សិស្ស​ប្រុស 🔞 (ចប់)

ភាគទី ២៦

សិស្ស​ប្រុស​
ភាគទី ២៦

«ឯងចង់ធ្វើស្អីនឹង? នេះខ្ញុំកំពុងមាន....នែ៎! អ្ហឹ!» រ៉ូបដ៏ស្រស់ស្អាតត្រូវក្លាយជាកម្ទេចក្រណាត់មួយរំពេចដោយស្នាដៃប្រុសទំនើងបង្ហាញឪ្យឃើញរាងកាយអាក្រាតរបស់នាងពេញៗភ្នែករបស់គេ តែលើកនេះពោះនាងរាងប៉ោងព្រោះនាងកំពុងមានផ្ទៃពោះ តែទោះយ៉ាងណារាងកាយនាងនៅតែទាក់ទាញចំពោះភ្នែកប្រុសព្រានដូចគេ។ ​នាយកម្លោះឱនត្របាក់ដើមទ្រូងនាង ខាំផងទាញផងដូចស្រេកឃ្លានតាំងពីជាតិណាមក។
«រាងកាយអូននៅតែទាក់ទាញ​ មែនអត់កូនប៉ា? ជុប!» គេងើបក្បាលឡើងនិយាយហើយក៏ឱនថើបពោះនាងមួយខ្សឺត។
«ទាក់ទាញឪឯងស្អីចេញទៅ»
«អូយចុកខ្លាំងណាស់» គេនិយាយទៅកាន់នាងបែបឌឺៗចង់ឪ្យនាងខឹងព្រោះខឹងបែបនេះគួរឪ្យស្រឡាញ់។
«ឯង....»
«អូនព្រមឪ្យបងប៉ះពាល់តាមសម្រួល ឬចង់ឪ្យបងធ្វើអីលើសនឹង?» តាមពិតគេមិនហ៊ានធ្វើអីលើនាងក្រៅពីការប៉ះពាល់ទេ​ ព្រោះគេក៏បារម្ភ​ពីកូនទោះគេល្មោភនឹងតណ្ហាយ៉ាងណាក៏មិនដល់ថ្នាក់ចាប់នាងរំលោភទាំងដែលនាងមានកូនរបស់គេទេ។
«គម្រក់!» នាងធ្វើអីគេមិនបាន បានត្រឹមដេកស្ងៀមមួយកន្លែងព្រមឪ្យគេស្ទាបអង្អែលច្របាច់សព្វសាច់ នាងសុខចិត្តឪ្យគេប៉ះពាល់កុំឪ្យតែគេធ្វើអីលើសនឹង​ គេនេះទុកចិត្តមិនបានទេតែបានដាក់ចូលហើយដឹងតែទប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងលែងជាប់ហើយ។
«តិចៗបានទេ អ្ហឹ...អ្ហឹម!» លីនស៊ាននៅដេកពីក្រោយនាងដដែលនាយកម្លោះទម្លាក់បបូមាត់បឺតមាត់នាងតូចថ្នមៗដោយការគ្រឺតខ្ញាញ់ចំណែកដៃម្ខាងច្របាច់ដើមទ្រូងធំហួសមាឌរបស់នាងខ្លាំង​ៗ ឯដៃម្ខាងទៀតឈ្លីអង្អែលនៅតំបន់ហាមឃាត់នាងដោយឆ្លៀតរុញម្រាមដៃវែងៗដូចបន្លារបស់គេចូលទៅក្នុងល្អាងស្នេហ៍ដ៏សែនជ្រៅរបស់នាងហើយកម្រើកស៊កដកចូលដកចេញតិចៗ។
«អ្ហឹ...អ្ហាស៎ៗ! ក្រែងឯងថាមិនធ្វើ....អ្ហាស៎!» គ្រាន់តែគេព្រមគេព្រមដោះលែងបបូមាត់តូចឪ្យមានសេរីភាពភ្លាមនាងក៏និយាយភ្លែត។
«ប្រើតែដៃតើ សឺត!» លីនស៊ានខាំបបូមាត់ខ្លួនឯងដោយក្ដីស្រៀវស្រើបអារបស់គេដែលនៅខាងក្រោមបះឆ្កឺតវាកាន់តែរីកមាឌធំទៅៗរហូតធ្វើឪ្យគេស្ទើទប់ខ្លួនឯងលែងជាប់ទៅហើយ បើនាងគ្មានផ្ទៃពោះ​ទេម្លេះគេចាប់នាងអុកឪ្យសមចិត្ត​ អុកឪ្យនាងសន្លប់ក្រោមទ្រូងគេ អុកឪ្យនាងដឹងថាអារម្មណ៍គេពេលនេះវាកំពុងពុះកញ្ជ្រោលកម្រិតណាក្នុងខ្លួនគេពេលនេះវាកំពុងក្ដៅ​ កម្ដៅរាប់ពាន់អង្សាតែគេមិនអាចធ្វើអីបានបានត្រឹមស្ទាប់អង្អែលរាងកាយនាង.....
«អ្ហឹ...បានហើយ អ្ហាស៎» មិនបានប៉ុន្មាននាងក៏ដល់គោលដៅដោយម្រាមដៃរបស់គេ​ នាយកម្លោះដកម្រាមដៃចេញពីខ្លួននាងយឺតហើយក៏ដាក់ភ្នែកសម្លឹងទៅរបស់នាងដែលសើមជោគសើមទាំងពូកទៀត​ គេឃើញហើយលេបទឹកមាត់ក្អឹក។
«ឯងរោគចិត្តមែនទែនហើយ» នាងស្រែកឡើងពេលឃើញគេយកដៃដែលសើមដោយរបស់នាងយកទៅលិតដោយគ្មានភាពខ្ពើមរអើមសូម្បីបន្តិច។
«កុំធ្វើមុខបែបនេះបានទេអូនសម្លាញ់ ពេលអូនធ្វើចឹងទៅមិនគួរឪ្យស្រឡាញ់សោះ»
«....» នាងឈប់និយាយជាមួយគេងាកមុខចេញព្រោះមិនចង់ឃើញសកម្មភាពគួរឪ្យស្អប់របស់គេ។
«អ្ហាស៎! ឯងធ្វើស្អីទៀតហើយ អ្ហាស៎!»
«របស់អូនសើមខ្លាំងណាស់ចង់ឪ្យបងជួយសម្អាតទេ?»
«យើងមិនត្រូវការ....អ្ហាស៎! អ្ហឹ!» យីសុីនស្រែកឡើងដោយក្ដីស្រៀវស្រើបវេទនាពិបាកពណ៌នាពេលគេឱនលិតគ្រលាស់អណ្ដាតនៅចំណុចពិសេសនាងរហូតដល់វាស្ងួត។
«គ្មានកេរ្តិ៍​ខ្មាស» បន្ទាប់ពីគេបញ្ឈប់សកម្មភាពនាងក៏ស្រែកជេគេដោយក្ដីខ្មាសអៀន។
«ទ្រាំលែងបានហើយវើយ» ពេលនេះគេទប់លែងជាប់ហើយ គេកាន់តែបបោសអង្អែលរាងកាយនាងអាមួយក្នុងខោនោះវាក៏កាន់តែរីកមាឌកាន់តែធំរហូតស្ទើផ្ទុះទៅហើយ​ វាទាមទាដាច់ខាតត្រូវតែចូលទៅសំងំក្នុងរាងកាយនាង។
«បើចឹងមានតែ....អូននៅទីនេះហើយដាច់ខាតហាមចេញពីបន្ទប់នេះឪ្យសោះ»
«ហេតុអ្វី​យើងត្រូវធ្វើតាមឯង?»
«យីសុីន...»
«.....»
«ឬមួយអូនចង់ឪ្យបងដាក់ខ្នោះ?»
«ឯងហ៊ាន?»
«ថីមិនហ៊ាន?»
/ក្រិក/
«អ្ហឹ! នេះឯងយកខ្នោះមកពីណា» នាងភ្ញាក់ព្រឺតស្រែកសួរគេដោយព្យាយាមដោះខ្នោះចេញពីដៃពេលគេយកខ្នោះពីណាមិនដឹងទេកិបដៃនាងជាប់នឹងក្បាលគ្រែ។
«ជុងហាវឪ្យ»
«ឯង...នែ៎...លែងយើងសិន​ អ្ហឹកៗ លីនស៊ានលែងយើង» គេនិយាយហើយក៏ដើរចូលទៅបន្ទប់ទឹកបាត់ទុកឪ្យនាងតូចយីសុីនស្រែកហៅគេទាំងយំរហេមរហាម។
គ្រាន់តែចូលមកដល់បន្ទប់ទឹកភ្លាមគេដោះរ៉ូបនិងស្រាតខោក្នុងចេញពីលើខ្លួនគ្រវាត់ទៅម្ខាងហើយក៏រត់ទៅបើកទឹកដាក់ចូលអាងរួចក៏ចូលទៅក្នុងអាងទឹកនោះ។
«អ្ហឹ....សឺត៎!» គួរឪ្យអាណិតណាស់មិននឹកស្មានថាគេជាកូននៃត្រកូលម៉ាហ្វៀទាំងមូលតែបែជាត្រូវមកសម្រេចកាមដោយខ្លួនឯងបែបនេះទៅវិញ។ នាយកម្លោះប្រើដៃត្រសាប់របស់ខ្លួនឯងចុះឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត​ធ្វើបែបនេះច្រើនលើកច្រើនសារទាំងបិទភ្នែកនឹកស្រមៃដល់មុខមាត់និងរាងកាយនាង ស្រមៃរូបភាពដែលគេកំពុងមានសិចជាមួយនាងស្រមៃគ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងនាងទាំងខាំមាត់ខ្លួនឯងយ៉ាងសិចសុី។
ក្រឡេកមកមើលជុងហាវវិញ។ នាយកម្លោះនៅស្ទាក់ស្ទើមិនទាន់ហ៊ានទៅទេ​ ឯយុនជីក៏មិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយដែរគឺនៅអង្គុយលើបង់មុខផ្ទះនេះឯងពេលឃើញជុងហាវដើរទៅវិញទៅមកចង់ចេញតិចអត់តិចធ្វើឪ្យនាងទ្រាំឃើញមិនបានក៏ងើបចេញពីបងដើរសម្ដៅទៅរកគេ។
«ណែ៎!» នាងស្រែកគំហកខ្លាំងៗ
«អួយ!»
«អួយស្អី? យើងវាយឯងតាំងពីហ្កាល? »
«ភ្ញាក់! នាងចេញមកយូហើយនៅមិនទាន់ទៅទៀត?»
«យើងនៅនឹងតើវាយ៉ាងម៉េច?»
«មានម៉េចនៅៗទៅ» ចង់រករឿងតទៀតដែរតែខ្លាចនាងដាល់។
«ហើយឯងចង់ទៅណា?​ ឃើញដើរចុះដើរឡើង»
«ខ្ញុំ​ទៅណាមិនទាក់ទងនឹងនាង»
«សួរធម្មតាសោះចាំបាច់សម្ដីខ្លាំង?»
«មកពីនាងខ្លាំងដាក់ខ្ញុំមុន នេះខ្ញុំមិនទាន់ទារសំណង​ដែលនាងវាយខ្ញុំអម្បាញ់មិញផង»
«ស្អី? ចង់ទារសំណង?»
«នឹងហើយ»
«ខ្ញុំ​គ្មានលុយទេ មានតែកណ្ដាប់ដៃយកថែមប្រាំដៃទៀតទេ?»
«បើយកមានតែភ្លើ! តែថា......» ជុងហាវស្រាប់តែនឹកឃើញអ្វីម៉្យាងទើបនាយកម្លោះងាកសម្លឹងមើលមុខនាងតូចដោយញញឹមចេញធ្មេញសស្ញាច។
«ឯងកំពុងគិតអី? នែ៎! អត់មានចង់វាយយើងវិញទេណា....»
«សុភាពបុរសដូចខ្ញុំ​មិនវាយស្រីទេ»
«ប្រាកដ?»
«100%»
«កុំភ្លេចពាក្យដែលខ្លួនឯងនិយាយណា៎!»
«ពាក្យដែលខ្ញុំនិយាយហើយខ្ញុំមិនលេបវិញទេ»
«ល្អ! ចឹងឯងឪ្យខ្ញុំធ្វើអី?»
«គឺ.....»
«.....» យុនជីនៅស្ងៀមចាំស្ដាប់ថាគេចង់និយាយពីអី.....។
«រួចហើយ! តែប៉ុណ្នេះគេមើលឯងលែងដឹងថាប្រុសហើយ» តាមពិតអ្វីដែលគេចង់ឪ្យនាងជួយគឺទៅរកសម្លៀកបំពាក់មនុស្សប្រុសមកឪ្យគេ តែគ្រប់យ៉ាងវាខុសពីការរំពឹងទុកនាងបែជាត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងសក់ក្លែងក្លាយវែងខ្មៅក្រិបយកមកពាក់ឪ្យគេធ្វើឪ្យនាយកម្លោះជ្រួញចិញ្ចើមបម្រុងទាញសក់ចេញពីក្បាលតែត្រូវនាងចាប់ដៃជាមិនឪ្យទាញចេញ។
«ខ្ញុំ​ឪ្យនាងទៅរកខោអាវមនុស្សប្រុសមិនមែនសក់មនុស្សស្រី»
«ច្រឡំបាត់ហើយនឹង!» នាងនិយាយបែបហឺយៗដូចធម្មតាដោយមិនខ្វល់ថាគេកំពុងខឹងនាងខ្លាំងប៉ុណ្ណា ព្រោះ​នាងចង់ធ្វើបាបគេម៉្យាងនាងគិតថាគេខ្ទើយស្រាប់ចឹងហើយគួរតែសប្យាយចិត្ត។
«នាង!!»
«ហឺយយ៎! ឥឡូវ​ទៅឬអត់? ហើយមិនបាច់ភ័យទេមុខឯងបែបនេះពេលពាក់សក់ទៅដូចស្រីណាស់» វាពិតមែនមុខគេតូចដៃជើងក៏តូចៗចឹងហើយពាក់តែសក់ទៅស្អាតខ្លាំងដល់ថ្នាក់ស្រីៗសុំខ្មាស់។
«ខ្ញុំ​ប្រុសមិនមែនស្រី»
«ហឺស!»
«នាងសើចស្អី?»
«គ្មានទេ!» នាងប្ដូរទឹកមុខមកស្មើវិញ។
«ហីយ៉ា! នាងសើចខ្ញុំ...ហើយខ្ញុំប្រាប់នាងប៉ុន្មានដងទៀតថាខ្ញុំមិនមែន.....»
«ក្រែងលោកប្រញាប់មិនចឹង? ឆាប់ទៅ» នាងនិយាយហើយក៏ដើរចេញ។
«ណែ៎! ខ្ញុំ​ប្រុស​ណា៎​ ខ្ញុំ​ប្រុសមិនមែនខ្ទើយទេនាងយល់ច្រឡំហើយ....» គេដើរពីក្រោយនាងទាំងព្យាយាមបកស្រាយការពិតប្រាប់នាង។
«......» នាងមិនតបនឹងគេនៅតែដើរទៅមុខទៀត។
«ណែ៎! នាងស្ដាប់ខ្ញុំខ្លះបានទេថា....»
«បិទមាត់!»
«ខ្ញុំ​មិនបិទ»
«បើមិនចង់សុីកណ្ដាប់ដៃទេបិទមាត់ឯងទៅ»
«.....» គេយកដៃខ្ទប់មាត់ខ្លួនឯងភ្លាមៗ។
«ឆាប់មកនៅឈរធ្មឹងធ្វើអី?»
«.....» គេព្រមដើរទៅ។
នៅតាមផ្លូវទម្រាំមកដល់រីសតអ្នកទាំងពីរត្រូវជិះទូកឆ្លងទឹកផងដើរផង។
«រីសតនឹងមែន?»
«......» គេងក់ក្បាល
«មាត់ឯងជាប់កាវហើយមែនបានតាំងពីផ្ទះបងសុីនមកដល់ទីនេះមិននិយាយមួយម៉ាត់សោះ?»
«.....» គេអត់និយាយ។
«ឯងចង់សុីកណ្ដាប់ដៃខ្ញុំមែន?»
«ហឺយយយ៎!! មិញឪ្យបិទមាត់ ឥឡូវបិទមាត់ហើយនៅចង់វាយគេទៀត» នាយកម្លោះពេបមាត់ហត់ចិត្តនឹងនាង។
«ហីយ៉ា! ឯងស្ដាប់បង្កាប់ជ្រុលពេកទេដឹង?»
«មកពីនាងនឹងគំរាមខ្ញុំ»
«ងាប់ហើយលោកអើយ!!» ប៉ុណ្នឹងហើយចង់ឪ្យនាងថាគេមិនមែនខ្ទើយទៀត?
«ឯងឆាប់ចូលទៅយករបស់ឯងទៅនឹងអ្ហាលទៅវិញ»
«.....» គេក៏ចូលទៅខាងក្នុងទុកឪ្យយុនជីនៅឈរគ្រវីក្បាលហួសចិត្ត។
«មកហើយ» មួយសន្ទុះគេក៏ចេញមកវិញដោយឈុតនៅលើខ្លួនគេត្រូវបានប្ដូរក្នុងដៃកាន់វ៉ាលីសសម្លៀកបំពាក់។
«រាងឡើងដូចកញ្ចាញ់ចេក»
«នាង.....»
«ហើយម៉េច?»
«គ្មានអីទេឆាប់ទៅ»
«ស្មានថាខ្លាំង».
«ជុងហាវឯណាបងស៊ាន?»
«អ្នក....អ្នកនាងមុីសុីង!»
«ក្រែងឯងនឹងគាត់នៅទីនេះម៉េចក៏យើងមករកតាំងពីព្រឹកមិនឃើញ?»
«គាត់.....» នាយកម្លោះលេបទឹកមាត់ក្អឹកទាំងភ័យព្រោះមិនដឹងឆ្លើយយ៉ាងម៉េច។
«យើងសួរថាបងស៊ានទៅណា?» មុីសុីងស្រែកគំហកសួរធ្វើឪ្យជុងហាវកាន់តែភ័យលើសដើមរហូតបែកញើសថ្ងាស់ទៅហើយព្រោះមិនដឹងកុហកម៉េចឪ្យវាសម។
«លោកប្រុសស៊ានគាត់ជាប់រៀនគួរបន្ថែមព្រោះជិតប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យហើយចឹងគាត់ត្រូវតែប្រឹងរៀន​កុំឪ្យដូចមនុស្សមួយចំនួនរឿងរៀនមិនប្រឹងទេប្រឹងទាក់តែប្រុស» ជុងហាវ
«ឯង....ឯងចង់ថាឪ្យយើង?» មុីងសុីងបើកភ្នែកធំៗទាំងក្ដៅស្លឹកត្រចៀកខឹងនាយកម្លោះហាវស្ទើផ្ទុះ​ ដៃជើងញ័រទទ្រើក​ដៀងសម្លក់នាយកម្លោះស្ទើជ្រុះគ្រាប់ភ្នែក នេះចង់ថានាងដើរទាក់តែប្រុសចឹង?
«បើមានខ្លួនក៏ទទួលយកទៅ តោះឆាប់ទៅយុនជី!» បន្ទាប់ពីបន្លំដៀលនាងរួចគេបម្រុងនឹងដើរចេញតែត្រូវឈប់ងក់មកវិញ។
«ឯងនេះកាន់តែព្រហើនហើយ»
«ហើយម៉េច?»
«ក្រែងឯងដឹងហើយតើហី ថាយើងគឺជានរណា?»
«អត់»
«ឯង....ចាំមើលចុះយើងនឹងឪ្យបងស៊ានដេញឯងចេញ»
«អ្នកនាងសំអាងអី?»
«សំអាងដែលយើងជាអនាគតប្រពន្ធម្ចាស់ឯងនោះអី»
«អ៊ួក....អ្នកនាងហា៎! ល្មមភ្ញាក់ពីដេកហើយ» ជុងហាវធ្វើជារកកលចង់ក្អួតហើយក៏និយាយធ្វើឪ្យមុីងសុីងឃើញហើយកាន់តែក្ដៅលើសដើម។
«អា...អាឈ្លើយ»
«ខ្ញុំ​ឈ្លើយចឹងតាំងពីដើម» ម្ចាស់គេ​ គេនៅហ៊ានចុះទម្រាំនាងជាស្អី? បើនាងជាស្រីល្អមិនចូលចិត្តតោងទាមអ្នកដទៃក៏គេមិនធ្វើចឹងដែរ​ មនុស្សដូចនាងគេគ្រាន់តែក្រឡេកដឹងដល់​ក្រយៅចង់និយាយចឹង។
«ឯងត្រៀមខ្លួនរើឥវ៉ាន់ចេញឪ្យហើយទៅ»
«អួយ! ខ្លាចណាស់ខ្លាចឡើងញ័រហើយនេះ ហឺយ! ភ័យណាស់អ្នកនាងកុំធ្វើបែបនេះអីអាណិតខ្ញុំផង ហាស៎ៗៗៗ....» ជុងហាវនិយាយទាំងធ្វើមុខដូចភ័យបន្ទាប់ពីនិយាយចប់ប្រយោគគេក៏សើចបែបឌឺដងទៅកាន់មុីសុីងពេលសើចចប់គេក៏ប្ដូរមកជាញញឹមឌឺឪ្យនាងវិញម្ដង។
«អា...អាចង្រៃ! អាឈ្លើយ! អាងាប់! អា...» អត់មិនបាននាងស្រែកជេយកៗចំណែកជុងហាវក៏រក្សាទឹកមុខស្មើដូចមិនបានខឹង។
«អូ...អូយ...ខឹងហើយមែននឹង? ពេលអ្នកនាងសុីងខឹងចឹងទៅមុខឡើងដូចយាយចាស់អាយុប៉ែតសិបឆ្នាំចឹង»
«ឯង......»
«ងាប់ហើយដូចខ្លាំងមែន​ទែន​ យាយធ្មប់សុំខ្មាស់គួរឪ្យខ្លាចណាស់នៅមិនបានទេ» គេនិយាយដូចជាខ្លាចនាងហើយក៏រត់ចេញ។
«ឯង....អាឈ្លើយឯងចាំមើលទៅ» មុីសុីងស្រែកគំហកទាំងញ័រមាត់ទ្រើកខឹងនាហហាវស្ទើដាច់សរសៃឈាម។
«អ្នកនាងកុំបារម្ភខ្ញុំនៅចាំមើលគ្រប់ពេលបាទមិនឪ្យអ្នកនាងមុីសុីងខកបំណងទេ» ជុងហាវងាកមកនិយាយឌឺដងឪ្យនាងវិញ។
«អើ...ចាំមើលខ្លួនឯងវិនាសទៅ អាងាប់!»
«ចាំមើលទៅថាអាណាវិនាសមុន»
«អាឈ្លើយ!»
«អ្នកនាងហា៎! ខ្ញុំ​ប្រាប់ឪ្យដឹងទៅមិនបាច់ហត់ទៅទូលពិតលោកប្រុសតូចទេគាត់មិនជឿអ្នកនាងទេ»
«គាត់ជឿប្រាកដជាជឿខ្ញុំ»
«បើលោកប្រុសដេញខ្ញុំចេញពិតមែនខ្ញុំសុខចិត្តផឹកកាហ្វេដប់កែវក្នុងមួយថ្ងៃ​ តែអ្នកនាងជាអ្នកចេញលុយ»
«ហេតុអ្វីយើងត្រូវចេញ?»
«មកពីអ្នកនាងជាអ្នកទូលពិតឪ្យដេញខ្ញុំចេញ ចឹងត្រូវមានសងជាជំនឿចិត្តខ្លះ»
«ស្អី?​ ឯងឆ្កួតយ៉ាងម៉េច?​»
«បើខ្ញុំឆ្កួតចឹងអ្នកនាងក៏ឆ្កួត ព្រោះគ្មានមនុស្សជាឯណាមកនិយាយចូលជាមួយមនុស្សឆ្កួតទេ»
«ឯង!!! អ្ហាយយយយយយ៎»
«ថ្លង់ណាស់!!»
«អាឯងនេះឈ្លើយបំផុត អាក្មេងពាល»
«ណែ៎! អ្នកនាងខ្ញុំអាយុចាស់ជាអ្នកនាងណាហៅខ្ញុំអារហូតបែបនេះគ្មានសុជីវធម៌»
«យើងចង់ហៅអាហើយម៉េច?»
«មានម៉េចគ្រាន់តែគ្មានសុជីវធម៌»
«វាជាសិទ្ធយើង»
«នែ៎! អ្នកនាងក្នុងការជេយើងក៏ត្រូវតែមានសុជីវធម៌ដែរ ដូចជាអ្នកនាងជេខ្ញុំថា "អាឈ្លើយ" ប្ដូរទៅជា "បងឈ្លើយ" វិញអាចឹងបានគេហៅថាមានសុជីវធម៌»
«.....» មុីសុីងគាំងរកពាក្យតបលែងរួច។
«អ្ហាក៎? ម៉េចស្ងាត់ចឹង?​ បើខ្លាំងឈ្លោះតទៀតមក!»
«អាឆ្កួត» ជេគេមួយម៉ាត់ចុងក្រោយហើយក៏ដើរចេញវិញទាំងចរិតនៅខ្មឺតដូចដើម។
«ស្មានថាខ្លាំង​ ហឺស!​ នាងនៅឈរអីទៀតមិនប្រញាប់មក» ជុងហាវនិយាយទាំងគ្រវីក្បាលហើយក៏ក្រឡេកទៅឃើញយុនជីនៅឈរមួយកន្លែងមិនសូម្បីតែកម្រើកខ្លួនទើបគេស្រែកហៅ។
(ប្រុសម្នាក់នេះមិនធម្មតាទេ) យុនជីនិយាយក្នុងចិត្តទាំងដើរទៅពីក្រោយគេ នាងនឹកស្មានមិនដល់ទេថាមនុស្សគេប៉ិនសម្ដីដល់ម្ដឹង នេះមួយម៉ាត់ៗដែលចេញពីមាត់គេស្ដាប់ហើយចង់គាំងម្ដងៗសូម្បីនាងក៏គាំងដែរមនុស្សល្មមៗដែលចង់ឈ្លោះជាមួយគេអីប្រហែលជាត្រូវលើកទង់សតាំងពីទឹកទីមួយហើយមើលទៅ។
«គួរឪ្យខឹងណាស់!! អ្ហឺយយ៎!» គ្រាន់តែដើរមកបានផុតបន្ទិចមុីសុីងក៏រអ៊ូទាំងខឹងជុងហាវស្ទើដាច់សរសៃឈាមស្លាប់ មិនគួរចាញ់គេសោះ។
/ត្រឺង/ត្រឺង/
ពេលនោះសម្លេងទូរសព្ទរបស់មុីសុីងក៏​រោទ៍​ឡើង។
«អាឡូ!»
«អ្នកនាងខ្ញុំរកឃើញកន្លែងមនុស្សស្រីដែលអ្នកចង់រកឃើញហើយ»
«ឯង​ប្រាកដហើយ​មែនទេ?»
«បាទ​ប្រាកដណាស់!»
«ហើយកន្លែងណា?»
«គឺនៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងដែលអ្នកនាងស្នាក់នៅទេបាទ ហើយអម្បាញ់មិញខ្ញុំបានឃើញមនុស្សប្រុសពីរនាក់ រួមទាំងក្មេងស្រីម្នាក់មកទីនេះ»
«ល្អ! ឯងឆាប់មកវិញយើងមានរឿងឪ្យឯងត្រូវធ្វើបន្តទៀត»
«បាទ»
/ទឺត/ទឺត/
«ដូចយើងគិតមិនខុស» បន្ទាប់ពីមុីសុីងដាក់ទូរសព្ទចុះ នាងក៏និយាយតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងគំនិតនាងមិនដឹងគិតអ្វីទេ។