TRAVMA (bxb)

35. Bölüm

"Yavaş güzelim yeni çıktın hastaneden."

"Ayazım kırık çıkığım yok çok şükür yeterince de uyudum hadi gel yanıma otur çok özledim ben seni."

Ayaz hemen yanında ki yastığı çekip bebeğini bacaklarının arasına çekti saçlarını okşamaya başladı. Bu sırada Doruk'un sürekli kendi bilgisayarına gözünün takıldığını gördü. Dalıp dalıp gidiyordu.

"Güzelim sen iyi misin?"

"Hala çok uykum var bir yıllık uykumu uyudum resmen nasıl hala uykum olabilir?"

Konuşurken sürekli gözlerini kaçırmasıyla Ayaz bir şeylerin habercisi olduğunun farkındaydı.

Doruk'u karşısına çekti. Bembeyaz buz gibi ellerini ellerinde ısıtmaya başladı. 

"Anlat."

"Neyi?"

"Anlat."

Doruk yenilmişlikle omuzlarını indirdi. 

"Ayaz ben iyi değilim galiba."

Ayaz dalgalı saçları okşadı anlatması için süre tanıdı.

"Ben onun silüetini sürekli görüyorum sanki boğuyormuş gibi geliyor. Boğazlarımı tutmuş sıkıyor gibi. Ben iyiyim zannettim seninle tekrar tekrar can buldum sen beni hep iyileştirdin ve ben de bu dala tutundum tekrar tekrar. Dedim Doruk oğlum senin Ayaz gibi bir şansın var bu dünyada kötü olamazsın. Olunuyormuş."

Doruk gözlerini kollarına indirdi. Kolunda ki derin sıyrığı derin derin inceledi. Dokunsa tekrar kanatırım diye korktu dokunamadı o yaraya. Ayaz kolunda ki derin sıyrığa dokundu minik bir öpücük bıraktı. Bu öpücükle Doruk'un bütün vücudu titredi.

"Belki bu çok kötü bir düşünce biliyorum ama ben sen olmadan yaşayamam Ayaz. 1 hafta benden uzak kalmana dayanamadım sensiz eksik hissediyorum. Sensiz yarım hissediyorum. Benim için öl desen ölürüm. Yaşa dersen yaşarım ama içimde bir sıkıntı var başımıza ne zaman kötü bir şey gelecek diye bekliyorum. Ne zaman üzüleceksek o zamanı silip atmak istiyorum. Sadece seninle mutlu olmak sadece seninle üzülmek istiyorum. Seninle tekrar tekrar yaşamak istiyorum bu hayatı ama içimdeki sonumuzun yaklaştığını söylüyor. Beni ele geçiren bu düşünce beynimi bir kurt gibi ele geçirdi. Kurtulamıyorum. Boğuluyorum ben."

Doruk elini boynuna getirip ovuşturdu konuşmak zor geliyordu. Kuruyan boğazını yutkunarak geçirmek istedi. Gözleri yağmur yağdırmak için komut bekliyordu. Doruk ağlamayacaktı. Bu sefer ağlamadan kendileri için en doğrusunu düşünecekti. Bu sefer o iyileştirecekti Ayaz'ı.

"Ama seninle güzelim ben. Çünkü senin güzelinim değil mi?"

Ayaz gözyaşlarını çoktan bırakmıştı Doruk'un ellerine. Doruk'un sorusuna gülümseyerek onaylamıştı.

"Yaşadıklarımız biraz ağır geldi ve hayata devam edebilmek için yaşadığım onca şeyi kilitli bir sandığa koydum ben koydukça taştı. Keşkelerim, affedemediğim onca şey, üzüntüler, hüzne dönen mutluluklar. Zaten bu bastırdıklarımın çoğu ya bir krizin habercisiydi ya da kendinden vazgeçişin. Senden önce vazgeçmiştim ben. Sen alıştırdın beni kendime. Sen sevdin beni benden çok. Sen öğrettin bana yaşamayı. Seninle köklendim ben. Çiçek açtım. Solmak istemiyorum. Beni her halimle seveceğini biliyorum. Çünkü sen Ayazsın. Bizden vazgeçmek istemiyorum. Bu yüzden kendimi affedeceğim. Bunu yapmak zorundayım çünkü seni çok seviyorum."

Ayaz, Doruk'un dökemediği gözyaşlarını dökmeye Doruk'un içinde yanan ateşin onun canını ne kadar yaktığını şimdi anlamıştı. Canının yandığını biliyordu ama miniğinin hep iyi olmasıyla uğraştığı için bilmiyordu ne kadar yandığını bir avuçluk o güzel canın.

"Şimdi şirkete mühür geldi. Bir işimiz yok ve be kadar stresli olduğunu delirmemek için ne kadar uğraştığını biliyorum. Sıra bende sevgilim. Sıra bizde sevdiğim. Aşk yeter. Aşkımız yeter ben hep yanındayım. Birlikte alaycı kuş misali tekrar tekrar küllerimizden doğacağız. Çünkü bunu hakediyorsun sevgilim."

O gece 4 saat boyunca yeri geldi Doruk konuştu. Ayaz ağladı, güldü, umutlandı. Yeri geldi Ayaz anlattı Doruk ağladı, güldü, umutlandı.

Ama ikisi de biliyordu.

Yarın bugünden bambaşka olacaktı. Hayatları alt üst olacaktı belki de.

Ama unuttuğumuz bir şey vardı. Kim demişti ki altın üstten daha kötü olduğunu? Kim inandırmıştı onları bu yalana. Doruk ve Ayaz yarın yeni bir sayfa açmayacaktı. Doruk ve Ayaz yarın yeni bir defterin ilk sayfasını açacaktı. Bambaşka hayatın tanıdık başrolleriydi onlar...