Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𓆩ꨄ︎𓆪
Hyunjin, başını arabanın arka camına yaslamış ve nereye gittiğininden adı kadar emin olduğu yolu izlemeye başlamıştı. Babasının er ya da geç bunu yapacağını biliyordu. Aslında beklediğinden daha uzun sürmüştü. Adamın daha erken bu hamleyi yapmasını bekliyordu.
Babası olan adam ise aynadan arka tarafta oturan Hyunjin'e arada sırada kısa bakışlar atıyordu.
Lüks araba, iki tarafı çalışanlar tarafından açılan malikaneye giriş yaptığında Hyunjin derin bir nefes verdi. Yıllar önce olduğu yerdeydi işte. Kovulduğu evindeydi. Gerçi burayı hiçbir zaman evi gibi hissedememişti. Burası onun için kötü anılarının bir bir yaşandığı cehennemden farksızdı.
Araba malikanenin giriş kapısının önünde durduğunda genç adam hiç düşünmeden arabadan indi ve babasını bile beklemeden içeri girdi. Kapılar zaten çoktan açılmıştı. Evin çalışanları saygıyla kafasını eğerken Hyunjin, selam vermeye bile tenezzül etmeden babasının çalışma odasına doğru yürümüştü. Ondan birkaç dakika sonra da babası içeri girmişti.
İçeri giren adam ilk olarak hiç düşünmeden oğluna bir tokat attı. Hyunjin, bu tokatın geleceğini beklediği için şaşırmamıştı. Yüzünde tek bir mimik bile oynatmadan kafasını tekrardan babası olacak adama doğru çevirdi. Adam resmen öfke kusuyordu.
"Sana annenle iletişime geçmemeni söylemiştim!"
Hyunjin cevap vermedi. Sustu.
"Buraya geri taşınacaksın."
İşte bunu beklemiyordu. Her zamanki gibi babasının farklı bir yere, onu yalnız başına bırakacağı bir yere, taşındıracağını sanmıştı. Yıllar sonra bu eve dönmesini istemesini gerçekten de beklemiyordu.
Kaşları çatık bir şekilde, "Hayır." dedi. "Bunu yapmayacağımı sen de ben de biliyoruz baba."
"Sana fikrini sormadım. Buraya taşınacaksın dedim."
Yıllar önce evlendiği yeni kadın yüzünden bu evden apar topar gönderilmişti. Şimdi ise alıştığı ve sevdiği hayatından apar topar kopartılıp tekrardan bu cehenneme sürükleniyordu.
"Beni zorla buraya getiremezsin!" Hyunjin, yıllardır içinde biriktirdiği şeyleri bir bir dökmeye başlamıştı. "Senin için sadece parmağında oynatabileceğin bir insandan ibaret olabilirim ama benim de bir hayatım var. Hayatımı bana zindan etmene izin vermeyeceğim. Yıllardır buna göz yumdum ama artık yummayacağım!"
Babası öfkeyle solurken tıpkı kendisi gibi öfkeyle soluyan Hyunjin'e bakıyordu.
Öfkesine yenik düşen adam bir kez daha ona tokat atmak için elini kaldırdığı sırada çalışma odasının kapısından kafasını uzatmış, korkulu gözlerle onlara bakan ufak bir kız çocuğu, "Baba?" demişti.
