Suskun

24. bölüm

Multimedya:isabel Larosa-I'm yours

|Harun'dan..|

Bir oyuncak sesi nasıl bu kadar korkunç olabilirdi ki? Ses en fazla yakından kulağımda yankılanıyordu. Bu bile travmam olabilirdi. Sese doğru ilerlemek bile bana tuzak olabilirdi. Şuan bile oraya bakmaktan korkuyordum.

"Korkularının önüne gitmek seni cesaretlendirir."

Her şeyin benim için bir nedeni vardı belki de hayat yüzüme vururken ben umursamıyordum. O gün o söz hem sağ hemde sol kulağımda fazlasıyla çınlıyordu ama ben umursamamıştım. Dedem'in sözleri aklıma gelince duraksadım o mezarın önünde küçükken çok fazla ağlamıştım ve şuan farkediyorum ki onun kalbi sımsıcaktı. Büyüdüm, yaşımı bekledim. Korkmadan büyümeye çalıştım ve başardım da.

Ta ki o güne kadar...

Hayatın batık durumundaydım. Her şey yukarıya bakıyordu. Sadece kendimi önemsemek bile bana yetiyordu çünkü bazı insanları gerçekten düşünmüyordum. Tuzağın içine düşmek hayatın en dipindeki çöküntüydü sadece gözümde.
Hâlâ o bebek sesini duyuyordum. Küçükken bebekler benim travmamdı. Ağlama sesleri nedense beni çok fazla telaşlandırır ve korkuturdu. Korkutucu olan bebeğin ağlama sesi bile yeterdi bana.

Kapının kırık taraflarını elledim. Onlar da benim gibi kırık ve paramparçaydı. Yamuk ve düzeltilmesi imkansız olan yollar gibiydi.
Beyaz çizgiler benim karanlık diğer tarafımdı. Bebek sesleri daha da artıyordu. Zaman kaybettiğimi şimdiden hissetmeye başlamıştım. Kapının kilidini umusamadan sağ ayağımla kapıya tekmeyi savurdum. Birkaç saniye sonra hertarafı dökük olan odaya girebilmiştim. Hızlıca etrafa bakındım. Odanın içinde bir tane daha kapı vardı. Bu benim daha fazla sinirlenmeme yol açtı. Zaman algımı kaybetmeye başlamıştım.

Siyah ve Yeni boyanmış kapıya doğru adımımı hızlı bir şekilde attım.
Ama neden yeni boyanmıştı?
Bu sefer kapı kilitli değildi direk kapının kolunu sertçe tutarak açtım ve yeni bir odaya girişimi yaptım. Oda diğer oda gibi çökük değildi. Eşyalar vardı fakat hepsi tozluydu ve üstü beyaz bir şeyle örtülmüştü. Gözlerim o bebek sesini aradı çok yakınımdaydı. Terlemiştim. Alnımda tek tek sular akıyor ve temizleme gereği duymuyordum.

Bebek sesi kanepenin arkasından geliyordu hemen oraya doğru ilerleyip görüş alanımı oraya doğru taktım. Umduğum gibi çıkmıştı...

___________________________________________

|Duygu'dan..|

"Hayır olmaz abi kabul etmiyorum!"
Tekrardan sözümü umursamadan rasgele sözcüklerle karşımda konuşuyordu.

"LoL oynamaktan ne zaman vazgeçeceksin! Git ekmek al dedim onu da bana aldırttın."
LoL oynamaktan asla vazgeçmem,olmaz.
"Son kez diyorum ya o oyunu bırakırsın ya da ben interneti sökerim!"
Hâlâ konuşuyor ve susmak bilmiyordu.
"Noldu abi? Arkadaşların seni terk mi etmiş."

Cümlem sonrası kafama yastık yemem bile bugün için kötü olabilirdi.
"Okey oynamaya gitmişler demek istedin galiba." Evet onu demek istedim abiciğim.

Eren abimin yanıma oturmasıyla ondan uzaklaştım.

"Hop noluyor?" LoL oynamamdan mı sıkılmıştı. Hayır, daha doğrusu evden sıkılmıştı.
"Birlikte oynayalım sonra gideceğim zaten." Demek bunun için kafama yastığı firlatmıştı değil mi?"

"Sen bu oyunu oynasan direk dalarsın zaten arkadaş bekler mı?"

"Beklemez senin gibi." Eliyle beni gösterdi.

"Hıhı tabi."

"Sen gitmiyor musun?"

"Bir saniye bir şey olmuş. Amcam hapishaneden çıkmış."

"Ne?.."

▫️