*ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ သားရယ်.....*
*မေမေမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ သားလည်းစိတ်ညစ်လွန်းလို့ ရူးတော့မယ် ...*
*ဆရာဝန်ကဘာပြောလဲ . သားဂျီမင်နဲ့ရောဆက်သွယ်လို့မရဘူးလား....*
*မနေချင်လို့ထွက်သွားတဲ့သူကို ဘာလို့ဆက်သွယ်နေဦးမှာလဲ မေမေရယ် ။သူ့ဘဝကိုသူပိုင်တယ် ပျော်သလိုနေပါစေတော့....*
*အဲလိုတော့မဟုတ်ပေမယ့်...ဟင်း..!မေမေလည်းဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး ။သားတို့နဲ့လည်း တကယ်ခက်တယ်......*
ဆေးအရှိန်နဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့သမီးလက်ကလေးကိုဆုတ်ကိုင်ရင်း အားပျက်ဖွယ်လေသံဖြင့်ပြောလိုက်သည် ။ သမီးရဲ့လက်ဖမိုးပေါ်မှာသွယ်တန်းထားတဲ့ဆေးပိုက်တွေကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည် ။ကမ်းခြေကပြန်လာပြီး နောက်တနေ့မှာ သမီးကဂျီမင်ကိုမတွေ့တော့ တအိမ်လုံးအနှံ့လိုက်ရှာကာ ငိုယိုတော့သည် ။ဖုန်းဆက်ပေးဖို့ တကြော်ကြော်အော်နေပြီး ဂျီမင်အနောက်ကိုလိုက်မပို့ေပးလို့ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးကာ ဖိနပ်တောင်မပါပဲ အိမ်ထဲကပြေးထွက်သွားသည် ။
ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဂျီမင်မှဂျီမင်ဖြစ်နေတော့ အခုလိုရုတ်တရက်ကြီးခွဲခွာသွားတာ ဘယ်လိုမှအကျင့်သားမရသေးဘူး ။ရှိုက်ကြီးတငငင်ငိုနေတဲ့ သမီးကိုနည်းမျိုးစုံနဲ့ချော့မြူပြီး နားဝင်အောင်ပြောလည်းမရပေ ။စက်ပိတ်သွားတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကိုအထပ်ထပ်ခေါ်ရင်း အသက်ရှုကြပ်တဲ့အထိငိုတော့သည် ။သူလည်း ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်လာတော့ ကြံရာမရတဲ့အဆုံး ဂျီမင်တို့သားဖနေခဲ့တဲ့ အိမ်လေးကိုစွန့်ခွာခဲ့ပြီး သူနေတဲ့မြို့ကို ပြန်လာလိုက်သည် ။လမ်းတလျှောက်လုံး" ဖေဖေနဲ့တွေ့ချင်တယ်" ဆိုပြီးတတွတ်တွတ်ပြောနေတဲ့သမီးက ဒီရောက်တော့လည်း ဂျီမင်ကိုမတွေ့ရတာကြောင့် သတိလစ်တဲ့အထိဖြစ်သွားသည် ။
အိမ်မှာဖင်ပူအောင်မထိုင်ရပဲ ချက်ချင်းဆေးရုံကိုအပြေးလာရသည် ။မေမေတို့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဖြစ်သမျှကိုအကုန်ပြောပြလိုက်တော့ စ်တ်မကောင်းရုံကလွဲပြီး ဘာမှတော့မပြောချေ ။ဘယ်တက်နိုင်မလဲ သူ့ကံပဲပေါ့
