TUĞRA [İNVERNESS 1]

48. Bölüm

Keyifli okumalar

...

Kafamın içinde büyük bir boşluk vardı. Gözlerim kapalıydı ve nerede olduğumu bilmiyordum. Uzaklardan Dougal'ın sesini çok silik bir şekilde duyuyordum ancak gözlerimi açmaya çalışsam da bunu başaramıyordum. Kapalı göz kapaklarımın ortasında kırmızı bir ışık yaklaşıyordu. Sanki gece arabada seyehat ederken lambaların gözlerine yansıttığı ışık gibi, azalıp artıyordu. Kırmızı ışık yavaşça bana doğru yaklaşırken kapalı gözkapaklarım açılmak için direndi. Aynı zamanda uzaktan gelen bir davul sesi duyuyordum. Güm, güm. Ses boğuklaşarak daha yakına geliyordu.

Davul sesi sandığımın aslında kalp atışım olduğunu anladım. Ardından Dougal'ın sesini algıladım ve diğer bütün sesler bir anda netleşti. Uyanmam için bana sesleniyordu ancak büyük bir sallantıyı da sırtımda hissediyordum. Leopard askeri tankında, çatışma ortasında yerde yatıyor gibiydim ve bu tank mayınlara basarak ilerliyordu sanki. Elbette böyle bir şeyin mümkün olmayacağını da biliyordum. Bilincim yavaş yavaş yerine geliyordu. Düşüncelerim berraklaşmaya başladı. Etrafımdaki kargaşa içinde, Dougal’ın koruyucu varlığını daha da net hissediyordum. Onun sesi, kulağımda yankılanan tek ses gibi geliyordu şimdi. "Hadi, gözlerini aç!" diye bağırıyordu. Ancak göz kapaklarım sanki tonlarca ağırlıktaydı. Mağara duvarlarının yankıladığı çığlıklar ve derin bir sarsıntı, beni gerçekliğe çekiyordu. Birden, yerin altından gelen uğultular arttı ve arkadaşlarımın panik dolu bağırışları daha da belirginleşti.

Gözlerimi bir anda açtım ve etrafımda kırmızı bir ışığın huzmelerini gördüm. Dougal hemen üzerime kapanmış, sıkı göğsünü bedenime yaslamıştı. Beni bir şeyden koruyor gibiydi ve arkadaşlarımın bağırışlarını da duyuyordum. Algım yerine bir saniye içinde gelirken en son hatırladığım şeyi düşündüm. Mağaranın girişindeki sarmaşıkları incelerken arkamda bir varlık ve ardından boynumda bir sızı hissetmiştim. Büyükçe bir nefesi ciğerlerime alırken boynumun kesilmediğini ve hâlâ hayatta olduğuma idrak ederken elimi boynuma götürmemek için direndim. Gerçi istesem de bunu başaramazdım çünkü üzerimde yatan Dougal hareket edecek boşluk bırakmamıştı.

Gözlerimi usulca kırptım. Mağaranın derinliklerindeki karanlık, her şeyi yutuyordu. Ay taşı, parıldayan kırmızı ışığını etrafa saçıyordu ve bir an için tüm dünya hızlandı. Ay taşının gücü zamanın dokusunu yırtarak bizi içine çekiyordu. Bir anda, arkadaşlarımın ve Dougal’ın bağırışları duyulmaz oldu. Son gücüne ulaşan Ay Taşının kırmızı ışığı geldiği hızla geri gitti ve her yer karanlığa gömüldü.

Zamanın dokusu çözülürken, yer altındaki sarsıntılar yoğunlaştı. Dougal'ın güçlü elleri, beni sarsan dünyaya karşı ayakta tutuyordu. "Sıkı tutunun!" diye bağırdı, sesi zamanın ötesine yankılanıyormuş gibiydi. Karanlık bizi tamamen sardığında zaman ve mekanın anlamı yitip gitti. Ay taşı, bizi bilinmeyene doğru çekiyordu. Birlikte bu karanlık ve bilinmez yolculuğa doğru sürüklenirken içimdeki tek güvence artık sahip olduğum bilgilerdi. Ve böylece gözlerimi sıkıca kapatıp 2026 yılını düşündüm.

Mağara duvarları birden yok oldu ve etrafımızda dönen yıldızlar belirdi. Zaman ve mekan kavramları çözülürken, Dougal’ın eli elimdeydi. Neler olduğunu bilmeseler de, birlikte olduğumuz sürece her şeyi aşabileceğimizi biliyorduk. Ayrıca ben taşa dokunmadan bu nasıl mümkün olabilirdi ki!

Sonra, her şey bir anda durdu. Sallantı durdu, karanlık gitti ve sessizlik çöktü. Sadece derin nefes alışverişlerimizi duyabiliyordum. Yavaş yavaş gözlerimi açtım ve kırpıştırdım çünkü artık güneş ışığı gözüme vuruyordu. Etrafımı kısaca incelediğimde sınır ötesinde yani artık Suryak şehrindeki mağaranın hemen önünde olduğumuzu anladım. Arkadaşlarım şaşkınca etrafına bakarken dahi hiç ses çıkmıyordu. Kafamda zonklayan bir ağrı vardı ve bedenim bana ağır geliyordu. Yattığım yerden doğrulmaya çalıştım. Dougal, hemen yanı başımda duruyordu ve yüzü endişeyle bana bakıyordu.