Sagisag panulat: Deia
Ako si Andres Santos, isang guro ng Ingles sa Montemayor Academy. Nang magsimula ang semestre, puno ako ng pag-asa na makapagbibigay inspirasyon sa aking mga estudyante. Malalim ang aking paniniwala na ang tunay na edukasyon ay hindi lamang nakatuon sa mga libro at pagsusulit, kundi sa paghubog ng isipan at damdamin ng mga kabataan.
Unang araw ng klase, pumapasok sina Miguel Ramos at Carlo Hernandez, kasama ang kanilang mga kaklase, sa aking silid-aralan. Si Miguel ay tahimik at mahiyain, laging nakayuko, habang si Carlo ay palakaibigan at puno ng pangarap. Ngunit sa likod ng kanilang mga ngiti, ramdam ko ang bigat ng mga inaasahan ng kanilang mga magulang. Nais ni Miguel na maging manunulat, ngunit pinipilit siyang maging abogado, samantalang si Carlo ay gustong maging aktor ngunit nais ng kanyang ama na maging doktor siya.
Sa unang araw ng klase, dinala ko ang mga estudyante sa isang pasilyo na puno ng mga lumang larawan ng mga dating estudyante ng Montemayor. Sinabi ko sa kanila, "Carpe Diem. Seize the day." Kailangan nilang yakapin ang bawat pagkakataon dahil ang buhay ay maikli. Sa kanilang mga mata, nakita ko ang pag-usbong ng kuryusidad at inspirasyon.
Habang lumipas ang mga araw, unti-unting nabuksan ang kanilang mga isipan sa mga bagong ideya. Sa isang klase, pinasira ko sa kanila ang mga pahina ng isang aklat na nagtuturo ng matematikal na pagsusuri ng tula. "Ito ay isang labanan, isang digmaan," sabi ko. "Kailangan ninyong matutong mag-isip para sa inyong sarili."
Nagpakita ako ng iba't ibang paraan upang ipakita sa kanila ang halaga ng kalayaan at non-konpormidad. Pinasampa ko sila sa mesa upang makita ang mundo mula sa ibang perspektiba, at pinasigaw ko sila ng mga linya mula sa mga tula habang nagkakasapakan. Natutunan nila na ang panitikan ay hindi lamang mga salita sa papel, kundi isang paraan upang ipahayag ang kanilang mga sarili at maunawaan ang mundo.
Isang araw, natagpuan ni Carlo ang isang lumang yearbook ng Montemayor at nalaman ang tungkol sa "Mga Alagad ng Panitikan." Tinanong nila ako tungkol dito, at ipinakilala ko sa kanila ang lihim na samahan na nagbabasa ng mga tula sa isang kuweba. Sa gabing iyon, nagsama-sama sila sa kuweba at binuhay muli ang samahan. Habang binabasa nila ang mga tula, nakita ko kung paano nabuhay ang kanilang mga damdamin at isipan.
Sa mga sumunod na araw, patuloy nilang sinasaliksik ang mga tula at pilosopiya. Sa bawat pagtipon sa kuweba, mas lumalalim ang kanilang pag-unawa at pagmamahal sa panitikan. Naging tagpuan nila ang kuweba para sa kanilang mga personal na kuwento, mga pangarap, at mga pangarap na hindi nila magawa sa harap ng kanilang mga magulang at guro.
Ngunit sa likod ng kasiyahan at pagkatuto, naroon ang mabigat na presyon mula sa kanilang mga magulang. Isang gabi, nagkaroon kami ni Carlo ng seryosong pag-uusap. Ipinahayag niya ang kanyang kagustuhang umarte, ngunit ang kanyang ama ay mariing tumutol. "Sabihin mo sa iyong ama kung ano ang nararamdaman mo," payo ko sa kanya. Ngunit sa huli, hindi niya ito nagawa. Sa halip, nagsinungaling siya at sinabi sa akin na pumayag ang kanyang ama na magpatuloy siya sa pag-arte.
Dumating ang gabi ng pagtatanghal. Si Carlo, sa kabila ng takot, ay nagbigay ng isang kahanga-hangang pagganap bilang Don Juan sa isang dula na isinadula ng kanilang klase. Nakita ko ang kanyang pagdedebosyon at talento, ngunit sa kalagitnaan ng kanyang pagtatanghal, nakita niya ang kanyang ama sa likuran ng teatro, nakatingin nang mariin. Pagkatapos ng pagtatanghal, dinala siya ng kanyang ama pauwi, galit na galit. "Tatanggalin kita sa Montemayor at ipapasok kita sa Braden Military School," sabi ng kanyang ama. Sa gabing iyon, hindi kinaya ni Carlo ang bigat ng kanyang damdamin at nagpakamatay gamit ang baril ng kanyang ama.
Ang pagkawala ni Carlo ay nagdulot ng matinding kalungkutan at galit sa mga estudyante. Si Miguel, sa kabila ng kanyang takot, ay nagkaroon ng lakas ng loob na ipahayag ang kanyang damdamin sa pamamagitan ng pagtula. Ang kanyang tula ay puno ng sakit at pagnanasa, at nakakaantig ito sa buong klase. Ang kanilang mga mata ay puno ng luha, at naramdaman ko ang kanilang matinding pagkawala.
Sa mga sumunod na araw, ang mga estudyante ay sinisiyasat tungkol sa kanilang samahan. Si Tomas, na dating tahimik at walang kibo, ay nagpakita ng tapang at paninindigan sa harap ng mga guro at administrador. Si Richard, na isang masusing estudyante, ay napilitan ding sumali sa pag-amin dahil sa presyur mula sa kanyang mga magulang. Sa kabila ng lahat, nanatiling matatag ang kanilang mga prinsipyo at paniniwala.
Ako'y tinanggal sa aking tungkulin dahil sa paratang na ako ang nag-udyok kay Carlo sa kanyang mga desisyon. Sa huling araw ko sa Montemayor, pumasok ako sa silid-aralan
upang kunin ang aking mga gamit. Habang papalabas ako, si Miguel ay tumayo sa kanyang mesa at sumigaw, "Mahal na Guro!" Isa-isa, sumunod ang iba pang miyembro ng "Mga Alagad ng Panitikan," nagbibigay galang sa akin. Sa kabila ng galit ni Headmaster Del Rosario, nakatayo silang lahat bilang tanda ng kanilang suporta at pagmamahal.
"Salamat, mga bata," sabi ko habang lumuluha. Ang kanilang lakas ng loob at pagkakaibigan ay nagbigay sa akin ng pag-asa. Lumabas ako ng silid, ngunit alam kong ang kanilang mga puso at isipan ay naisalba. Ang kanilang lakas ng loob ay magiging sandigan nila sa pagharap sa mga pagsubok ng buhay.
Sa bawat hakbang ko palayo sa Montemayor, nararamdaman ko ang bigat ng mga pangarap at pag-asa ng aking mga estudyante. Ang kanilang mga ngiti, mga tawa, at mga luha ay naging bahagi ng aking paglalakbay. At sa kabila ng lahat ng mga pagsubok, alam kong nag-iwan ako ng tatak sa kanilang mga puso—isang tatak ng kalayaan, ng pagmamahal sa panitikan, at ng katapangan na harapin ang kanilang mga sariling laban sa buhay.
Ang kwento nina Miguel, Carlo, at ng iba pang mga miyembro ng "Mga Alagad ng Panitikan" ay naging inspirasyon hindi lamang sa kanilang paaralan kundi sa lahat ng mga kabataang nangangarap at naglalakas-loob na ipaglaban ang kanilang mga pangarap. Sa kabila ng mga hamon at pagsubok, nanatili ang kanilang diwa ng pagkakaisa at paninindigan sa kanilang mga prinsipyo. At sa bawat hakbang na kanilang gagawin sa hinaharap, dala nila ang mga aral na natutunan nila sa ilalim ng aking pangangalaga.
Makalipas ang ilang buwan, nagkita kami ni Miguel sa isang lokal na café. Nagkakwentuhan kami tungkol sa mga nangyari mula noong ako'y umalis sa Montemayor. Ibinahagi niya sa akin na ipinagpatuloy niya ang pagsusulat at nakapaglabas na siya ng ilang mga tula sa mga lokal na pahayagan. "Mahal na guro, salamat po sa inspirasyon," sabi ni Miguel.
Nabanggit din niya na ang kanilang samahan ay patuloy pa ring nagkikita-kita. Ang kanilang mga pagtitipon ay naging isang pagtakas mula sa mga alalahanin at presyur ng buhay.
Habang nagkakape kami ni Miguel, bigla kaming sinamahan ni Richard at Tomas. Nalaman ko na si Richard ay nag-aral sa isang prestihiyosong unibersidad sa Maynila at sinubukan pa ring i-balanse ang mga inaasahan ng kanyang pamilya at ang kanyang pagnanasa sa
pag-arte. Si Tomas naman ay masayang nagkakuwento tungkol sa kanyang trabaho bilang isang guro sa isang pampublikong paaralan, inspiradong sundan ang aking mga yapak.
Naramdaman ko ang labis na tuwa at pagmamalaki sa mga batang ito na minsan ay aking tinuruan. Ang kanilang mga tagumpay ay hindi lamang kanilang tagumpay kundi pati na rin ang tagumpay ng kanilang mga pangarap na aking sinikap na buhayin.
Ang mga alagad ng panitikan ay naging simbolo ng kalayaan at katapangan para sa maraming kabataan sa Montemayor at sa mga karatig na lugar. Ang kanilang mga kwento ay patuloy na nagbibigay inspirasyon sa mga susunod na henerasyon. At sa bawat batang nangangarap at naghahanap ng kanyang sariling boses, alam kong ang mga alagad ng panitikan ay naroon, handang magbigay ng gabay at inspirasyon.
Habang tumatanda ako, patuloy kong dala ang mga alaala ng aking mga estudyante. Ang kanilang mga kwento ay nagsilbing gabay sa akin sa pagtuturo at sa buhay. Sa kabila ng mga pagsubok at hamon, alam kong ang edukasyon ay isang makapangyarihang sandata upang baguhin ang buhay ng bawat isa. Ang mga alagad ng panitikan ay patunay na ang bawat pangarap ay maaaring maging realidad sa kabila ng mga balakid at pagsubok.
Sa bawat hakbang na aking tatahakin, dala ko ang mga alaala ng mga alagad ng panitikan—ang kanilang mga ngiti, mga tawa, at mga pangarap. At alam kong kahit saan man sila dalhin ng buhay, ang mga aral at inspirasyon na kanilang natutunan ay magiging gabay nila sa kanilang paglalakbay.
