សិស្ស​ប្រុស 🔞 (ចប់)

ភាគទី ២៨

សិស្ស​ប្រុស​
ភាគទី ២៨

   លីនស៊ានទម្លាក់បបូរមាត់ឆ្អឹបនឹងបបូរមាត់តូចពណ៌សុីជម្ពូរគួរឪ្យចង់បឺតទាំងតក់ក្រហល់។
«អ្ហឹម» យីសុីនគ្រហឹមដើមកវាយស្មាគេខ្លាំងឪ្យលែងតែឥតប្រយោជន៍គេកាន់តែថើបនាងខ្លាំងលើសដើមរហូតធ្វើឪ្យនាងត្រូវធ្លាក់ចូលអន្លង់នៃការថើបរបស់គេ ទើបនាងលើកដៃទាំងសងតោងកគេជាប់ថើបតបតទៅវិញ។
«ព្រមហើយ?» គេដកបបូរមាត់ចេញពីការថើបហើយនិយាយ។
«ព្រមស្អី?» នាងអៀនមុខឡើងក្រហមមិនហ៊ានសម្លឹងភ្នែកគេចំ។
«ព្រមថើប»
«មិនបានព្រម មកពីឯងពង្វក់ខ្ញុំ»
«ចឹងផង?»
«......»
«បើត្រឹមថើបពង្វក់អូនបានបែបនេះ​ ចឹង.......»
«ចឹង? ចឹងអី?»
«បងក៏អាចពង្វក់អូនឪ្យញៀនសិចបាន អូនគិតចឹងទេ?»
«អាក្មេងឈ្លើយ!»
«ឈ្លើយអីទៅ? អូនចាំមើលទៅពេលអូនសម្រាលកូនរួចបងនឹងធ្វើឪ្យអូនញៀននឹងបងងើបក្បាលលែងរួច» បើគេវិញមិនបាច់នរណាធ្វើឪ្យញៀនទេព្រោះគេញៀនស្រាប់ ញៀនតាំងពីកំណើតមកម្លេះ។
«ឆ្កួត! ឆ្កួតបំផុត» យីសុីនស្រែកជេគេទាំងញ័រមាត់រលាស់ដៃខ្លាំងៗគេក៏ព្រមលែងដៃ នាងក៏ប្រញាប់ដើរយ៉ាងលឿនចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទាញទ្វារបិទឮសូរគ្រាំង។
«ហឺស!» លីនស៊ាននៅឈរសើចតិចៗគេបណ្ដោយឪ្យនាងទៅព្រោះចង់ឪ្យនាងបានស្រួលចិត្តខ្លះតាមស្អិតពេកក៏វាមិនកើតដែរ។
យីសុីនចូលទៅបាត់បានមួយសន្ទុះទើបគេទម្លាក់ខ្លួនដេកលើសាឡុងទឹកមុខដែលសើចស្រស់ស្រាយអម្បាញ់មិញក៏ប្ដូរមួយរំពេចព្រោះគេកំពុងគិត គិតថាគួរធ្វើអីបន្តទៀត។  បើនាំនាងទៅជួបប៉ាម៉ាក់គេប្រាកដណាស់ថាពួកគាត់មិនព្រមឡើយ​ មានតែវិធីម៉្យាងគត់គឺនាំនាងទៅឪ្យឆ្ងាយរហូតដល់នាងសម្រាលកូនរួចចាំនាំនាងត្រឡប់មកវិញ។
កាត់ត្រឹមនេះក្រឡេកមកមើលជុងហាវវិញ។ នាយកម្លោះកំពុងដើរលបៗពីក្រោយយុនជីនឹងឪពុកហើយក៏បានឮយ៉ាងច្បាស់នូវការសន្ទនារវាងឪពុកកូនទាំងពីរ​ និយាយទៅតាំងពីចេញពីផ្ទះយីសុីនឮតែគាត់និយាយ​ដៀលត្មេះយុនជីទាញនាងកញ្ឆក់ក្ឆែងដូចសត្វធាតុដូចយុនជីនឹងមិនមែនកូនគាត់ គេឃើញចង់តែហក់ទៅដាក់ទេតែនៅចាំមើលស្ថានការណ៍សិន។
«យើងប្រាប់នាងឯងលើកចុងក្រោយបើហ៊ានតែមកជួបវាទៀតនាងឯងងាប់!»
«ខ្ញុំ​លែងមកហើយ» យុនជីតបទាំងសម្លេងក្ងួៗព្យាយាមទប់ទឹកភ្នែកកុំឪ្យស្រកចុះមកបង្ហាញនៅភាពភ័យខ្លាចរបស់នាង។
«ការងារមិនគិតធ្វើ​ដើរតែលេង! បើនាងឯងលួចខ្ជិលបែបនេះបានលុយមកពីណាមកទិញស្រាឪ្យឯងផឹក?»
«ខ្ញុំ....ខ្ញុំ​មិនបានលួចខ្ជិលទេ...ខ្ញុំ»
«ប៉ុណ្នឹងហើយនៅថាមិនលួចខ្ជិលទៀត?»
«ខ្ញុំ.....»
    /ប្រោក/
«អាណា??» ពុទ្ធោអើយគេគាំងបេះដូងស្លាប់ឥឡូវហើយ ជុងហាវនៅពួនក្បែរដើមឈើសុខក៏ស្រាប់តែឈានជើងទៅជាន់នឹងមែនឈើឮសូរប្រោកបង្ករជាសូរសម្លេងឮទៅអ្នកម្ខាងទៀតទើបគាត់ស្រែកសួរវ៉ាស់យ៉ាងលឿន។
«.....» ជុងហាវលេបទឹកមាត់ក្អឹកដើម្បីផ្សើមបំពង់ក​ ចំណែកញើសក៏មិនដឹងមកពីណាហូរច្រោកៗខ្លួនគេដូចទើបតែងូតទឹកហើយ។
«អញសួរថាអាណាគេ?» គាត់ដំឡើងសម្លេង។
«ខ្ញុំ​បាទ» មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចគេក៏ដើរចេញពីដើមឈើបង្ហាញខ្លួនស្រស់ៗចំពីមុខអ្នកទាំងពីរ។
«ជុងហាវ?» យុនជីបន្លឺ
«យឺស!! អាច្រៃឯងទេតើ»
«បាទគឺខ្ញុំ! ជុង.....ហាវ!​» គេនិយាយឡើងទាំងញញឹមព្រាយដើរយឺតទៅជិតគាត់
«ហើយឯងតាមដានយើងធ្វើស្អី?​ ស្រីនោះឪ្យឯងមកតាមដាន?»
«អត់បានតាមផង! ខ្ញុំ​ដើរលេងធម្មតាទេបាទ»
«បើឯងមកដើរលេងចាំបាច់លិបល?»
«អត់ទេ!! ខ្ញុំ​ដើរធម្មតាសោះ»
«ចុះឯងទៅពួនអីក្រោមដើមឈើ?»
«ខ្ញុំ​អត់បានពួនអីទេបាទ ខ្ញុំ​នោមតើ....អេ!​ ឬមួយអ៊ំចង់ឪ្យខ្ញុំនោមដាក់អ៊ំ?»
«យី!! អាក្មេងឈ្លើយ ឯងនិយាយឈ្លើយដាក់អញបែបនេះចង់ងាប់ហេស៎?»
«ខ្ញុំ​នៅក្មេងណាស់ខ្ញុំមិនងាយទៅទេ ខ្លាចតែអ៊ំទៅវិញទេ»
«ឯង.....»
«អ៊ំអាយុប៉ុន្មានហើយ? នេះមិនក្រោម ៥០ ទេ»
«អញអាយុប៉ុន្មានជារឿងរបស់អញមិនមានទាក់ទងនឹងឯងទេ ឆាប់ចេញទៅប្រយ័ត្នអញទ្រាំមិនបានវើញ»
«អ៊ំចង់ធ្វើអីខ្ញុំ?​» គេមិនត្រឹមតែមិនខ្លាចទេថែមទងសួរឌឺទៀត។
«គឺ......» គាត់និយាយដោយឱនរើសឈើក្បែរជើងយឺតៗទាំងភ្នែកសម្លឹងជុងហាវជាប់ឥតដាក់ចុះសោះ។
«គឺដាក់ឯងឪ្យដឹងដៃនោះអី»
«អីយ៉ា​ស់! ខុសហើយអ៊ំ» ទោះគាត់រហ័សយ៉ាងណាក៏នៅតែយឺតជាងជុងហាវដដែល គេលើកឈើបម្រុងវាយនាយតែគេគេចវឹប។
«យកទៅ!!»
«អត់ត្រូវ»
«ពុក.....»
«កុំឃាត់អញ អញដាក់វាឪ្យងាប់»
«បើពូឯងខ្លាំងក៏វាយខ្ញុំឪ្យត្រូវមក»
«អាឯងដឹងតែងាប់ហើយចង្រៃ» គាត់លើកំណាត់ឈើវាត់វឹបតែអត់ត្រូវ
«ពូហា៎! វាយឪ្យត្រង់ដៃតិចមើល»
«បើឯងខ្លាំងកុំគេច»
«បើមិនគេចមានតែភ្លើ....អីយ៉ាស៎!» ពេលគេកាន់តែគេចគាត់កាន់តែក្ដៅក្រហាយយកកំណាត់ឈើនៅក្នុងដៃដេញវាយកម្លោះហាវទាំងខឹងស្ទើផ្ទុះទៅហើយតែគាត់វាមិនត្រូវសោះគាត់វាយឆ្វេងគេគេចស្ដាំ​ វាយស្ដាំគេគេចឆ្វេង​ វាយលើគេចក្រោម វាយក្រោមគេចលើគេហក់ផងអីផងកុំឪ្យគាត់វាយត្រូវ។
«អ្ហឹ...អ្ហឺ...អ្ហឹ» វាយគេយូហើយនៅតែមិនត្រូវ គាត់ដេញវាយគេរហូតដល់ហត់ទើបឈប់បន្តិចដកដង្ហើមញាប់ៗស្ទើមិនដល់គ្នា។
«បើពូខ្លាំងដេញវាយខ្ញុំទៀតម៉ោ» ជុងហាវនិយាយឌឺដងហើយក៏ញាក់ចិញ្ចើមម្ខាងទាំងញញឹមយ៉ាងស្រស់។
«យើងឪ្យឯងរួចខ្លួនទៅចុះ» គាត់និយាយហើយក៏គ្រវែងកំណាត់ឈើចោល។
«ដឹងនរណាចាញ់ឪ្យប្រាកដទេ....» ជុងហាវធ្វើជានិយាយបង្អូសសម្លេង។
«ទៅផ្ទះ» គាត់ក៏ទៅចាប់ដៃយុនជីហើយក៏ដើរទៅរកកំពង់ទូកជុងហាវក៏ដើរតាម។
«ហែងមកតាមអញធ្វើស្អី?» គាត់ងាកមកវិញ។
«តាមមើលពូឯងនឹង»
«មើលស្អី?»
«ខ្លាចពូឯងវាយមនុស្ស»
«ហើយអញចង់វាយវាយ៉ាងម៉េច? វាកូនអញ អញវាយវាព្រោះវាមិនស្ដាប់បង្គាប់អញ»
«ពូហា៎! ប្រទេសមានច្បាប់ណា៎មិនមែនចេះតែវាយៗទេ!»
«មានច្បាប់មានតែប្រទេសតើមានទាក់ទងអីនឹងអញ?»
«ម៉េចថាមិនទាក់ទង? ពូជាអ្នករស់នៅក្នុងប្រទេសនេះពូត្រូវគោរព»
«គ្រាន់តែវាយប្រដៅកូនខ្លួនឯងខុសច្បាប់?»
«វាមិនខុសទេពូ តែយុនជីនាងធំហើយពូមិនគួរប្រើដៃប្រើជើងទេ»
«វាជាកូនអញ អញចង់ធ្វើម៉េចស្រេចតែអញហែងអ្នកក្រៅកុំចេះដឹង»
«ពូហា៎មនុស្សខ្ញុំហាស៎ចូលចិត្តណាស់អាចង់ចេះដឹងរឿងគេនឹង ព្រោះខ្ញុំមិនសូវមានចំណេះដឹងទើបចង់ចេះដឹង​ជាពិសេសរឿងពូឯងនឹងម៉ង»
«......» និយាយត្រង់ទៅគាត់ចង់តែឆ្កួតឪ្យបាត់ទេ​ ឮសម្ដីហើយគាត់ចង់ស្ទះខ្យល់មិនដឹងថាតបទៅវិញយ៉ាងម៉េចឪ្យសមទេបើតែយ៉ាងៗនេះ។
«ឆាប់ទៅវិញ»
«ចា៎ពុក....»
«ឯងឈប់តាមអញបានទេ?» ហើយនៅតាមចងកម្មចងពារគាត់ដល់ពេលណាទៀត? ហត់ណាស់មែនតើចង់តែបោកក្បាលឪ្យបែកទេនិយាយមែន។
«ខ្ញុំ​ខ្លាចពូ.....»
«ទៅៗៗៗ!! អញមិនវាយក៏បានឪ្យតែហែងមិនមកតាមអញ»
«អត់ទុកចិត្តសោះ»
«អញសូមអង្វហា៎! អញសន្យាអញមិនវាយវាទេឪ្យតែហែងលែងតាមអញ» គាត់មិនចង់ឈ្លោះទេព្រោះឈ្លោះទៅក៏មិនឈ្នះគេដែរចឹងហើយមានតែនិយាយឪ្យសម្ដីស្រទន់អង្វរគេ។
«អត់ទេ! ខ្ញុំ​អត់ទុកចិត្តទាល់តែឪ្យទៅដែរបានទុកចិត្ត»
«ហឺយយយ!!» គាត់ដកដង្ហើមធំទាំងធុញទ្រាន់មិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណាចំពោះក្មេងប្រុសនេះបន្្តទៀតទេបើឈ្លោះក៏មិនឈ្នះ​ ចង់ប្រដៅដោយប្រើកម្លាំងបាយតែបែជាហត់ខ្លួនឯង។
«ម៉េចដែរពូ? ព្រមអត់?»
«តាមៗទៅបើឯងគិតថាសម» គាត់និយាយទាំងងាកខ្លួនអូសដៃយុនជីដើរចេញ។
«មកពីសមនឹងហើយបានទៅតាម» គេបន្លឺទាំងលួចសើចតិចៗហើយក៏ដើរទៅតាមអ្នកទាំងពីរ។
   មិនយូប៉ុន្មានភាពងងឹតនៃពេលរាត្រីក៏ចូលមកដល់ធ្វើឪ្យ​ភពផែនពសុធាត្រូវបាន​គ្របដណ្ដប់ទៅដោយភាពខ្មៅងងឹតស្ទើគ្រប់ទីកន្លែង តែវាក៏មិនសូវជាងងឹតអីប៉ុន្មានទេព្រោះមានពន្លឺព្រះចន្ទ្រាកំពុងតែបញ្ចេញរស្មីភ្លឺតិចៗដូចជាភ្លើងអំពូលរាត្រីពណ៌សដែលមានរាងឆែបមួយជំហៀងតែទោះយ៉ាងណាវាក៏នៅតែមើលទៅឃើញស្រស់ស្អាត។
   ពន្លឺដែលភ្លឺតិចៗនេះបានបង្ហាញឪ្យឃើញស្រមោលមនុស្សម្នាក់កំពុងលិបលៗនៅក្បែរផ្ទះនាងតូចយីសុីនមិមដឹងក្នុងគោលបំណងអ្វី នៅក្នុងដៃគេកាន់ទូរសព្ទដាក់ក្បែរត្រចៀកកំពុងតែទាក់ទងទៅនរណាមិនដឹង។
«ឯងធ្វើយ៉ាងណាត្រូវតែចាប់នាងយកមកឪ្យយើងឪ្យបាននៅយប់នេះ មិនថាត្រូវប្រើវិធីបែបណាក៏ដោយ»
«បាទខ្ញុំនិងធ្វើឪ្យបានល្អ»
     /ទឺត/ទឺត/
ខ្សែរទូរសព្ទត្រូវបានបិទគេដាក់ទូរសព្ទចូលទៅក្នុងហោប៉ាវខោរួចក៏ទាញម៉ាស់និងមួកខ្មៅយកមកពាក់បិទបាំងមុខជិតហើយដើរយឺតទៅកាន់តែជិតមាត់ទ្វារផ្ទះ។
«ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅវើយ?» គេបន្លឺឡើងតិចៗទាំងសម្លឹងទៅកាន់ទ្វារ។ ឪ្យចូលយ៉ាងម៉េចនឹងកើតទៅបើទ្វារចាក់សោពីខាងក្នុងទៅហើយនឹង។ គេក៏ដើរលបៗដើម្បីកុំឪ្យបង្កជាសម្លេង បុរសនេះដើរទៅអើតកមើលតាមបង្អួចកញ្ចក់ចូលទៅខាងក្នុង។ ថានិយាយពីចង្រៃអើយសែនចង្រៃគ្រាន់តែមើលតាមបង្អួចកញ្ចក់ក៏អាចឃើញគ្រប់យ៉ាងនៅខាងក្នុងជាពិសេសគឺកម្លោះលីនស៊ានកំពុងតែដេកនៅលើសាឡុងយ៉ាងរំភើយដោយមិនបានបិទវាំងនន។
«.....» បុរសនេះបន្ទាប់ពីមើលហើយក៏ងាកមកវិញរកនឹកវិធីចូលទៅខាងក្នុងគិតបានមួយសន្ទុះក៏នឹកឃើញ។
  វិធីនោះគឺបន្លំខ្លួនធ្វើជាជុងហាវ​ទើបគេដើរមកក្បែរទ្វារវិញរៀបនឹងយកដៃទៅចុចកណ្ដឹងផ្ទះតែក៏ផ្អាកវិញឯភ្នែករេរារកមើលអាវុធណាដែលអាចប្រើការបាន ហើយក៏ប្រទះនឹងគល់ឈើធំមួយនៅក្បែរនោះទើបគេដើរទៅរើសយកមកកាន់នឹងដៃជាប់ហើយក៏ដើរទៅក្បែរទ្វារម្ដងទៀត
     /ទឺង/​
«.......» គ្មានអ្នកឮ។
      /ទឺង/
«.....» នៅតែគ្មានអ្នកឮទើបធ្វើឪ្យបុរសនោះជ្រួញចិញ្ចើមបម្រុងនឹងស្រែកហៅតែក៏បញ្ឈប់មកវិញព្រោះខ្លាចធ្វើសម្លេងមិនដូចជុងហាវ។
     /ទឺង/ទឺង/ទឺង/
«ហ្អឹម.....» មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបគេព្យាយាមចុចកណ្ដឹងជាច្រើនដងជាប់ៗគ្នាធ្វើឪ្យលីនស៊ានភ្ញាក់ពីដេកទាំងមមីមមើ។
     /ទឺង/ទឺង/ទឺង/
«ហើយអាណាគេចុចអីក៏ចុចម្លេះ?»
«.....» គ្មានការឆ្លើយតប
«ហែងប្រុងចុចឪ្យខូចកណ្ដឹងមែន?
«......»
«អេ!! ហេឡូ»
«......» នៅតែគ្មានការឆ្លើតតបចំណែកសម្លេងកណ្ដឹងក៏នៅតែបន្តឮឥតដាច់។
«ឯងមែនទេអាហាវ?» គេគិតថាគ្មានអាណាទេក្រៅពីជុងហាវនោះព្រោះមនុស្សជុងហាវគេប៉ិនឌឺ។
«......» បុរសនោះនៅតែបន្តចុចកណ្ដឹង
«ហឺយយ!! ហែងឈប់ចុចសិនមើលចាំយើងបើកទ្វារឪ្យ» លីនស៊ាននិយាយហើយក៏ចុះពីលើសាឡុងទាំងធុញទ្រាន់ដើរតម្រងទៅរកទ្វារចំណែកសម្លេងកណ្ដឹងផ្ទះក៏បាត់លែងឮ។
«......» បុរសនោះឈប់ចុចកណ្ដឹងហើយក៏ញើចស្មាមញញឹមបន្តិចដោយប្រើដៃទាំងសងខាងកាន់គល់ឈើយ៉ាងជាប់ត្រៀមពេលលីនស៊ានបើកទ្វារមកដាក់ប៉ាំងឪ្យសន្លប់នៅនឹងកន្លែងតែម្ដង។
«អេ!!» លីនស៊ានបម្រុងនឹងដោះគន្លឹះ​ចេញទៅហើយតែក៏ឈប់មកវិញធ្វើឪ្យចោរដែលនៅខាងក្រៅកំពុងតែអរក៏ធ្លាក់ទឹកមុខមកវិញ។
«ឯងជាជុងហាវ?» ដូចអត់សូវទុកចិត្តសោះព្រោះឮតែចុចកណ្ដឹងអត់ឮស្រែកសោះ។
«......» បុរសនោះលេបទឹកមាត់ក្អឹកមិនហ៊ានតប។
«ជុងហាវ»
«.....»
«បើឯងជាជុងហាវមែនម៉េចមិននិយាយ?» លីនស៊ានចាប់ផ្ដើមសង្ស័យបើជុងហាវពិមែនគេប្រាកដជានិយាយតាប៉ែឡែលតហើយមិនស្រួលស្រែជំទាលផ្អើលភូមិពីរភូមិបីទៀតតែនេះស្ងាត់ឪ្យជ្រាបបើមិនឪ្យសង្ស័យទើបចម្លែក។
«.......» បុរសនោះកាន់តែភ័យដៃក្ដាប់ឈើកាន់តែជាប់។
«ឯងជានរណា?» នាយកម្លោះស្រែកគំហកខ្លាំងៗ
       /តុ/តុ/​
«.......» បុរសនោះចាប់ផ្ដើមនឹងឃើញវិធីថ្មីទើបយកដៃម្ខាងទៅគោះទ្វារតិចៗ។
«យើងសួរថាឯងជានរណា?» លីនហ៊ានស្រែកគំហកកាន់តែខ្លាំងចិត្តចង់បើកទ្វារតិចអត់តិចព្រោះថាបើអ្នកនៅខាងក្រៅជាមនុស្សគេមិនខ្លាចទេខ្លាចតាមិនមែនមនុស្ស​ ទើបមិនហ៊ានបើកខ្លាចថាបើកទៅបានឃើញស្រស់ៗមិនបាច់ទេគេគាំងបេះដូងស្លាប់នៅនឹងកន្លែងម៉ងព្រោះមនុស្សគេខ្លាចខ្មោចស្រាប់ផង។
«.......» បុរសនោះក៏ដឹងចិត្តទៀតគ្រាន់តែឮសម្លេងលីនស៊ានស្រែកក៏ដឹងភ្លាមថាគេខ្លាចអី។
«បើមិនបើកគឺមិនដឹង!! ចឹងត្រូវតែបើក»​ លីនស៊ាននិយាយខ្សឹបៗឪ្យឮតែឯងហើយក៏ស្រវេស្រវារកមើលរបស់ខ្លះដើម្បីយកមកការពារខ្លួនទើបប្រទះនឹងថូរផ្កានៅលើតុទើបដើរយ៉ាងលឿនទៅយកមកកាន់នឹងដៃហើយក៏ដើរទៅក្បែរទ្វារវិញ។
«បើឯងក្លាហាននិយាយមក» ពេលនេះគេតាំងចិត្តហើយថានឹងបើកទ្វារតែគេមិនទាន់បើកភ្លាមៗទេគេនៅផ្ទៀងស្ដាប់សិនក្រែងលោមានសម្លេងឆ្លើយតបតែវាបែជាគ្មានសម្លេងឆ្លើយតបបែជាសម្លេងអីផ្សេងទៅវិញ.....​។
«ហា៎!!......បើកទ្វារឪ្យយើង» បុរសនោះនិយាយបញ្ចេញសំឡេងបែបសើៗស្រាលៗ
«ខ្មោច!!!!» គ្រាន់តែឮសម្លេងនោះគេប្រាកដចិត្តមែនទែនហើយព្រោះមនុស្សឯណានិយាយបែបនេះនោះ​ លីនស៊ានស្រែកឡើងខ្ទរទាំងព្រឺឆ្អឹងខ្នង។
     /ប្រាវ/
«យីសុីនជួយបងផងខ្មោចលង!!»