្លោះត្រូវដួលផ្ងារក្រោយទាំងត្រឡប់ត្រឡិន។
«ឯងចង់ងាប់ហើយមែនទេ? ចុះឯណាបងស....» យុនជីបន្ទាប់ពីទាត់ជុងហាវមួយជើងហើយក៏ដើរចូលមកខាងក្នុងទាំងស្រែកឡូឡាតែពេលក្រឡេកឃើញថាយីសុីននៅទីនេះនាងក៏ស្ងាត់ហើយក៏រត់ទៅក្បែរនាងតូចយីសុីនយ៉ាងលឿន។
«បងមិនអីទេហេស៎» យុនជីសួរទាំងបារម្ភ​ហើយក៏រេភ្នែកសម្លឹងលីនស៊ាននិងជុងហាវ។
«បងមិនអីទេ»
«ចុះខ្ទើយពីនាក់នេះមកពីណា?​ ម៉េចក៏មកនៅផ្ទះបងវិញ?»
«នែ៎! អ្នកនាងនិយាយស្រួលបួលតិចខ្ញុំប្រុសមិនមែនខ្ទើយ» ជុងហាវក្រោកឡើងឈរអស់កម្ពស់ហើយក៏និយាយតវ៉ាទាំងមិនសុខចិត្ត។
«ប្រុសឯណាស្លៀករ៉ូបបែបនេះ?»
«គឺថា....»
«ពួកឯងមកទីនេះក្នុងបំណងអី?» គេនិយាយមិនទាន់ចប់ផងនាងក៏និយាយកាត់។
«ខ្ញុំមកទីនេះព្រោះ....»
«អ្ហឹកៗ!» យីសុីនបញ្ចេញសម្លេងខ្សឹកខ្សួលឡើងមកកាត់សម្ដីដែលជុងហាវនិយាយ
«បងកើតអី? ពួកវាធ្វើបាបបងហេស៎?»
«ពួកវាចង់ចាប់ជំរិតបង អ្ហឹកៗ ជាពិសេសអាមួយនេះ! ឯងដាក់វាទៅដាក់ឪ្យរាបនៅនឹង​ឥដ្ឋ​ហាស៎» យីសុីននិយាយបញ្ជោះយុនជីទាំងចង្អុលទៅកាន់លីនស៊ាន។
«យីសុីននេះអូន.....»
«ឯង....» យុនជីជឿស្លុងសម្លក់ទៅកាន់លីនស៊ានដូចសត្រូវតាំងពីជាតិណាមកចឹង។
«ណែ៎! ខ្ញុំ...ខ្ញុំ​អត់ទេ​នាង...»
/ឌឹប/
«អូយ!!»
«លោកប្រុស!!» មិនចាំយូនាងតូចយុនជីស្ទុះយ៉ាងលឿនដូចស្វាហក់ទៅទាត់លីនស៊ានមួយជើងធ្វើឪ្យនាយកម្លោះត្រូវដួលទាំងជំហរនាងមាឌតូចមែនតែកម្លាំងក៏មិនធម្មតាសាហាវជាប្រុសទៀត។
«លែង!!» ជុងហាវឃើញហើយក៏ប្រញាប់រត់ទៅចាប់ចង្កេះស្រីស្រស់ជាប់ពេលដែលនាងបម្រុងនឹងទៅដាល់លីនស៊ានថែមទៀត។
«មិនលែង»
«យើងប្រាប់ថាឪ្យលែង!!» នាងព្យាយាមរើខ្លាំងៗដល់ថ្នាក់គេគេចាប់ស្ទើមិនជាប់។
«បើចង់ឪ្យលែងទាល់តែនាងទប់វាយអ្នកប្រុសខ្ញុំ»
«មិនលែងហេស៎...ល្អ»
/ឌឹប/ឌឹប/
«អូយ​យូយ!!» ជុងហាវស្រែកឡើងដោយការឈឺចាប់ពេលត្រូវនាងក្រមុំដាក់គេពីកែងធ្វើឪ្យគេត្រូវលែងនាងជាដាច់ខាត។
«ឪ្យសមមុខ!» នាងនិយាយឡើងទាំងសមចិត្តពេលឃើញសភាពអ្នកទាំងពីដេកនៅលើឥដ្ឋទាំងពីនាក់ដោយស្នាដៃនាង។ តាមពិតទៅយីសុីននិងនាងស្គាល់គ្នាតាំងពីយីសុីនមកនៅទីនេះដំបូងមកម្លេះ ស្គាល់ហើយក៏រាប់អានគ្នាដូចជាបងហើយនិងប្អូនយុនជីតែងតែមកលេងយីសុីនស្ទើរាល់ថ្ងៃ​ ហើយក៏បាននិយាយរឿងខ្លួនប្រាប់យីសុីនច្រើនដែរ។
«ឆាប់ចេញទៅបើមិនចង់ត្រូវធ្ងន់ជាងនេះ!!»
«ឪ្យខ្ញុំ​ទៅណាបើប្រពន្ធខ្ញុំនៅទីនេះ?» លីនស៊ាននិយាយដោយព្យាយមងើបឡើងទាំងដែលក្បាលនៅងឺងនៅដោយព្រោះត្រូវមួយជើងអម្បាញ់មិញ។
«ប្រពន្ធ?» យុនជីងាកមើលមុខយីសុីន។
«កុំជឿគេ​ គេកុហក»
«ហេតុអ្វីអូននៅតែបែបនេះយីសុីន?»
«ខ្ញុំ....»
«អូនបែជាដើរកុហកប្រាស់អ្នកគ្រប់គ្នាថាបងស្លាប់ទាំងដែលបងនៅរស់ឪ្យជ្រងោៗបងខំតាមរកអូនស្ទើឆ្កួតអូនដឹងទេ»
«នរណាឪ្យលោកតាមរកខ្ញុំ?»
«អូនទទួលស្គាល់ហើយហេស៎ថាបងជាប្ដី?»
«...» នាងស្ងាត់ភ្នែកក្រឡេបក្រឡាប់មិនដឹងថាគួរនិយាយបែបណាទៀត។
«ចឹងមានន័យថា...កន្លងមកបងកុហកខ្ញុំ?» យុនជីសួរទៅកាន់យីសុីនដោយកែវភ្នែកចង់ដឹងចម្លើយ។
«បង...បងមិនចង់កុហកឯងទេយុនជី អ្ហឹក! តែមកពីបង...» យីសុីនយកដៃទាំងពីទៅចាប់ដៃយុនជីតែត្រូវនាងគ្រលាស់ចេញ។
«អរ...បងនិយាយថាមិនចង់តែបងបានធ្វើវារួចហើយ បងក្បត់ទំនុកចិត្តខ្ញុំទាំងដែលខ្ញុំ​ប្រាប់រឿងគ្របយ៉ាងរបស់ខ្ញុំឪ្យបងដឹង តែបងវិញ...ហុឺស!» យុនជីនិយាយហើយក៏ដើរចេញដោយក្ដីអស់សង្ឃឹមមិននឹកស្មានថាអ្នកដែលនាងគិតថាស្មោះត្រង់បែក្លាយទៅជាអ្នកពូកែភូតកុហកទៅវិញ.....
«យុនជីនស្ដាប់បងនិយាយសិន»
«មិនបាច់ឃាត់ទេអ្នកនាងឪ្យទៅៗ​ ទៅឪ្យផុតទៅ» ជុងហាវ
/ឌឹប/
«អូយ!» ទៀត?
ជុងហាវត្រូវមួយដៃរបស់នាងតូចយុនជីរហូតបែកមាត់ចេញឈាមរឹមៗ។
«អាខ្ទើយមាត់ដាច»
«ខ្ញុំ​មិនមែនខ្ទើយ»
«មិនបាច់ព្យាយាមកុហកទេ»
«ខ្ញុំ​មិនបាន...»
«បិទមាត់»
«ហើយក្រែងថាចេញ មិនចេញឥឡូវទៅ»
«យើងចេញឥឡូវហើយមិនបាច់ឯងដេញ»
«ទៅៗលោកប្រុសជួយយកអង្កឪ្យខ្ញុំបន្តិចខ្ញុំបាចដេញចង្រៃ»
«ឯង...»
«នែ៎! កុំគិតចង់វាយខ្ញុំទៀតឪ្យសោះ» នាងបម្រុងនឹងលោកដៃវាយគេទៀទតែសំណាងជុងហាវរហ័សជាងទើបចាប់ដៃនាងជាប់ហើយក៏ក្រសោបឱបរាងកាយនាងជាក់។
«លែងយើង»
«មិនលែងបើចង់ឪ្យលែងទាល់តែឈប់វាយខ្ញុំ» លើងនេះគេឱបនាងយ៉ាងជាប់រហូតនាងរើលែងរួច។
«....»
«អេ...នែ៎! ខ្ញុំ​មិនឪ្យកុំបានចិត្តពេក»
«ជុងហាវ! ឯងលែងនាងទៅ» លីនស៊ាននិយាយឡើង។
«អ្ហឹ...ប៉ុន្តែនាង....»
«...» គេប្រើក្រសែភ្នែកយ៉ាងកំហិតសម្លឹងទៅកាន់ជុងហាវ។
«ក៏បាន!» គេព្រមលែងនាងទាំងចិត្តមិនចង់។
«អាឆ្កួត»
«អេ...នាង...» នាងនិយាយហើយបម្រុងនឹងដើរចេញ។
«យុនជីឈប់សិន» យីសុីន
«...» នាងឈប់ដោយបែខ្នងដាក់។
«ឯងពិតជាមិនអាចលើកលែងទើសឪ្យបងមែនហេស៎?»
«....»
«ឯងចង់ផ្ដាចទំនាក់ទំនងជាមួយបងឬ?»
«....»
«ឪ្យបងធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបឯងព្រមដូចដើមវិញ?»
«....»
«យុនជី....»
«....» នាងងាកមុខមករកយីសុីនវិញដោយទឹកមុខរាបស្មើធ្វើឪ្យយីសុីនចាប់ផ្ដើមបុកពោះ។
«នរណាថា?» ទឹកមុខដែលរាបស្មើក៏ប្រែទៅជាស្រស់មួយរំពេច
«នេះឯងលេងអីនឹង?» នាងតូចស្រាប់តែធូទ្រូងខ្សាក
«ខ្ញុំ​ធ្វើលេងនឹងណា» នាងតូចយុនជីនិយាយដោយចាប់ដៃយីសុីន។
«យុនជី....»
«ខ្ញុំ​គ្មានខឹងអ្វីទេបានឃើញបងជួបជុំគ្រួសារវិញខ្ញុំសប្បាយចិត្តហើយ»
«ឯងធ្វើឪ្យបងភ័យហើយដឹងទេ?»
«ហីយ៉ា! សុំទោស»
«ឯងហត់ហើយអង្គុយលេងសិនទៅ»
«....»​ យុនជីងក់ក្បាលព្រមអង្គុយ ចំណែកជុងហាវក៏មកអង្គុយក្បែរយីសុីនធ្វើឪ្យលីនស៊ានឃើញហើយក៏​និយាយឡើង....
«អ្ហេម! ជុងហាវ»
«មានអីមែនចៅហ្វាយ?»
«អង្គុយខុសកន្លែងហើយ»
«អ្ហាក៎? ខ្ញុំ​អង្គុយត្រូវហើយតើ»
«តែយើងថាខុស»
«ទេ....ខុសត្រង់ណា?»
«ឯងល្ងង់មែនឬធ្វើល្ងង?» លីនស៊ាននិយាយដោយដាក់គូតអង្គុយលើសាឡុងមួយក្បែរនោះហើយយកដៃច្រតក្បាល។
«អរ....ចៅហ្វាយចង់ឪ្យខ្ញុំអង្គុយលើក្បាលមែន?»
«គឺ....»
«ខ្ញុំថាដូចមិនសមទេ»
«នែ៎...»
«តែបើចៅហ្វាយបញ្ជាហើយក៏បាន» និយាយហើយក៏ងើបឡើង។
«ជុងហាវ!!!» លីនស៊ានស្រែកគំហកខ្លាំងៗរហូតស្ទើភ្លាតសម្លេង។
«ចាំបាច់ហៅឈ្មោះខ្ញុំឮម្លេះ ខ្លាចភ្លេចមែន?»
«ឯង...» លីនស៊ានលើកដៃចង្អុលមុខជុងហាវទាំងសង្គ្រឺតធ្មេញខឹងស្ទើដាច់សសៃរឈាមបម្រុងនឹងនិយាយបន្តទៀត។
«ចៅហ្វាយកុំខឹងខ្លាំងពេកតិចដាច់សសៃឈាមខួរក្បាកងាប់តាំងពីក្មេងទៅ»
«ប្រាក់ខែ​ ខែនេះមិនបាច់យក»
«ពាក្យខ្ញុំនិយាយមិញសុំដកវិញទាំងអស់»
«ហួសពេលហើយ»
«សុំទោសចៅហ្វាយឪ្យខ្ញុំ​ធ្វើអីក៏បានដែរឪ្យតែកុំកាត់ប្រាក់ខែ»
«ចេញ»
«ទៅហើយៗ» និយាយហើយក៏ដើរចេញសម្ដៅទៅចង្ក្រានបាយចំណែកលីនស៊ានក៏ងើបមកអង្គុយក្បែរយីសុីនតែនាងខិតចេញ។
«ហេតុអីបានជាបងរត់ចេញពី....»
«គាត់ឈ្មោះលីនស៊ាន»
«ជុងហាវ!!»
«សុំទោស!» ជុងហាវស្រាប់តែអើតក្បាលមកស្រែកប្រាប់យុនជីព្រោះឃើញនាងគាំងមិនស្គាល់ឈ្មោះលីនស៊ានធ្វើឪ្យលីនស៊ានងាកសម្លក់គេឃើញហើយក៏លិបក្បាលទៅវិញបាត់។
«ម៉េចក៏លោកទុកបងស្រីចោលបែបនេះ?»
«ខ្ញុំ​មិនបាន​ទុកចោ​ល ខ្ញុំ​តាមរកនាងគ្រប់ទីកន្លែងនាងទេដែលព្យាយាមគេចពីខ្ញុំ» គេនិយាយដោយសម្លឹងទៅមើលនាងតូចយីសុីនតែនាងមិនហ៊ានប្រឈមកែវភ្នែកជាមួយគេទេបានត្រឹមឱនមុខចុះ។
«បើឯងមិនមកពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតខ្ញុំទេ ខ្ញុំក៏មិនដល់ថ្នាក់ត្រូវរត់មកវេទនាបែបនេះដែរ​ អ្ហឹកៗ» នាងងើបចេញពីសាឡុងដោយកែវភ្នែករលីងរលោងសម្លឹងទៅកាន់គេ។
«....» គេស្ងាត់
«ហេតុ​អី? ហេតុអីទេវតាឪ្យខ្ញុំស្គាល់ឯង អ្ហឹកៗ»
«បង....»
«ពួកបងដោះស្រាយគ្នាសិនទៅ» ដោយឃើញថាស្ថានភាពតានតឹងពេកនាងក៏សម្រេចចិត្តដកខ្លួនចេញហើយដើរចេញទៅខាងក្រៅវិញ។
«ខ្ញុំ​សូមអង្វរ អ្ហឹកៗ លោកចេញពីជីវិតខ្ញុំទៅ​ ឈប់រំខានខ្ញុំ​ទៀត​បានទេ?»
«គ្មានផ្លូវ» ឮពាក្យនេះហើយគេចាប់ផ្ដើមប្ដូរទឹកមុខភ្លាមៗ។
«ហេតុអ្វីថាគ្មានផ្លូវ? ផ្លូវមានច្រើនណាស់តែឯងមិនព្រមដើរ»
«មែនហើយផ្លូវមានច្រើនណាស់​ តែបើបងជ្រើសយកដើរផ្លូវណាហើយគឺបងដើរតែផ្លូវមួយនោះអស់មួយជីវិត»
«តែផ្លូវមួយនេះវាពិបាកដើរណាស់»
«បើផ្លូវវាពិបាកដើរជិះឡានទៅ» ជុងហាវអើតក្បាលមកម្ដងទៀតគេនៅពួននៅក្បែរជញ្ជាំងចាំលួចស្ដាប់នឹងឯងគ្មានទៅណាទេ។
«ជុងហាវ!!» លីនស៊ានស្រែកគំហកខ្លាំងៗម្ដងទៀតទាំងក្ដៅស្លឹកត្រចៀកងឺង។
«សុំទោសចៅហ្វាយ» គេបម្រុងនឹងលិបក្បាលទៅវិញតែ...
«មកនេះ»
«ខ្ញុំ​ហ៎?»
«នៅទីនេះមាននរណាទៀត?»
«អរ...» ជុងហាវដើរយឺតៗមកក្បែរលីនស៊ាន។
«ឆាប់ចេញទៅក្រៅឥឡូវនេះ»
«អត់ទេ...ខ្ញុំអត់ទៅទេ» គេមិនហ៊ានទៅព្រោះលើខ្លួនស្លៀករ៉ូបម៉្យាងខ្លាចជួបស្រីកម្លាំងប្រុសនោះ​ ខ្លាចនាងវាយទៀតព្រោះគេមាត់ដាចស្រាប់ផង។
«ឯង​ត្រូវតែ​ទៅ!​ ហើយកុំភ្លេចទៅរីសតយកសម្លៀកបំពាក់យើងមកទីនេះផង»
«អត់ទៅទេខ្មាស់គេណាស់» គេប្រកែកដាច់ខាត
«ប៉ុណ្នឹងឯងខ្មាស់គេ?»
«បើចឹងលោកប្រុសទៅជំនួសខ្ញុំទៅ»
«.....»
«ណ៎! ខ្មាស់ដូចតែគ្នាសោះធ្វើឯងអីណា»
«ឯង​សុខចិត្ត​ទៅ​ឬក៏ចង់អត់ប្រាក់ខែ?»
«អីយ៉ា!! តិចកាត់ប្រាក់ខែៗ ចេះចុះបើខ្ញុំទៅលោកប្រុសដំឡើងប្រាក់ខែឪ្យតិចមកបានទៅ»
«ហេតុអ្វីត្រូវដំឡើង?»
«ដំឡើងឪ្យតិចមកណា»
«ក៏បាន!»
«ម៉ាន?» ជុងហាវនៅចាំស្ដាប់ទាំងអរព្រួចគិតថាចៅហ្វាយដំឡើយឪ្យច្រើនហើយមើលទៅ។
«១០$»
«ងាប់»​ទឹកមុខដែលរីករាយក៏ធ្លាក់មួយរំពេច។
«បានប៉ុណ្នឹងហើយចង់ម៉េចទៀត?​»
«តិចពេកអត់សមតម្លៃដែលខ្ញុំលះបង»
«គ្រាន់បើជាងកាត់ប្រាក់ខែតើហី?»
«ក៏បាន! ទៅក៏ទៅ!​ កូនម៉ាហ្វៀទាំងមូលតែ​ឡើងគំរឹះ» និយាយហើយក៏ដើរទៅទាំងរអូរតិចៗ។
«អូនចង់ទៅណា?» កំពុងខាំគ្នាជាមួយកូនចៅសុខៗក៏ក្រឡេកទៅឃើញយីសុីនដើរចេញសម្ដៅទៅបន្ទប់។
«ខ្ញុំត្រូវការសម្រាកលោកកុំមករំខានខ្ញុំអី»
«បងទៅដែរ»
«ខ្ញុំ​ប្រាប់ហើយថាកុំ....»
«បងមិនរំខានអូនទេគ្រាន់តែចង់គេងក្បែរអូនប៉ុណ្ណោះ»
«ខ្ញុំ​លែងចង់សម្រាកហើយ»
«ចឹងចង់ទៅណាវិញ»
«ទៅកន្លែងណាដែលមិនមានឯង»
«ចឹងចូលរួមសោកស្ដាយផងព្រោះថាបើមានវត្តមានអូននៅទីណាបងក៏ត្រូវនៅទីនោះដែរ»
«តើខ្ញុំត្រូវស្លាប់មែនទេទើបអាចគេចផុតពីឯងបាន?»
«បងម៉េចនឹងអាចបណ្ដោយឪ្យអូនស្លាប់ងាយនោះម្ចាស់ចិត្ត​បង?»
«ឯងឆ្កួតហើយ អ្ហឹកៗ» យីសុីននិយាយទាំងញ័រមាត់ទទ្រើក។
«បងសុខចិត្តធ្វើមនុស្សឆ្កួតឪ្យតែបានអូនមកនៅក្បែរ»
«ចេញទៅ!!» នាងស្រែកគំហកខ្លាំងស្ទើភ្លាតសម្លេង។
«មានហេតុផលអីដែលបងត្រូវចេញបើប្រពន្ធបងនៅទីនេះ»
«ព្រោះនេះជាផ្ទះយើង»
«ផ្ទះអូនក៏ដូចជាផ្ទះបងព្រោះយើងជាប្ដីប្រពន្ធ»
«កុំមកហៅខ្ញុំបែបនេះ ព្រោះខ្ញុំមិនទាន់រៀបការ»
«ចុះទារកក្នុងពោះអូន? មិនបងជាអ្នក....»
«បិទមាត់របស់ឯងទៅ»
«បងមិនបិទ​ ព្រោះវាជាការពិត»
«ទារកនេះគេកើតចេញពីការបង្ខិតបង្ខំប៉ុណ្ណោះ»
«មិនមែន! គេកើតចេញពីក្ដីស្រឡាញ់រវាងពួកយើងទាំងពីរទៅវិញទេ»
«....»​ នាងស្ងាត់
«យ៉ាងម៉េច? បងនិយាយត្រូវ?»​
«ចេញពីផ្ទះខ្ញុំឥឡូវនេះ»
«ឪ្យបងប្រាប់ប៉ុន្មានដងទៀតថាបងមិនចេញ»
«ល្អ! បើឯងមិនចេញទុកឪ្យខ្ញុំអ្នកចេញ អ្ហាយ៎!!»
«នៅក្នុងនេះហើយ» គេចាប់លើកកាយតូចបីឡើងហើយក៏និយាយ។
«លែង! យើងមិននៅជាមួយឯងទេ»
«មិនចង់ក៏ត្រូវតែចង់» គេបីនាងដើរមកខាងក្នុងបន្ទប់ហើយដាក់រាងកាយនាងឪ្យដេកលើពូកថ្នមៗរួចក៏ឡើងទៅដេកក្រសោបរាងកាយនាងពីក្រោយ។
«ហេតុអ្វី​មុខក្រាស់យ៉ាងនេះ?»
«បើមុខបងមិនក្រាស់ម៉េចនឹងបានអូនទៅ?»
«....»​
«ហេតុអ្វីស្ងាត់និយាយតទៅ»
«ខ្ញុំ​អស់​លទ្ធភាព​និយាយជាមួយឯងហើយ អ្ហាស៎! ឯងធ្វើអីនឹង?» នៅមិនសុខគេក៏លូកដៃចូលក្នុងអាវនាងច្របាវ់ដើមទ្រូងនាងខ្លាំងៗរហូតធ្វើឪ្យនាងតូចត្រូវធ្លោយសម្លេងគួរឪ្យអាម៉ាស់ចេញមកដោយទប់មិនជាប់
«ខានប៉ះយូដូចជាធំជាមុន»
«ធំស្អីឯងដកដៃចេញទៅ​ កុំមកធ្វើឆ្កួតៗបែបនេះដាក់ខ្ញុំ»
«អូនដឹងស្រាប់ហើយតើហី? អូនមិនអាចឃាត់បងបានទេ»
«និយាយឪ្យចេះស្ដាប់គ្នាខ្លះបានទេ?»
«ចង់បៅ»
«ឯងកាន់តែឡប់មែនទែនហើយចេញទៅ....»
/ខ្វោក/