Gittiğin Gün

Sarıl her fırsatında o insana, arkasından ağlayan olma...

Üstümü giyinmiştim. Son kez sevgilime bakıp başımı salladım. Maskem ve eldivenlerim takıldı. Ameliyathaneden içeri adımımı attım.

Bundan sonra içeride yatan adam benim sevgilim değildi. Sıradan hastalarımdan biri olan Hardy Benson'dı.

"Beyni açmaya başlıyorum." dedim yanımdaki doktorlara.

Ve ameliyat resmen başladı. 

Anevrizmasını görmüştüm. Çok riskli bir boyuta ulaşmıştı. Her an patlayabilirdi. 

Kateteri anevrizmanın olduğu damara yerleştirdim. Sırada stenti göndermek vardı. 

Bunu da başarıyla tamamladıktan sonra stent tellerinin arasından mikro kateteri geçirdim. Bir yandan da yaptığım her şeyi sesli anlatıyor, diğer doktorlara bilgi veriyordum.

Ayrıca tüm bu işlemleri yaparken çok dikkatli olmak zorundaydım. En ufak bir hatamda anevrizma patlardı ve hasta beyin kanaması geçirirdi. 

Sıra o meşhur koillere gelmişti. Koilleri gönderip anevrizmayı doldurmam gerekiyordu.

Tam o anda Hardy'nin kanaması başladı. 

"Çabuk aspire edin !" diye bağırdım.

Kan yüzünden hiçbir şeyi göremiyordum. Alex hızla beyindeki kanı temizledi. Bayılacak gibi hissediyordum.

"Sen yanımda kal. Acil bir durumda hemen aspirasyona devam et."

Koilleri gönderdim. Anevrizmanın içini tamamen doldurana kadar göndermeye devam etmeliydim.

Zaman zaman yine kanama oluyordu. Kandan koillerin durumunu göremeyince Alex hızla aspire ediyordu. Büyük bir sabırla koilleri göndermeye devam ettim.

Artık sona geldiğimizi hissediyordum. Anevrizmanın içi dolmak üzereydi. 

Kısa bir süre sonra dolduğunu gördüm.

"Koiller anevrizmayı tamamen doldurdu." diyerek yanımdakilere bilgi geçtim.

Mikro kateteri geri çekecekken tekrardan kanama oldu. Alex son kez aspire etti ve mikro kateteri çektim.

Ve ameliyat resmen bitmişti.

Ayakta duracak halim kalmamıştı.

"Siz hastanın dikişlerini atın. Ben daha fazla dayanamayacağım." deyip ameliyathaneden çıktım. 

Elimdeki kanlı eldivenlere baktım. Hardy'nin kanıydı. Hızla çıkartıp çöp kutusuna attım.

Hayatımın en zor ameliyatı olmuştu ama başarmıştım.

Şimdi yoğun bakıma alınacaktı. Çok ağır bir ameliyat geçirmişti. Bu yüzden kendini toparlayana kadar komada kalmalıydı.

Evet, nefes alıyordu ama hiçbir şey bitmemişti. Komadan çıktıktan sonra kalıcı hasar olabilirdi.

Ellerimi yıkayıp maskemle önlüğümü çıkarıp attım. 

Dışarı çıkmam gerekiyordu. Herkese haber vermem gerekiyordu ama yapamıyordum

O gücü kendimde bulamıyordum. Ameliyathanenin kapısının önüne oturmuş ağlıyordum.

Zor da olsa toparlanıp ayağa kalktım. En azından ameliyatın iyi geçtiğini bilmeleri gerekiyordu. Dışarı çıktığım anda hepsi birden ayaklanıp yanıma geldi.

"Ameliyat iyi geçti." dedim gözyaşlarımın arasında.

Hardy'nin annesi hemen bana sarıldı. O da ağlıyordu.